Οι πολιτικοί δε χάνονται ποτέ

Picture: (Jc Dazat)

Άρθρο. Προφανώς και ο γενικόλογος αφορισμός, το κήρυγμα του μίσους, το φασιστικό παραλήρημα εναντίον σύσσωμης της πολιτικής τάξης αποτελούν εξόφθαλμες αντιδραστικές τοποθετήσεις δηλωτικές μιας αντιδραστικής, διαβρωτικής «ιδεολογίας» ξεκαθαρίσματος ιστορικών λογαριασμών. Αλλά, αν στο όνομα της αντιμετώπισης της όποιας κατάστασης  δεχτείς το μετριασμό  του δικαιώματός σου να κρίνεις, ακόμη και τους πιο δημοφιλείς ανάμεσα στο εκλογικό σώμα, αν δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ακόμα και ενάντια στο κοινωνικά εξόφθαλμο τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα της δημοκρατίας.

Νομίζω ότι είναι στοιχειώδης δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στο να οικοδομείται μια πέραν της λογικής σύσφιξη σχέσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικών, κάτι που κατά κόρον συνηθίζεται στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Θέλω να πω ότι η κοινωνία, αν θέλει να προκρίνει μια κάποια μετεξέλιξή της στο διηνεκές έναντι της στασιμότητας,  πρέπει να καταστεί έτοιμη να αντιλαμβάνεται τι συμβολίζει η κάθε πολιτική απόφαση, ποια είναι τα κίνητρα και οι επιδιώξεις που κρύβονται πίσω από αυτή, διαφορετικά θα τρέχει τελευταία και καταϊδρωμένη πίσω από τις εξελίξεις.

Είμαι της άποψης ότι τους πολιτικούς δεν πρέπει ούτε να τους αποδομεί κανείς , αλλά ούτε και να τους αποθεώνει. Αντίθετα, ο πολίτης οφείλει να τους έχει διαρκώς στο μικροσκόπιο της προσωπικής του οπτικής, να τους κρίνει αυστηρά ακομμάτιστα και να τους καταλογίζει ευθύνες. Μόνο έτσι θα μπορέσει  να αντικαταστήσει με κάποιο τρόπο εκείνο που κάποτε συμβόλιζε η περίφημη δαμόκλειος σπάθη μια ευθύνη που μάλλον πια δεν κινδυνεύει να πέσει στο κεφάλι κανενός, ή αν πέσει θα αποδειχθεί  χάρτινη και συγκυριακή.

Οι εμπειρίες που έχουμε συλλέξει ως παρακαταθήκη από τη νεότερη ιστορία μας δείχνουν ότι κανένας πολιτικός από όσους συνδέθηκαν με κάποιο τρόπο με τις πιο ζοφερές εποχές της σύγχρονης ιστορίας μας δεν είχε το πολιτικό τέλος που θα ανέμενε κανείς. Να ξεκινήσουμε από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρότι άφησε μια χώρα απροστάτευτη στην κρίση και σχεδόν υποθηκευμένη στο μέλλον, με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, και ένα έλλειμμα της τάξης του 16,5%, θεωρείται κάθε άλλο παρά καμένο χαρτί ενώ ακόμη πυροδοτεί εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας;

Να πάμε στο Γιώργο Παπανδρέου και την ηγετική ομάδα του, που αμείβονται πλουσιοπάροχα για να εξηγήσουν στα πλουσιόπαιδα του Χάρβαρντ και άλλων πανεπιστημίων  τι ακριβώς σήμαιναν , οι υπογραφές  που έβαζαν τότε σε συμφωνητικά που ποτέ δεν είχαν διαβάσει; Αυτοί πληρώνονται αδρά για να μιλάνε σε φοιτητές όχι ως δάσκαλοι αυθεντίες αλλά ως celebrities.

Ή μήπως να πάμε στους σημερινούς , τους οποίους σα να τους βλέπω ήδη να φιλοξενούνται μετά από μερικά χρόνια σε διεθνή φόρουμ ή να δίνουν  ακριβοπληρωμένες διαλέξεις στο πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού life style, που κυριαρχεί στην εκπαίδευση παγκοσμίως. Σάμπως πρόκειται να χαθεί ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης ή ο Τσακαλώτος που μόλις προχθές απολάμβανε  αστειευόμενος τη δημοφιλία του σε ένα συνέδριο της ιρλανδικής αριστεράς, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά για την Ελλάδα; Κανείς δε θα χαθεί, ούτε από αυτούς, ούτε από τους προηγούμενους. Κανείς κι από όσους παραδοσιακά προσδένονται πάνω τους για να διασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Για τους υπόλοιπους δυστυχώς δεν έχω το ίδιο καλά νέα.