Δεν αλλάζει αυτός ο κόσμος

Ήμουν τότε δέκα χρονών και είχα γραφτεί στην ομάδα στίβου του Τρίτωνα Θεσσαλονίκης. Ένα μόλις μήνα μετά την εγγραφή μου ο προπονητής μας ανακοινώνει ότι θα γινόταν η ετήσια εκδήλωση του σωματείου κατά την οποία θα βραβευόταν όλοι οι σπουδαίοι αθλητές του Τρίτωνα.

Εγώ λοιπόν πήρα από το σταθμό το λεωφορείο και πήγα στα γραφεία του συλλόγου, όπου θα γινόταν η γιορτή, με τη βεβαιότητα ότι θα είμαι και εγώ μεταξύ των βραβευθέντων αθλητών. Μικρή σημασία είχε αν ήμουν δέκα χρονών ή αν ήμουν μόλις ένα μήνα αθλητής του σωματείου, εγώ ήμουν βέβαιος ότι θα γυρνούσα στο σπίτι μου με ένα βραβείο ανά χείρας. Κάτι τέτοιο όμως, όπως καταλαβαίνετε, δεν έγινε. Και σα να  θυμάμαι τώρα τον  εαυτό μου να ακούει ένα ένα τα ονόματα των αθλητών που θα βραβευόταν και να τον πιάνει κρύος ιδρώτας. «Το δικό μου θα το κρατάνε για το τέλος» σκεφτόμουν. Έλα όμως που δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Ακόμα θυμάμαι λοιπόν πόσο απογοητευμένος ένιωθα, όταν έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής.

Πόσο με είχε λυγίσει τότε αυτή η αδικία, πόσο με έπνιγε το παράπονο.

Αυτό, το ίδιο παράπονο, που έχω και σήμερα από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου και τη Σουηδική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών.