Πίσω από το οικονομικό τοίχος

Πριν από μόλις τέσσερα χρόνια ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέκος Αλαβάνος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναρρίχηση του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματός του. Ήταν η φωνή του που εξήγησε τις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες που κάθε ανανέωση προκαλεί. Ο δυναμικός πολιτικός παρουσίασε αυτό που πολλοί αρνούνταν να αποδεχτούν: τις πολλαπλές επιδράσεις που έχουν για την άτολμη Αριστερά οι κοντόφθαλμες ηγετικές επιλογές και η αναρρίχηση στα ανώτερα κλιμάκια στη βάση της παρωχημένης λογικής της επετηρίδας και των κριτηρίων ωριμότητας και εμπειρίας. Αλλά ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού δεν είπε τίποτα για τους πραγματικούς λόγους που τον ώθησαν να εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματός του, τίποτα για το ύφος της αριστεράς που προκαταλαμβάνει η αποχώρησή του από τα κοινά, που έγινε υπό το πέπλο απόλυτου μυστηρίου και έντονων ερωτημάτων, σε μια περίοδο που το κόμμα του σημείωνε εξωφρενικά δημοσκοπικά ποσοστά.

Το απλό γεγονός της επιλογής της λέξης «αποχώρηση» ή της πιο πολιτικής «ανανέωση» δηλώνει μια σχεδόν μυστηριακή τοποθέτηση. Οι όροι αυτοί έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ στον εγχώριο τύπο που ο πολίτης δεν αναγνωρίζει ότι ανάμεσα σε αυτούς και τις πληθωρικές τους συνδηλώσεις κυριαρχούν πλήθος ανακριβειών και διαστρεβλώσεων.  Οι εφημερίδες της εποχής υπέθεταν, όχι άδικα, ότι όσοι από εμάς επιθυμούσαμε ένα πολιτικό άνοιγμα της αριστεράς, θα χειροκροτούσαμε de facto την αναρρίχηση ενός τριαντάρη στην πρωτοκαθεδρία του κόμματος, επιθυμώντας την ανάληψη εξουσίας από πολιτικούς ηγέτες που δεν πεθαίνουν καθισμένοι στις προεδρικές τους καρέκλες με μια κόκκινη ταινία σταυρωτά στο στήθος τους.

Ηγέτες που πρέπει να παραμείνουν πολιτικά ζωντανοί, προστατεύοντας από τους αντιπάλους τους τα «σημεία μηδέν», που θα μπορούν να κοιμούνται ελαφρά, επαγρυπνώντας ως ακούραστοι μάρτυρες και φύλακες του ματωμένου δέντρου της ψεύτικης και συχνά νοθευμένης κοινωνικής πραγματικότητας ήταν πάντοτε καλοδεχούμενοι ως καρποί μιας περιούσιας σποράς.. Τώρα που οι εικόνες ενός νεόκοπου ηγέτη κάνουν το γύρο του κόσμου και που οι νέες γενιές αρχίζουν να ξεχνούν τους παλιότερους και να ακούνε με περίσσεια κατανόηση και συμπάθεια τους λίβελους, την περιφρόνηση και την σκληρή κριτική που επιφυλάσσονται για τους σημερινούς, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να συνεχιστεί ο κύκλος της τριβής που η σκληρή λιτότητα έχει επιβάλλει στο έθνος μας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας ως εγγυητής μιας κοινωνικής σταθερότητας που δεν αποδυναμώνει το πνεύμα της πραγματικής και ριζοσπαστικής αντίστασης που γεννούν οι κοινωνικές συνθήκες πρέπει να εξαλείψει εντός του πολιτικού του χώρου τις εστίες που παρατείνουν τη βία και μας κάνουν ίδιους με όσους την υπηρετούν από μια σχεδόν ιδεολογική θέση. Πρόσφατα μίλησε σε φοιτητικό κοινό στο Τέξας, όπου επιχείρησε να βάλει ένα τέλος στην πολυγλωσσία που κυριαρχεί στο κόμμα του σχετικά με μερικά θεμελιώδη ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης. Αλλά η ύπαρξη αυτών των ομιλιών δεν απέτρεψε τις εξωφρενικές εκφράσεις στελεχών του κόμματός του λίγες μόλις μέρες αργότερα στη βουλή. Τώρα ο καθένας από εμάς μπορεί να πει ένα μεγαλοπρεπές «φτάνει πια» προς όλες τις κατευθύνσεις, και να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους αυτούς που ζουν με προαισθήσεις του πολιτικού τους θανάτου. Ο λαός που πιστεύει ότι πρέπει να επιζήσει για να γίνει μάρτυρας της καταλήστευσης της ζωής και των προσδοκιών του, απορρίπτει την επίδραση της δαιμονοποίησής του, αλλά και συνειδητοποιεί πως η εξωτερική υποτίμηση ενδυναμώνει την εσωτερική.

Γι αυτό ζητά από την Αριστερά να αφιερωθεί περισσότερο στις αξίες που την αντιπροσωπεύουν και να συνεισφέρει στην ευημερία των πολιτών στο σύνολό τους, και όχι μόνο των γνωστών προστατευμένων ομάδων του συστήματος. Ειδικά εμείς που θεωρούμε το τέλος του μνημονίου ως ένα οριστικό χτύπημα στον αυταρχισμό της οικονομικής εξουσίας κάτω από την οποία ζούμε, απαιτούμε από την Αριστερά να τροφοδοτήσει την ιδέα ενός πολιορκημένου μέρους από εξωτερικούς αλλά και εγγενείς παράγοντες.

Στην Αθήνα, στο μεταξύ, μπροστά στα μάτια του κόσμου κάποιοι βουλευτές και υπουργοί θα γιορτάσουν την επανεκκίνηση της δικομματικής κυβέρνησης με επευφημίες και χειροκροτήματα. Γι αυτό και ήταν τόσα πολλά τα έκπληκτα πρόσωπα όσων ακούσαμε τα επιχειρήματά της Αριστεράς όταν κατέθετε μια εντελώς άτοπη και καιροσκοπική πρόταση δυσπιστίας απέναντι στην παραγκωνισμένη από τους εκπροσώπους των δανειστών ελληνική κυβέρνηση.