Μας έκατσε η ουρά στο λαιμό (ΣΧΟΛΙΟ)

Φαίνεται πως η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αντλήσει αισιοδοξία κυριολεκτικά από ο,τιδήποτε κινείται και αναπνέει. Αυτό μπορεί να είναι από μια δήλωση ενός Ευρωπαίου αξιωματούχου που θα αναφερθεί στην Ελλάδα με τρόπο μη καταδικαστικό, ή  ένα δημοσίευμα που θα αναγνωρίζει τα δίκαια αιτήματα μας μέχρι τη θερμή υποδοχή και τα καλά λόγια που θα επιφυλάξει για τη χώρα μας ένας ξένος ηγέτης. Αλλά στην πραγματικότητα όλο αυτό το τεχνητά διαμορφωμένο αισιόδοξο κλίμα μοιάζει υπερβολικά με το success story της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Μοιάζει στο ότι περισσότερο προκαλεί παρά ενθαρρύνει οποιονδήποτε.

Εμείς θα περιοριστούμε σε μερικές απλές επισημάνσεις, παρακάμπτοντας τις αντιπαραθέσεις πρώην και νυν για τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας. Είναι φανερό πια ότι η χώρα όχι απλώς δε βγαίνει από την κρίση, αλλά μπαίνει ακόμα βαθύτερα μέσα σ αυτή, δημιουργώντας πανίσχυρα δεσμά εξάρτησης με τους δανειστές της. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αργά η γρήγορα η χώρα θα πέσει πάλι στις δαγκάνες τους, και για μια ακόμη φορά θα αναγκαστεί να υποκύψει στους όρους που θα της θέσουν προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τη βιωσιμότητά της. Δυστυχώς δε σταθήκαμε ικανοί ως έθνος να κάνουμε αυτό που κάναν  και οι υπόλοιπες χώρες που κατάφεραν να βγουν από τα δικά τους προγράμματά  και σήμερα να δανείζονται από τις αγορές με εξευτελιστικά επιτόκια και χωρίς να δέχονται από κανένα να τους κουνάει το δάχτυλο. Όχι ότι δε φτάσαμε πολύ κοντά. Η αλήθεια είναι ότι το γαϊδαρο τον φάγαμε, αλλά την ουρά μάλλον δεν την αντέξαμε, δυσανασχετήσαμε και μας κάθισε  στο λαιμό. Σαν να μας αρέσουν τελικά οι εξαρτήσεις και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε. Σα να μας τρομάζει η ιδέα της ανεξαρτησίας κι ας παριστάνουμε το αντίθετο.

Γι αυτό, πορευόμαστε με τα πρόσωπα στραμμένα στο χθες, αναζητώντας σφιχτούς εναγκαλισμούς, προσοδοφόρες διαπλοκές, σχέσεις που θα μας εξασφαλίσουν μια άκοπη και αδούλευτη επιβίωση.

Γι αυτό  αγαπάμε να μισούμε τους δυνάστες μας, ταϊζοντας την οικιακή μας χίμαιρα με όνειρα και ελπίδες. Γι αυτό μάλλον δεν κάνουμε ποτέ αυτό που απαιτείται στο σύνολό του για να ξεφύγουμε από την επιρροή των εξαρτήσεων και χύνουμε την καρδάρα με το γάλα στο παραπέντε ακυρώνοντας τις ίδιες μας τις προσπάθειες.

Αυτό δηλαδή  που ιδανικά θα έπρεπε να αποτελεί σήμερα το μοναδικό μας εθνικό  στόχο . Να μη χρειαζόμαστε πια τους δανειστές μας. Να σχεδιάζουμε μόνοι μας το δικό μας μέλλον.