Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Απορροφώντας τους κραδασμούς της στρατηγικής βίας


Η τεχνική δυνατότητα ονομάζεται "κατασκευή ενόχων" και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ εμπεριέχει  χαρακτηριστικά επιστήμης. Δε λέω ότι πάση θυσία ισχύει στην περίπτωση των βομβιστικών επιθέσεων στην Βοστόνη, αν και με προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικανοί Γερουσιαστές σπεύδουν σήμερα να υποδείξουν ως πιο ενδεδειγμένη λύση την εκδίκαση της υπόθεσης του συλληφθέντα μέχρι στιγμής υπόπτου Τζοχάρ Τσερνάεφ βάσει του δικαίου του πολέμου, δηλαδή σε ειδικά, κρυφά δικαστήρια, στρατιωτικού χαρακτήρα, που αφαιρούν οποιαδήποτε νομική προστασία από τον κατηγορούμενο. Οι δύο ύποπτοι για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστόνης, τα δύο αδέλφια από την Τσετσενία, μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα καταγράφηκαν στη συνείδηση του κοινού ως χαρακτήρες απροσάρμοστοι και αναφομοίωτοι από την κοινωνία  και ως  οι μοναδικοί ένοχοι ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, χωρίς καν να τους δοθεί  η δυνατότητα να απολογηθούν. Πρώτη φορά με τέτοια δύναμη η λέξη “ύποπτος” ταυτίζεται τόσο απόλυτα με την λέξη ένοχος ώστε να αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν επαρκούν ακόμα τα αγγλικά σου, αν καταλαβαίνεις ακόμα καλά τι διαβάζεις. Άλλωστε και οι δύο “ύποπτοι” εξυπηρετούν το στερεότυπο του εν δυνάμει τρομοκράτη στα μάτια του μέσου Αμερικανού, που εξακολουθεί να διεκδικεί ρυθμιστικό ρόλο στην ταχύτητα μετάδοσης ενός  συγκεχυμένου μηνύματος.. Μιλάμε όμως για ένα έγκλημα που καταγράφεται κι ολοκληρώνεται με ένα πολύ βολικό τέλος για πολλούς πιθανούς ηθικούς ή πραγματικούς αυτουργούς. Την οριστική σιωπή του ενός από τους δύο μέχρι στιγμής και την επίσης βολική υπερασπιστική γραμμή πάνω στην οποία κατά πάσα πιθανότητα θα στηριχτούν οι συνήγοροι του 19χρονου για να αποκρούσουν το ενδεχόμενο της θανατικής ποινής. Δηλαδή την αμφισβήτηση της διανοητικής του κατάστασης.. Εξελίξεις οι οποίες μεταξύ πολλών άλλων επαναφέρουν ακόμα περισσότερο τον κάπως αποξεχασμένο φόβο στα έγκατα της αμερικανικής κοινωνίας, ενσπείρουν τώρα μεγαλύτερη καχυποψία για τους «εσωτερικούς» εχθρούς της Αμερικής και φυσικά ενδυναμώνουν και τα επιχειρήματα του λόμπι των όπλων, περί δικαιώματος στην οπλοκατοχή και την προσωπική αυτοπροστασία. Αδρανής δεν μένει ποτέ η αμερικανική βιομηχανία όπλων, αυτό το γνωρίζουμε καλά, και τώρα σε καιρούς πολεμικής “ανομβρίας” ίσως να θελήσει να αξιοποιήσει ένα κλίμα για να αναθερμανθεί εκ των έσω, κομματιάζοντας την ασύμφορη εσωτερική ειρήνη σε πολλούς μικρούς σποραδικούς πολέμους.  Μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό με την περιγραφή ενός ακόμα επεισοδίου στην ιστορία του “στρατηγικού” τρόμου, που εξυπηρετεί πολυποίκιλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Για το τέλος θέλω να επισημάνω ένα ακόμα πράγμα: ότι τελικά αν συχνά απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα οι επονομαζόμενο ι κατά συνήθεια ή κατά συνθήκη «συνομωσιολόγοι» άλλο τόσο σκέφτομαι πως πρέπει να απέχουν και όλοι  όσοι νομίζουν ότι αυτό που βλέπουν αυτό είναι και τίποτα άλλο.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Βιογραφία παύσεων


Βιογραφία παύσεων
κι αγέννητων στιγμών
των πιο σοφών οάσεων
των στάσεων, των σιωπών

οι κρύσταλλοι της ζάχαρης
κηρήθρες του μελιού
στης εσχατιάς της άχαρης
του πορτοκαλανθού

βιογραφία παύσεων
γαλάζια κι αστρική
αδόνητων εκστάσεων
παράλληλη φυγή

γλυκάνισο και ρίγανη
των σιωπηλών βυθών
μια μοιχαλίδα, κλίβανοι
μελίσσι των φιλιών

μια δευτερότοκη ζωή
σαν φευγαλέα σκιά
καταυγασμός και καλπασμοί
κι η Ευνίκη ξενυχτά

Σημεία αναφοράς


Δίχως καινούργια σημεία αναφοράς δίχως φρέσκα, αξιόλογα πρότυπα, δεν πάμε πουθενά, ούτε σαν άτομα, ούτε σαν κοινωνίες. Χωρίς εκτίμηση της ράτσας μας, του διπλανού μας, του απέναντί μας,  Χωρίς ενθάρρυνση αυτών που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Το λέω ορμώμενος απ όσα ακούω το τελευταίο διάστημα από Έλληνες που ψάχνουν για εργασία στο εξωτερικό και επιστρέφουν άπραγοι με μια μόνιμη επωδό στα χείλη: ο Έλληνας όχι απλώς δεν βοηθά τον Έλληνα, αλλά τον απωθεί, τον αποδιώχνει, χαλκεύει τις όποιες πιθανότητες για προκοπή του αναλογούν, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους λαούς που δείχνουν μια στοιχειώδη αλληλεγγύη στους συμπατριώτες τους. Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτός ο Έλληνας, ο μοιραίος της Ιστορίας, εδώ δεν σου δίνει μια πραγματική ευκαιρία αν δεν είσαι γνωστός του και εκεί αν δεν είσαι άλλο από Έλληνας; Τι από το μέσα του σου προβάλλει ατυχώς και αδίκως; Ποια απελπισία τον έχει κυριέψει για τον βαθύτερο εαυτό του; Λοιπόν, τα πράγματα είναι και σύνθετα κι απλά, όπως τα προσεγγίζει κανείς, γι αυτό και νομίζω ότι αν δεν εγκαταλείψουμε άμεσα τα εργαλεία της κατεδάφισης και της ισοπέδωσης των πάντων, κι αν δεν αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τις αξίες που στοιβάζονται στο περιθώριο της ζωής μας, τίποτα καινούργιο δεν πρόκειται να γεννηθεί. Και τελικά, αν δεν τολμήσουμε να δούμε με μεγαλύτερη συμπάθεια και οίκτο τον εαυτό μας και τους γύρω μας, ειδικά αυτούς που διαφέρουν από εμάς, η κρίση θα πάρει χαρακτηριστικά διαρκή και μόνιμα.

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Μια ξαφνική, αιώνια μέρα


Όπως μια πέτρα στο ποτάμι
φως του κορμιού σου εκμηδενισμένο
μυστήριο του γυαλιού που τρέμει
στα σκοτεινά στάχυα των μαλλιών σου

έρμη φωτιά, σβησμένα μάτια
άγγελοι συνοδοί, σου πιάνουν το κεφάλι
βυζαίνοντας τα δάχτυλά σου στο σκοτάδι
κι ένα χαλί από νοτιάδες γερμένο στην πλάτη του βουνού

ποιο είναι το μυστήριο εκείνου του πλανήτη
που σε καλοβλέπει σα νύφη κι ερωμένη
μέσα απ τις υγρές κόγχες των ματιών του
και την άρρωστη επιφάνεια των αμμουδιών

τα βλέφαρά σου μοιάζουν εγκαταλελειμμένα
σα να μη θάφτηκε ο σπόρος, πριν το βιαστικό παράγγελμα
από ρώγα σε ρώγα μια ζωή δρόμος
και το αίμα σου αποδιωγμένο από τις φλέβες σου
και το βλέμμα σου πάνω στα κόκαλά μου
και τα μάτια σου μέσα στα δικά μου
μια ξαφνική αιώνια μέρα

Έγινες στάχτη και άνεμος


Να δεις, πως μας το έλεγαν, σοφοί επαγγελματίες;
πως ό,τι δίνεις στη ζωή, θα σου επιστραφεί;
μα εσύ, κακό δεν έδωσες, σκοτούρες κι αδικίες
γιατί σου επιστράφηκαν μονάχα σπαραγμοί;

τα λάθη τα ανθρώπινα, κάποιοι τα προσπερνάνε
και κάποιοι στην καμπούρα τους τα έχουν μια ζωή
δεν έχει ακόμα ερμηνευτεί, γιατί μας κυνηγάνε
ενώ κάποιους τους δίνουνε συνέχεια απαλλαγή

στον τοίχο ευγενική σκιά, αμήχανος σαν μύθος
πότε αέρας στα πανιά, πότε θεμέλιος λίθος
την πάτησες, σαν άβγαλτος κι εσύ σαν τόσους άλλους
και για μια λάθος εκλογή, σε αλυσόδεσε η ζωή
σε καημούς μεγάλους

μα δεν υπάρχει θάνατος, αν δεν υπάρχει τάφος
και δεν υπάρχει ούτε ζωή, αν δεν αγαπηθείς
γεννήθηκες και έζησες, σαν τη σκιά, μονάχος
και κάπου στο ενδιάμεσο μιας παγερής βροχής
έγινες στάχτη και άνεμος και χάθηκες στο βάθος