Όπως μια πέτρα στο ποτάμι
φως του κορμιού σου εκμηδενισμένο
μυστήριο του γυαλιού που τρέμει
στα σκοτεινά στάχυα των μαλλιών σου
έρμη φωτιά, σβησμένα μάτια
άγγελοι συνοδοί, σου πιάνουν το κεφάλι
βυζαίνοντας τα δάχτυλά σου στο σκοτάδι
κι ένα χαλί από νοτιάδες γερμένο στην πλάτη του βουνού
ποιο είναι το μυστήριο εκείνου του πλανήτη
που σε καλοβλέπει σα νύφη κι ερωμένη
μέσα απ τις υγρές κόγχες των ματιών του
και την άρρωστη επιφάνεια των αμμουδιών
τα βλέφαρά σου μοιάζουν εγκαταλελειμμένα
σα να μη θάφτηκε ο σπόρος, πριν το βιαστικό παράγγελμα
από ρώγα σε ρώγα μια ζωή δρόμος
και το αίμα σου αποδιωγμένο από τις φλέβες σου
και το βλέμμα σου πάνω στα κόκαλά μου
και τα μάτια σου μέσα στα δικά μου
μια ξαφνική αιώνια μέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου