Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Απαίτηση εξορίας


Στις γαλαρίες πέφτω χάμω
χωρίς αισθήσεις προχωράω
στάχτη στις χούφτες μου κρατάω
φτιάχνω ένα άγαλμα από άμμο

κάθε φτερούγισμα και θρήνος
κάθε ένα τρίξιμο και λάμψη
από κοράκια ένα σμήνος
σκληρό το δάκρυ που θα στάξει

καρό σκουφί και λουλουδάτο
γιλέκο, σπόροι από σταφύλι
των παραισθήσεων Σαββάτο
χνούδι τυφλό πάνω στα χείλη

έσκισε ο κεραυνός το θρόνο
και η πεσμένη μου αυλαία
κρύσταλλο του χιονιού στο δρόμο
και απαίτηση εξορίας νέα

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Υπάρχει χρόνος για να αλλάξεις ένα λάθος


Υπήρξε άραγε ποτέ το παρελθόν;
κοιτάζοντάς  το,  πάντα στο όχι καταλήγω
κοιτάζοντάς το, απ το στέρεο παρόν
μονάχα μ απωθητικούς ανθρώπους σμίγω

υπήρξε άραγε ποτέ το παρελθόν;
όχι, σου λέω, στα αλήθεια, δεν υπήρξε
μονάχα μέσα στους καθρέφτες των μυαλών
γι αυτό ένα πάσσαλο μες την καρδιά του μπήξε

 κι αν τα τραγούδια μου τα έγραψα από πάθος
για μια γυναίκα που δεν τα άξιζε στο βάθος
υπάρχει χρόνος για να αλλάξεις ένα λάθος
κι αυτός ο χρόνος από τώρα αρχινά


Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Συνέλθετε και κοιταχτείτε στον καθρέφτη


Υπάρχει κάτι που με ανησυχεί και με τρομάζει περισσότερο και από τον φασιστικό χαιρετισμό του 20χρονου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, Κατίδη, περισσότερο  και από την άγνοιά του, την αμάθειά του, την ανοησία του ή τις αξιοθρήνητες δικαιολογίες του, ενόψει των άνισων συνεπειών που επίκεινται γι αυτόν. Είναι τα πρωτοφανή αντανακλαστικά και η αλόγιστη σπουδή που επέδειξε ένα ολόκληρο σύστημα ποδοσφαιρικών και πολιτικών παραγόντων, βουτηγμένων στη λάσπη και τη βρωμιά, στη διαφθορά και τη διαπλοκή για να του κόψουν το ποδόσφαιρο, να τον αποκλείσουν από τις εθνικές ομάδες, να τον εξοντώσουν ηθικά και αθλητικά προς παραδειγματισμό ποιων άραγε;
Αυτό είναι λοιπόν το πραγματικό κατάντημα τούτης της υποκριτικής δημοκρατίας και συνάμα ο πραγματικός κίνδυνος που διατρέχει για περαιτέρω αποδυνάμωσή της. Ότι οι πιο διεφθαρμένοι, διαπλεκόμενοι και ανήθικοι, οικονομικοί, πολιτικοί και αθλητικοί παράγοντες του τόπου, τα μέλη των ελίτ που οδήγησαν τη δική μας χώρα στο σημερινό της αδιέξοδο, δηλώνουν όλοι τους βαθιά και αθεράπευτα «δημοκράτες».

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Android


Θα το γράψουν τα ταμπλόιτ
χρησιμοποιώ Android
μου το επέβαλλε γυναίκα
στις οκτώ ακριβώς και δέκα

Δυνατός σαν χαρακτήρας
μα εραστής σαν αναπτήρας
ότι θέλει αυτή με κάνει
τελευταία το παρακάνει


ξέρει, δεν την αγαπάω
μα την συμπαθώ, την πάω
θα την πάω και Ιθάκη
να με βαρεθεί λιγάκι

μια φορά μόνο αγαπάω
και ακόμα δες κρατάω
το android θα το βάλλω
για να με περάσει γι άλλο

τουρκικά μαζί της βλέπω
κι όλα της τα επιτρέπω
φατμαγκιούλ και μοιρολόι
κι όλα λειτουργούν ρολόι

κι όταν βαρεθώ στο κιόσκι
θα της βάλλω ένα Ταρκόφσκι
ή τον Νέφσκι των καμπόσων
τον Σουλεϊμάν των Ρώσων

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Αν αργώ, ξεκίνα μόνη


Ύπνος με το ένα μάτι
το άλλο κάτω απ το κρεβάτι
τσαντισμένος από κούνια
γεννημένος με σπιρούνια

μες τη σάουνα τσιτωμένος
στα μασάζ πιο τεντωμένος
εραστής που γαργαλιέται
λες, στ αλήθεια, δεν ξεχνιέται

κι αν μου λες να χαλαρώσω
γιατί έτσι θα αποδώσω
το συμφέρον σου κοιτάζεις
λίγο δε με λογαριάζεις

εσύ είσαι στο δημόσιο
κι έχεις βύσμα τον Αμβρόσιο
εσύ ψάχνεις συγκινήσεις
και εγώ για εξηγήσεις

τρεις και πέντε είσαι σπίτι
κι ο μισθός στον τραπεζίτη
αν αργώ, ξεκίνα μόνη
δεν πληρώθηκα ακόμη


Θα έρθει κι η σειρά σου...


Από τσιγκούνη σε άφραγκο
και από νταβά σε φλώρο
ζωή σαν ψυχοσάββατο
δεν έχεις μέσο όρο

χωρίς ασπίδα πολεμάς
χωρίς σανδάλια τρέχεις
νομίζεις ότι αγαπάς
όποιονε τον αντέχεις

κι αν τελευταία όλο ζητάς
κάτι που εγώ δεν έχω
σαν γρίπη αν με τριγυρνάς
στο πρέσινγκ σου αντέχω
  
δεν ήμουνα για σένα η
προτεραιότητά σου
τώρα βολέψου στη γραμμή
θα έρθει κι η σειρά σου

η δεύτερη σου επιλογή
γιατί, βρε, να πετύχει;
αφού η πρώτη κι η καλή
σε όλα έχει αποτύχει;

από τσιγκούνη σε άφραγκο
και πάλι χωρισμένη
πρέπει να είσαι, αν με θες
πολύ απελπισμένη

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Γαλάζια αράχνη


Δεν έμαθα πώς να σε χάσω
γι αυτό δεν ξέρω να σε ψάξω
τόσο ψαχτά να αφουγκραστείς
στις ρίζες του αίματός μου ζεις

της λησμονιάς το πεπρωμένο
μέσα στο στήθος βυθισμένο
πάνω στη φλόγα του χορού σου
ξερή η πορφύρα του φιλιού σου

λευκό το γέλιο σου ακόμη
κι όλη τη γη μεμιάς κυκλώνει
μοιάζεις με μια γαλάζια αράχνη
που ιστούς σε σταλακτίτες φτιάχνει

κι αυτή η ηχώ του αργού ποδιού σου
για όσα βάζεις με το νου σου
στων φοινικόδεντρων τη θλίψη
εφήμερη χαρά και πλήξη

μακριά ξανθά μαλλιά του ανέμου
ενός λεπτού εξαερωμένου
νερό ομιλητικό, καθάριο
αξιοθύμητο, μακάριο

μία Κασσάνδρα που με ζώνει
μια Περσεφόνη που σιμώνει
στο κρύο άνθος του μυαλού μου
πέφτουν τα άστρα τ ουρανού μου

Ένα ένα όλα τελειώνουν


Ένα ένα όλα τελειώνουν
και τα αιώνια πεισμώνουν
στις πλατιές τις αποστάσεις
τον αργό δεν θα τον φτάσεις

σπεύδε, φίλε μου, βραδέως
για να νιώθεις πάντα νέος
πάνω απ όλα τα παιδιά
κι όλα τα άλλα μια σειρά

σ όσα κάποτε ορκιζόσουν
στείλε κάρτα ερωτική
τα παιδιά να μεγαλώσουν
τα παιδιά κι εμείς μαζί

τώρα ας βάλουμε ένα χέρι
να μη μείνουν ξαφνικά
ο ουρανός χωρίς αστέρι
και η γη χωρίς παιδιά

Αυτή που αγάπησα


Αυτή που αγάπησα, και τόσο σου έμοιαζε
Ήτανε τελικά μιαν άλλη
Κι αν είχατε όνομα ίδιο κι επίθετο
Είχατε και μια διαφορά μεγάλη
Αυτή με αγάπαγε εσύ το αντίθετο
Κι απ την αρχή τα παίρνω πάλι

Αυτή που αγάπησα και δεν την κράτησα
ήτανε τελικά η σκιά σου
κι εσύ το σώμα της και το άδειο ρούχο της
και τα δικά της πού γιναν δικά σου
αυτή που αγάπησα ήταν το αντίθετο
από όσα σου άφησε η μοναξιά σου

αυτή που αγάπησα, βαθύ ήταν όνειρο
της αϋπνίας μία παραζάλη
κι αν ίδια φαίνεσαι, ήταν αλλιώτικο
κι είχε καρδιά στ αλήθεια πιο μεγάλη
αυτή που αγάπησα, και τόσο σου έμοιαζε
ήτανε τελικά μιαν άλλη

Οπτική


Στην φυλακή των πιο ελεύθερων μυαλών
μες το κελί των πιο αναπόδραστων σκληρών
φέγγουν τα βράδια, λήθη, καλοσύνη
για ό,τι γύρω υπάρχει ευγνωμοσύνη

γι αυτό και όση απέκτησαν σοφία
τους δείχνει πως να ενώνουν δυο σημεία
να ψάχνουν στη δουλειά την ευτυχία
να ψάχνουν στη ζωή ισορροπία
να παίρνουν μια απόσταση μικρή
ν αλλάζουν, εν κινήσει, οπτική

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Κι εγώ που ξέχασα να γράφω για οτιδήποτε άλλο πια...


Των στίχων μου η κρίση όταν  γίνει
δεν θά χει τίποτα από εμάς πια μείνει
ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε η αγάπη μας
ούτε η βαθιά αυτή που μού φερες οδύνη
των στίχων μου η κρίση όταν  γίνει

μα εσύ τη δόξα τους τη γεύτηκες βαθιά, εσωτερικά
και ήξερες απ την αρχή αν άξιζαν
κι εγώ που ξέχασα να γράφω για οτιδήποτε άλλο πια
αδιαφορώντας για όσα επίμονα με τσάκιζαν
σου παραδίδω το στυλό μου, το μολύβι, τα χαρτιά
κι αυτά τα δάχτυλα που κάποτε σε άγγιζαν
κι αυτό το κάρβουνο που καίει μες την ίδια τη φωτιά
απ τον Ιούνη που τα πάντα σε φυλάκιζαν

γιατί μου φτάνει που τα μάτια σου τα δάκρυσα
γιατί μου φτάνει που το σώμα σου το άνθισα
γιατί μου φτάνει τελικά που σε αγάπησα

Μην πας μια μέρα ΟΑΕΔ


Μην πας,  μια μέρα ΟΑΕΔ, μην πας
να δούμε αν αγαπιόμαστε μην πας
το σπίτι αυτό αν το πρωϊ θα τ ανεχτούμε
να συγυρίζω να γελάω να μου μιλάς
να δούμε αν αγαπιόμαστε να δούμε
μην πας μια μέρα ΟΑΕΔ, μην πας.

Ο κολλητός μου ο Φρόιντ


Καταιγισμός από παράξενα όνειρα στον ταραγμένο μου ύπνο, τελευταία. Σ ένα από αυτά είμαι 70 ετών και βλέπω το περιοδικό “Σινεμά” να διοργανώνει προς τιμήν μου ένα εκτεταμένο αφιέρωμα με αφορμή την συμπλήρωση των πέντε  χρόνων μου στον κινηματογράφο.

Έχω ένα καφενέ


Αυτός έχει ένα μικρό καφενεδάκι σε μια γωνιά μιας υποβαθμισμένης συνοικίας, όπου εντός του ίσα που χωράνε τρία τέσσερα τραπέζια βαριά βαριά, τα οποία συνήθως είναι και άδεια. Μια περίοδο λοιπόν που άρχισε να έρχεται  αρκετά τακτικά στο μαγαζί του μια τετραμελής παρέα  ο ιδιοκτήτης του μικρού καφενέ είδε ξαφνικά  τα μηδενικά του του έσοδα να αυξάνονται. Γι αυτό και μετά από τέτοιες πιένες σκέφθηκε να συμβάλλει κι αυτός με τον τρόπο του στην λειτουργία του ανταγωνισμού στην Ελλάδα, ώστε να αρχίσει να εφαρμόζεται επιτέλους ο νόμος προσφοράς-ζήτησης που πρέπει να ρυθμίζει τις τιμές στην αγορά, σύμφωνα με τα πιστεύω του... Γι αυτό τι  λέτε ότι έκανε ο μπαγάσας;  μα, αύξησε την τιμή στον καφέ, βρε.

Αυτή κάτι ξέρει


-Άντε και σε λίγο καιρό  θα με δείτε και  στην τηλεόραση, λέει η κοπελίτσα.
-Γιατί; τι έγινε; ρωτάει με απορία η κυρία δίπλα της.
-Μα... γράφτηκα στα σεμινάρια κομμωτικής του Διαμαντόπουλου.