Κάθε εμπόδιο σε …γλυκό

Μα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό, ρε φίλε, του λέει, δεν το καταλαβαίνεις; Κάνεις κακό στην υγεία σου. Δε γίνεται  κάθε φορά που συναντάς μια δυσκολία στη διάρκεια της ημέρας να πρέπει να αγοράσεις οπωσδήποτε κάτι για να γλυκαθείς.

Χρώστα με να σε χρωστώ

-Χρόνια πολλά, καλή χρονιά Κι ότι μας χρωστάει το 2013 να μας το δώσει το 2014, του είπε.

-Να μου λείπει το βύσσινο, της απάντησε. Γιατί έτσι θα πρέπει κι εμείς ότι χρωστάμε στο 2013 να το δώσουμε στο 2014.

Το μπιτόνι της ζωής

-Επειδή στη ζωή μας, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, σου έχω γεμίσει αυτό εδώ το μπιτονάκι με νερό, ώστε να μη σου λείψει σε περίπτωση που υπάρξει κάποια έκτακτη διακοπή στην υδροδότηση.

-Αμάν ρε μάνα, με κοψοχόλιασες, της λέω. Συνήθως ο κόσμος χρησιμοποιεί  τέτοιου είδους εισαγωγές επειδή θέλει να πει κάτι εξαιρετικά δραματικό.

Μη βροντοχτυπάς τα... like

....όσοι έχουν φορέσει Nike

τη ζωή τους την παιρνούν με σετ διπλά

μη βροντοχτυπάς τα ζάρια

όσοι είναι παλικάρια

τη ζωή τους την περνούν σε blogs απλά

Θα σε απατήσω με τον πρώτο… επιτυχόντα, του είπε

-Πολύ καλά θα κάνεις να τον απατήσεις και εσύ, της λέει η φιλενάδα της στο τηλέφωνο.  Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνει με τον πρώτο τυχόντα.

-Γιατί έτσι θα πονέσει περισσότερο απαντάει εκείνη και της κλείνει το τηλέφωνο

Έπειτα  φοράει ένα γαλάζιο πολύ σέξι φόρεμα, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, μπαίνει στο αμάξι της, που το είχε παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά στην πολυκατοικία της, γυρίζει το κλειδί στη μίζα και οδηγεί με κατεύθυνση το γκολφ Γλυφάδας.

Άλλο έξυπνο γιο σαν κι εσένα δεν έχει η θεία σου;

-Μη πάρεις γαλατάκι, μου λέει από το θυροτηλέφωνο. Σου αγόρασα εγώ.

-Αμάν ρε θεία, ήμαρτον πια, λέω εγώ. Μη φωνάζεις έτσι από το θυροτηλέφωνο. Ρεζίλι με κάνεις.

-Εντάξει, αλλά κι εσύ να μη ξαναγράψεις ποτέ στο blog σου για μένα, λέει.

-Εντάξει δε θα ξαναγράψω, της λέω. Σου το υπόσχομαι. Αρκεί και εσύ να μου υποσχεθείς ότι θα σταματήσεις να μου φέρεσαι πια σα μικρό παιδί.

- Στο υπόσχομαι , μου λέει από το θυροτηλέφωνο. Να μη ξεχάσεις μόνο να περάσεις το βραδάκι να πάρεις τη σοκολατίτσα σου.

Δεν αλλάζει αυτός ο κόσμος

Ήμουν τότε δέκα χρονών και είχα γραφτεί στην ομάδα στίβου του Τρίτωνα Θεσσαλονίκης. Ένα μόλις μήνα μετά την εγγραφή μου ο προπονητής μας ανακοινώνει ότι θα γινόταν η ετήσια εκδήλωση του σωματείου κατά την οποία θα βραβευόταν όλοι οι σπουδαίοι αθλητές του Τρίτωνα.

Εγώ λοιπόν πήρα από το σταθμό το λεωφορείο και πήγα στα γραφεία του συλλόγου, όπου θα γινόταν η γιορτή, με τη βεβαιότητα ότι θα είμαι και εγώ μεταξύ των βραβευθέντων αθλητών. Μικρή σημασία είχε αν ήμουν δέκα χρονών ή αν ήμουν μόλις ένα μήνα αθλητής του σωματείου, εγώ ήμουν βέβαιος ότι θα γυρνούσα στο σπίτι μου με ένα βραβείο ανά χείρας. Κάτι τέτοιο όμως, όπως καταλαβαίνετε, δεν έγινε. Και σα να  θυμάμαι τώρα τον  εαυτό μου να ακούει ένα ένα τα ονόματα των αθλητών που θα βραβευόταν και να τον πιάνει κρύος ιδρώτας. «Το δικό μου θα το κρατάνε για το τέλος» σκεφτόμουν. Έλα όμως που δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Ακόμα θυμάμαι λοιπόν πόσο απογοητευμένος ένιωθα, όταν έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής.

Πόσο με είχε λυγίσει τότε αυτή η αδικία, πόσο με έπνιγε το παράπονο.

Αυτό, το ίδιο παράπονο, που έχω και σήμερα από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου και τη Σουηδική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών.

Η Μέγαιρα

-Τι έχεις πάθει ρε Στέφανε και έχεις κατεβάσει τέτοιες πλερέζες; Του λέει ο φίλος του ο Παύλος

-Τι να έχω πάθει ρε Παύλο. Η γυναίκα μου η μέγαιρα φταίει που με ταλαιπωρεί απ το πρωϊ μέχρι το βράδυ.

-Κύριε Στέφανε,  μήπως μπορείτε να μου εξηγήσετε τον λόγο για τον οποίο τον τελευταίο  καιρό η απόδοσή σας έχει πέσει κατακόρυφα; του λέει λίγο αργότερα ο προϊστάμενος του.

-Η γυναίκα μου φταίει κύριε διευθυντά. Όλη μέρα γκρίνια και παράπονα είναι. Δεν την αντέχω άλλο. Μού χει κάνει τη ζωή μαρτύριο, λέει ο Στέφανος.

-Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι ρε Στέφανε του λέει λίγο αργότερα η συνάδελφός του, η Μαρία  που τον ψιλολιγουρευόταν. Τι έχεις, μου λες;

-Τι να έχω ρε Μαρία; Εκείνη η στρίγγλα , η αναίσθητη, η απάνθρωπη η γυναίκα μου φταίει για όλα. Ξέρεις, τι είναι να γυρίζω στο σπίτι στις έξι και μισή και να πρέπει να διαβάσω τα παιδιά και να πάω και για ψώνια; Δεν αντέχω άλλο μαζί της, θα σκάσω

Γυρίζοντας στο σπίτι του ο Στέφανος περνάει από το περίπτερο για να πάρει τα τσιγάρα του.

Όπως του δίνει το πακέτο ο περιπτεράς δε θα μπορούσε να μη παρατηρήσει ότι ο Στέφανος ήταν και πάλι κατσουφιασμένος. Παίρνει το θάρρος λοιπόν και τον ρωτάει.

-Τι έχεις Στέφανε, αγόρι μου, πρώτη φορά σε βλέπω τόσο άσχημα;

-Τι να έχω ρε Γιάννη; του λέει. Δεν τα ξέρεις; Η γυναίκα μου με έχει καταντήσει ένα ψυχικό ράκος. Ξέρεις πόσο καιρό έχω να κάνω σεξ; Ξέρεις πόσα χρόνια έχω να ακούσω από το στόμα της μια γλυκιά κουβέντα;

Κατά τις έξη και μισή πήρε να νυχτώνει, όταν ο Στέφανος γύριζε το κλειδί της εξώπορτας και έμπαινε στο σπίτι του. Στο σαλόνι η γυναίκα του αμίλητη να βλέπει τηλεόραση. Στο δωμάτιο τα παιδιά του να τρέχουν και να τσιρίζουν με τα ποδαράκια τους να χαρχαλιάζουν πάνω στο καλολουστραρισμένο δάπεδο.

Τότε, ο Στέφανος της δίνει ένα φιλάκι στο μάγουλο και της λέει: Γεια σου αγάπη μου. Μάντεψε για πια μιλούσα όλη τη μέρα.

Παντρέψου, ρε…τι σου ζητάνε;

…δηλαδή εμείς κορόιδα είμαστε ;  Τις προάλλες, δυο καλά φιλαράκια μου, ο ένας χωρισμένος, ο άλλος στα πρόθυρα του διαζυγίου, με έπιασαν κυριολεκτικά από το σβέρκο. Και παντρέψου ο ένας και τι περιμένεις ο άλλος, και περνάν τα χρόνια και θα μείνεις μόνος και οι δυο μαζί…Εγώ σκέφτομαι  πάντως από τη δική μου πλευρά, ότι δεν είναι να δει ο κόσμος έναν ήρεμο και χαμογελαστό άνθρωπο στις μέρες μας. Θα πέσει αμέσως πάνω του να τον φάει..