Τα προφορικά μένουν

Αν παραδεχτούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς έχει διαιωνιστεί κυρίως μέσα από την προφορική παράδοση, τότε γιατί εμείς ως είδος πρέπει να δίνουμε τόσο μεγάλη έμφαση στο αρχαίο ρωμαϊκό ρητό scripta manent; Προς τι , αυτή η εξιδανίκευση του γραπτού λόγου έναντι του προφορικού; τώρα θα με ρωτήσει κάποιος γιατί ανακινώ τέτοιου είδους ζητήματα στην καρδιά του καλοκαιριού και δε θα έχει καθόλου άδικο.. Γι αυτό εξηγούμαι. Αυτήν την εισαγωγή λοιπόν τη χρειαζόμουν για να μπορέσω να τονίσω όσο πιο καθαρά και εμφατικά μπορώ το πόσο βαθιά συγκινούμαι κάθε φορά που συναντώ κάποιον  που θυμάται κουβέντες που είπαμε κι ας μην έπαιζαν εν πρώτοις σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Ένας από αυτούς τους συγκινητικούς τύπους είναι ο μακρινός μου φίλος Τ, ο οποίος μόλις προχθές μου θύμισε μια πρόβλεψη που είχα κάνει πριν από μερικά χρόνια: Ότι, δηλαδή, πρώτα θα ανακαλυφθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μετά το Blog μου.