Κάτω απ τον γερμανικό ήλιο

Photo:www.panoramio.com

Κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι κι ακόμα να το πάρω χαμπάρι. Να περάσω κι εγώ, βρε αδελφέ, από μια παραλία, από ένα μπιτς μπαρ κι ας μη φορέσω στο κεφάλι μου κάτι ευτράπελο για να χορέψω πάνω σε ενωμένα τραπέζια με όμορφα κορίτσια του αφρού, ας περπατήσω μόνο πλάι στο κύμα, να νιώσω έστω και για ένα λεπτό ότι είμαι κι εγώ μέσα στην υπόθεση του καλοκαιριού.

 Αντί όλων αυτών, τι λέτε όμως να κάνω; Ξημεροβραδιάζομαι, που λέει ο λόγος, μπροστά στην οθόνη μου, βλέποντας DW για να δυναμώσω τα αγγλικά μου, τα γερμανικά μου και να αναζητήσω μια καλύτερη τύχη στην ανεξήγητη από πολλές απόψεις Γερμανία.

 Μου τόλεγε ένας φίλος με παράπονο χθες το βράδυ. Αν θες να χαρείς το ελληνικό καλοκαίρι ξανά πρέπει να πας στη Γερμανία και να επιστρέψεις με κάποιο πρακτορείο ταξιδιών. Κι εγώ έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουνα όλα αυτά τα ωραία, μεθυσμένα και ξεθεωμένα γλεντοκόπια του καλοκαιριού μα πολύ γρήγορα τα σκορπούσε ο άνεμος και τα βαριόμουνα κι ακόμα και στη φαντασίωσή μου  έστρωνα τον κώλο μου εκεί κάτω από ένα δέντρο και άνοιγα ένα βιβλίο και διάβαζα μέχρι να πέσει ο ήλιος και να με πάρει το ξύπνημα.

 Κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι, κι όπως συμβαίνει κάθε φορά τα τελευταία χρόνια, κάποια Κυριακή, θα σηκωθώ από το κρεβάτι μου, θα διαβάσω τα νέα της προηγούμενης μέρας κι ύστερα θα ανοίξω την τηλεόραση στο DW και η οθόνη μου θα πλημμυρίσει με μεγάλα βοσκοτόπια, υπερφυσικές χήνες, ευτυχισμένους κηπουρούς, σύγχρονες ορχήστρες, σπίτια με στέγες, κορίτσια με παραδοσιακές αμφιέσεις, μεροκάματα, ηρεμία και απάθεια.

 Σα να μη φλέγεται ο κόσμος αυτό το καλοκαίρι. Σα να μη τρώνε οι λαοί τις σάρκες τους ελλείψει εθνικού αντιπάλου. Σα να μην έχει βάλει  μπρος ξανά η ιστορία εκείνη την παλιά και δυσκίνητη ατμομηχανή της με τον βαρύ τον άνθρακα και την καπνιά από τα φουγάρα να σαλπάρει στον ουρανό.

 Και τώρα που πλακώνουν οι ζέστες κι απ τα παράθυρα της κουζίνας μπαίνει η κόλαση, αποζητώ ακόμα περισσότερο τη Γερμανία, με το Αννόβερό της, τη Φραγκφούρτη τη Στουτγάρδη, το Βερολίνο. Πόλεις γεννημένες για να αποξεχαστείς και να ξεχάσεις και να ονειρευτείς ξανά την Ελλάδα.

 Και με πιάνει μια ζήλια που δε λέγεται γι αυτούς που βουτάνε μέσα στο κρύο και τη συννεφιά και που μπορούν να εργάζονται και να ξεχνούν και να στεγνώνουν και να  ονειρεύονται ανέμελες διακοπές στην Ελλάδα, σε μέρη μια ώρα κοντά δρόμο από το σπίτι μου. Στη Χαλκιδική, στην Πιερία, στα ελληνικά νησιά. Κάτω από τον Γερμανικό ήλιο, τον Αμερικανικό ουρανό, το ρωσικό κύμα και την Κινέζικη δροσιά.