Ο υγιής κύριος άρρωστος

Κείμενο-Σκίτσο: Χάρης Καραγκουνίδης

Μπορώ να υπογράψω, αν χρειαστεί, και με τα δύο μου χέρια, ότι τέτοιου είδους ανθρώπους σπάνιας συναντάς στη ζωή σου.. Μιλάω για έναν ηλικιωμένο κύριο που διένυε αισίως την όγδοη γεμάτη δεκαετία του και που αν και τον πέτυχα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου εμφορούνταν από τόσο πηγαία ηρεμία και τέτοια θαρραλέα  συνειδητοποίηση των όποιων δυσκολιών, που κατάφερνε να την εμφυσήσει και στο περιβάλλον του.

Σε όλους τους γύρω του, λοιπόν,  ισχυριζόταν ότι είχε καταφέρει να ξεπεράσει τις περισσότερες από τις μεγάλες και πολύπλοκες ασθένειες του σύγχρονου πολιτισμού κι ότι στη ζωή του απέκτησε τεράστια εμπειρία από νοσοκομεία και κρεβάτια του πόνου, χωρίς ποτέ να το βάλει  κάτω ή να μεμψιμοιρήσει.. Γι αυτό και τώρα δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του  να τον καταβάλλει  μια τόση δα διατρησούλα στομάχου.

-Κυρία νοσηλεύτρια, θα επιθυμούσα να έχω αποχωρήσει από το νοσοκομείο έως νωρίς το βραδάκι, της είπε κατά την πρώτη της επίσκεψη. Διότι πρέπει οπωσδήποτε να παρευρεθώ στο γάμο του εγγονού του καλύτερού μου φίλου.

-Μα τι είναι αυτά που λέτε τώρα κύριε; Ξεχνάτε ότι πάσχετε από διάτρηση στομάχου; του απάντησε εκείνη.

-Μα γι αυτό ακριβώς είπα μέχρι νωρίς το βραδάκι, κι όχι μέχρι αργά το μεσημέρι.

Έπειτα στρέφεται στον διπλανό του και τον ρωτάει: «Εσείς κύριε, από τι πάσχετε;»

«Δε γνωρίζω ακόμα» απαντά εκείνος. «Το πρωϊ που ενεργήθηκα διαπίστωσα ότι είχα βγάλει  μαύρα κόπρανα και είπα να έρθω να εξεταστώ»

-Α, να μην ανησυχείτε καθόλου, του είπε ο ηλικιωμένος κύριος. Μια απλή γαστρορραγία είναι. Το πέρασα κι εγώ πριν από 15 χρόνια. Θα σας κάνουν μια συνηθισμένη γαστροσκόπηση, η οποία στις μέρες μας πια είναι παιχνιδάκι και μετά θα σας αφήσουν να φύγετε».

-Κι εσείς κύριε; Ρωτάει τον παραδιπλανό του

-Εγώ ένιωσα μια μικρή ενόχληση στην περιοχή  ακριβώς κάτω  από τα πλευρά, η οποία όμως μετακινούνταν έως τη μέση της κοιλιακής σφαίρας και ξανα επέστρεφε στην αρχική της θέση.

-Α, ούτε κι εσείς θα πρέπει να ανησυχείτε. Πρόκειται για προκολικές αντιδράσεις με επαμφοτερίζοντα χαρακτηριστικά, που προσυνιστούν την απεγνωσμένη προσπάθεια εξωτερίκευσης ενός λανθάνοντος έλκους.

Για να μην τα πολυλογώ οι εύστοχες αναλύσεις του δεν είχαν τελειωμό, γι αυτό και όλοι τον συμπάθησαν αυτό τον κύριο που εκτός του ότι ήταν από μόνος του ένα κινούμενο Χάρβαρντ των ασθενείων, ήξερε να στηρίζει και να εμψυχώνει τους αγωνιώντες και αμήχανους συνασθενείς του.

Αλλά εκεί που πραγματικά έμειναν όλοι με ανοιχτό το στόμα ήταν όταν πήγε μια νοσοκόμα να του κάνει μια ένεση ινσουλίνης και βρήκε τον μπελά της.

-Αρνούμε να την κάνω, επέμεινε. Εγώ δεν έχω διαβήτη.

-Μα ο γιατρός εδώ μας έγραψε να σας κάνουμε μια ένεση ινουλίνης. Δεν είστε ο κύριος Τάδε;

-Αυτός είμαι, αλλά δεν χρειάζομαι καμιά ένεση ινσουλίνης επειδή δεν πάσχω από διαβήτη, ξαναείπε. Και συνέχισε.

«Για να χρειαστεί να κάνει κανείς ένεση ινσουλίνης θα πρέπει οι τιμές του να έχουν φτάσει σε σχεδόν διπλάσια επίπεδα από αυτές που βρίσκονται σήμερα οι δικές μου. Αν επείγεστε μάλιστα για  περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος, παρακαλώ, να ανατρέξτε στην βιβλιογραφία του  Τζον Μπράουν και πιο συγκεκριμένα στο, «Η ζωή μετά το διαβήτη», σελίδα 325, παράγραφος 3»

-Σύμφωνοι, λέει η νοσοκόμα, θα ρωτήσω το γιατρό και θα επιστρέψω αμέσως. Τώρα όμως πάρτε αυτό το χαπάκι για τη χοληστερίνη σας.

-Μα εγώ δεν έχω πια χοληστερίνη. Κατάφερα να την αντιμετωπίσω πριν από σχεδόν μια δεκαετία  και αν μπορεί να βλέπετε συγκυριακά σήμερα κάποια άνοδο στις τιμές της είναι μόνο και μόνο επειδή ήρθα στο νοσοκομείο με γεμάτο στομάχι, και όχι με άδειο όπως όφειλα.. Διαβάστε, λοιπόν, Μίκαελ Άϊβερσον, Η ύπουλη χοληστερίνη, σελίδα 654, παράγραφος 4.

-Εντάξει, θα ρωτήσω το γιατρό συνολικά και θα επιστρέψω για να σας πω, είπε η κοπέλα που είχε μείνει άναυδη από τις εύστοχες παρατηρήσεις του ηλικιωμένου.

Και πράγματι σε λίγο επέστρεψε με νέες οδηγίες υπό μάλης, οι οποίες μάλιστα λίγο πολύ δικαίωναν τη άκαμπτη στάση του ασθενούς, που δεν αρνιόταν να αποδεχτεί τη φαρμακευτική αγωγή που είχαν προσχεδιάσει να του δώσουν. Γιατί όπως έλεγε μέχρι τέλους «ο καλά πληροφορημένος ασθενής  οφείλει σήμερα να συζητά με το γιατρό του και να μην αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή του έχει χορηγηθεί με τρόπο άβουλο και παθητικό». Γιατί, μόνο έτσι, «οι περισσότερες από τις ασθένειες που ταλαιπωρούν σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα γίνονται  σχεδόν παιχνιδάκια στην  αντιμετώπισή τους. Σε τέτοια επίπεδο που έχει φτάσει πια η επιστημονική έρευνα και η ιατρική πράξη.»