Το παιχνίδι και ο θάνατος

Photo: Amir Schiby

 Πως ξεσπαθώνει και πως ξεπετάγεται ο ήλιος τούτη την εποχή. Και νάναι μια καλοκαιρινή Δευτέρα και τα παιδιά να μην έχουν την έγνοια του σχολείου και να γεμίζουν τις αυλές από τα ξεφωνητά τους και να ξεφεύγει κάπου κάπου και καμιά ξώφαλτση μπαλιά και να ξυπνάει το φθηνό συναγερμό κάποιου αυτοκινήτου.

 Τι τα θες, πόλη χωρίς παιδιά που παίζουν δε γίνεται. Όχι μόνο γιατί το παιχνίδι έχει σφραγίσει τη ζωή μας και πάντα τη χαρά του αναζητούμε σε οτιδήποτε κάνουμε μα και για έναν άλλο λόγο: επειδή έτσι και σταματήσει το παιχνίδι, χαθήκαμε.

 Δες τα παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας τι αναζητούν στις λίγες ώρες της εκεχειρίας. Το παιχνίδι. Ανάμεσα σε σωρούς οικείων, σε ερείπια και συντρίμμια έβλεπες κάτι παιδάκια να τρέχουν και να πετάνε τη μπάλα σε ένα αυτοσχέδιο καλάθι που τους έφτιαξε κάποιος εμπνευσμένος δάσκαλος και δεν τα χόρταινες. Παιχνίδι, λοιπόν, σημαίνει ελπίδα και το αντίστροφο.

 Ζούμε σε μια εποχή άγρια και βρώμικη. Όποτε δε σε τρομάζει σου φέρνει ναυτία. Κι όποτε δε σε αιφνιδιάζει σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα και σε αποθαρρύνει με το χλευασμό που τρέφει απέναντι στη ζωή!

 Γι αυτό και το παιχνίδι αποτελεί ένα κρυφό όπλο στα χέρια των ανθρώπων που αντιστέκονται. Γι αυτό βλέπεις τον πατέρα- ένα νεαρό άντρα με κοκκινωπές φαβορίτες και με πυκνάδες στο πρόσωπο- να έχει πέσει πάνω στο φέρετρο του αδελφού του και να κλαίει γοερά και το παιδί με τα μάτια δακρυσμένα να ατενίζει κάπου παραδίπλα ένα μικρό κομμάτι γης ανάμεσα στα ερείπια και τις νεκρές πέτρες, για να ξεχυθεί και να μπορέσει να παίξει αύριο, και να το χειροκροτήσουν και να σπείρει την ελπίδα ξανά, αυτή την ελπίδα που δεν μετριέται με τα κτήρια που έχουν απομείνει όρθια, αλλά με τις αλάνες και τα ξέφωτα που έχουν ξεφυτρώσει μέσα από τα σπλάχνα του θανάτου. Γιατί , τίποτα, τελικά, δε φοβούνται ο θάνατος και ο πόλεμος περισσότερο από το παιχνίδι.