Ω, τι κόσμος Charlie

Η Άγγελα Μέρκελ ήταν σκυθρωπή, ο Μπενζαμίν Νετανιάχου συνοφρυωμένος δεχόταν τα συλλυπητήρια των υπόλοιπων ηγετών, ο Φρανσουά Ολάντ αντάλλασε αγκαλιές με Γάλλους πολίτες, ο Αντώνης Σαμαράς έδειχνε συγκλονισμένος, ο Αχμέντ Νταβούτογλου έσφιγγε με οδύνη τα χείλη του. Για λίγες στιγμές οι ηγέτες του κόσμου, αναβαπτίστηκαν μέσα στην κολυμβήθρα ενός πλήθους που εκφραζόταν μόνο με ψιθύρους και νοήματα. Διεθνοποιώντας  την εικόνα τους, μη μένοντας καθισμένοι στις προεδρικές τους καρέκλες, αρνούμενοι να σπαταλήσουν την πολιτική τους ζωή στα προεδρικά μέγαρα απ όπου υπαγορεύουν τους συχνά αυθαίρετους νόμους τους, έρευσαν και έγιναν ένα με το άφωνο πλήθος. Επειδή  έχουν πάντα μια κρυφή πόρτα, ένα κρυφό πέρασμα απ όπου μπορούν να το σκάσουν όταν αντιληφθούν τον πολιτικό κίνδυνο, ένα δρόμο για να πλησιάσουν τις πλατείες και να συναντήσουν ανθρώπους που φοβούνται και είναι έτοιμοι να τους χειροκροτήσουν ξανά.

Άλλωστε, μέσα στους εφιάλτες τους  υπάρχει πάντα ένα προστατευμένο σημείο για να κρυφτούν όταν η άβυσσος παίρνει τη μορφή όχλου που θέλει να ρίξει κάτω τα παλιά σύμβολα να ποδοπατήσει τις φωτογραφίες τους. Αυτοί, λοιπόν, οι δεσποτικοί κύριοι και κυρίες, που κοιμούνται συνήθως ελαφρά επειδή επαγρυπνούν για να ακούσουν τις φωνές, τα χτυπήματα στην πόρτα, το τρίξιμο πάνω από το κεφάλι τους, της δαμοκλείου σπάθης, κάτι τέτοιες περιόδους σταματούν να ζουν με την προαίσθηση του πολιτικού τους θανάτου και παίρνουν βαθιές ανάσες. Κι όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, επειδή ο ίδιος κόσμος αρχίζει ξανά να απευθύνεται σε αυτούς, ζητώντας προστασία από τους άλλους, είναι στιγμές που κάπως χαλαρώνουν. Είναι ο ίδιος κόσμος που θα προτιμούσε να τους είχε δει στο δικαστήριο, κατηγορούμενους για τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίων των λαών τους, αυτός που τώρα, υπό το πρίσμα του φόβου και του πανικού, τους προσφέρει ασυναίσθητα μια ένδοξη διέξοδο και τους απαλλάσσει από την τιμωρία του να δικαστούν σύμφωνα με το νόμο.

Και ταυτόχρονα, είναι ο ίδιος πανικόβλητος κόσμος που τους δίνει το πράσινο φως για να συνεχίσουν τον κύκλο της τριβής που έχουν επιβάλλει στα έθνη μας. Να τους σκοτώσουν γιατί σκότωσαν, να τους επιτεθούν γιατί μας επιτέθηκαν να παρατείνουν τη βία που μας κάνεις ίδιους με τους χειρότερους εχθρούς μας. Να πολλαπλασιάσουν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας.

Τώρα, όμως, που οι εικόνες ενός πλήθους σαστισμένου από τις εξελίξεις κάνουν το γύρο του κόσμου, τώρα που οι δημοφιλείς σταρ του Χόλιγουντ άρχισαν να λανσάρουν φορέματα, καρφίτσες, κινητά, τσάντες και άλλα αξεσουάρ με την ετικέτα “Je suis Charlie” οι διαταγές να ενισχυθούν τα μυστικά σχέδια, και να επεκταθούν τα μέτρα καταδυνάστευσης των πολιτών, για να νιώσουν ξανά ασφαλείς, θα πρέπει ήδη να κυκλοφορούν στα περισσότερα από τα προεδρικά μέγαρα. Μα όλοι όσοι  ηγέτες  σήμερα εξυπηρετούνται από το γεγονός ότι οι νέες γενιές αρχίζουν ξανά να τους ξεχνούν με αποτέλεσμα να αποφεύγουν για λίγο ν ακούσουν τους λίβελλους , την περιφρόνηση και τη σκληρότερη κριτική δεν είναι ακόμα σε θέση  να καταλάβουν πως ούτε ο λαός ούτε η ιστορία θα τους αθωώσουν ποτέ.

Γιατί το τέρας που έχουν δημιουργήσει εδώ και δεκαετίες και σέρνεται πια εδώ ανάμεσα στα πόδια μας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια άλλη εκδοχή του εαυτού τους.