Αυτός που ήλπιζε εύκολα

Ήλπιζε τόσο εύκολα ο φουκαράς ο Λένι

κι η σπίθα η παραμικρή του έβαζε φωτιά

οι αύρες στα κατάβαθα κι η μάνα να του πλένει

κοιμότανε ξεσκέπαστος με μάτια ανοιχτά

δεν ήτανε για θάνατο μα ούτε και γι αγάπη

ποτέ δεν ονειρεύτηκε μια σπέσιαλ δουλειά

δεν είχε υπολογιστεί να του χαρίσουν κάτι

και είχε μια απόσταση απ όλα τα φρικιά

τα σύννεφα περνούσανε και σέρνανε τα χρόνια

και πάντοτε κατέβαινε τη σκάλα έτσι λοξά

τα βράδια τον μεθούσανε τα αστέρια και τα αηδόνια

σαν έφτανε στου ουρανού την πάνω τη μεριά

μα τώρα που η άνοιξη στ αλήθεια έχει ξανάρθει

κι η πιο μεγάλη έξαψη στα στήθια του ξυπνά

οι ελπίδες του πετάξανε μ ένα μικρό κοπάδι

και φτάσανε στην έρημο κι ακόμα πιο μακριά

κι αυτός που ήλπιζε εύκολα έπρεπε να ξεμάθει

χωρίς ελπίδα κι όνειρο να μάθει πια να ζει

μπορεί κάτι να έχασε, να του σβησαν τα πάθη

μα βρήκε στα εξήντα του δουλειά κανονική