Έφτυσε πάλι μέσα στο τσιμπλιάρικο νερό
και
σφούγγισε το στόμα του στην άκρη της λιμνούλας
άρχισε
τις παρλάτες, όπως τον καλό καιρό
με
στρίγκλισμα κακόηχο και βήχα άγριας σούρας
κρεμόταν
απ τα στήθη του σταγόνες της βροχής
και μ ένα
σύμπαν πρόστυχο συχνά επικοινωνούσε
βλάστημος
κι αδιόρθωτος σχεδόν εκ γενετής
για μια
Σοφία έψαχνε που τον περιφρονούσε
σαν
αποικία ο έρωτας που βρήκε λευτεριά
απ έναν
ύπατο αρμοστή, στυγνό και ψυχοβγάλτη
η
μεταμόρφωση άρχισε, χρόνος υπάρχει πια
κι η
θεωρία των αριθμών δεν χάλασε το πάρτι
το σπίρτο
απ τα δόντια του δεν πήγε μακριά
ζουρλομανδύας,
σπιρτόκουτο, για πάσα αμφιβολία
σαν
ψάχνει ένα προσχέδιο παλιό όσο η χαρά
χαμένο
στα συρτάρια του, βαθιά στην ιστορία
