Τώρα που θα φορολογηθούν οι εφοπλιστές

Σαραντάρης, άντρας, αξιόλογος. Πουλούσε κουλούρια, ως υπαίθριος πωλητής, ζώντας διαρκώς με το άγχος ότι θα τον έπιαναν και θα του επέβαλλαν  πρόστιμο τσουχτερό, επειδή δεν είχε τη σχετική άδεια. Μαθαίνω, ότι για κάθε ένα από τα κουλούρια που πουλούσε το δικό του κέρδος περιοριζόταν στα είκοσι λεπτά. Η πιάτσα που συνήθως σύχναζε ήταν στην περιοχή του Λιμανιού Θεσσαλονίκης, έξω από κτήρια που στεγάζονταν  τουριστικά γραφεία και ναυτιλιακές εταιρείες. Άρα όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς οι πελάτες του ήταν συνήθως στελέχη μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών και μανατζαραίοι. Εγώ,  όταν πρωτοέμαθα ότι ο Βαγγέλης κινείται σε τέτοιους χώρους δεν μπορούσα να μην επισημάνω το παράδοξο. Αυτόν, από τότε που τον ξέρω, και είναι πολλά χρόνια πριν, πάντα τον θυμάμαι να κατηγορεί τους εφοπλιστές και το αφορολόγητο μεγάλο κεφάλαιο για τα δεινά της χώρας και τώρα ο αφιλότιμος τους είχε κάνει πελάτες τουq Ποιος; αυτός που ψήφιζε κάθε φορά για να κυβερνήσει τη χώρα, το κόμμα που υπέθετε ότι θα κυνηγούσε τους εφοπλιστές. Αυτό έκανε και με την προηγούμενη κυβέρνηση, αυτό έκανε και με την τωρινή.

 Θυμάμαι ότι για να με πείσει πάντα μου έλεγε: -Χάρη, αυτούς τους έχω πραγματικά εμπιστοσύνη, ξέρω ότι θα φορολογήσουν τους εφοπλιστές, γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν. Αυτό μου είπε και τις προάλλες για την τωρινή κυβέρνηση. Για εκείνον η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είχε αποκτήσει χαρακτηριστικά βιβλικά, στοιχεία λες αυτοεκπληρούμενης  προφητείας.  Εκεί όμως που δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω ήταν όταν μου είπε τον λόγο για τον οποίο αναγκάστηκε να σταματήσει την προηγούμενη δραστηριότητά του, και να μείνει άνεργος.

-Στέκομαι, μου λέει, ένα πρωϊ, έξω από ένα γραφείο γνωστής εφοπλιστικής εταιρείας. Τα κουλούρια μου ακόμα να ζεματάνε, ο ήλιος να κτυπάει, κατακαλόκαιρο. Τότε βλέπω έναν κύριο γραβατωμένο να με  πλησιάζει και να μου ζητάει ένα κουλούρι. Στα πέντε χρόνια που έκανα αυτή τη δουλειά, μάλλον, ήταν η  πρώτη φορά που έβλεπα κανονικό εφοπλιστή και όχι κάποιο μεγάλο στέλεχος ναυτιλιακής επιχείρησης. 

-Ευγενέστατος, μου λέει, παίρνει το κουλούρι, μου δίνει το πενηντάλεπτο και φεύγει. Τότε εγώ ενώ του χαμογελώ, αρχίζω ήδη από μέσα μου να του σέρνω τα εξ αμάξης. Εσείς, καταστρέψατε τη χώρα, εσείς και οι διαπλεκόμενες κυβερνήσεις που δεν τολμούν να σας αγγίξουν. Αλλά αυτή η κυβέρνηση θα είναι η πρώτη που θα σας φορολογήσει έτσι όπως σας αξίζει, σκεφτόταν τότε για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

-Πριν τελειώσω τη σκέψη μου, Χάρη, μου λέει, καταλαβαίνω ότι με πλησιάζουν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Στέκονται μπροστά  μου και μου ζητάνε άδεια. Μου λένε ότι είναι ελεγκτές από την περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Με βρίσκουν χωρίς χαρτιά, με γράφουν αμέσως και κινούν τις απαιτούμενες διαδικασίες. Μετά από ένα χρονικό διάστημα με καλεί η Περιφέρεια να πληρώσω αυτοβούλως πρόστιμο χιλίων ευρώ για παράνομη εμπορική δραστηριότητα. Εγώ αναγκάζομαι να πουλήσω το μηχανάκι μου για να ξεχρεώσω και εγκαταλείπω τη δουλειά που έκανα. Σήμερα είμαι πάλι άνεργος και τον ελεύθερό μου χρόνο, τριγυρνώ, εδώ στο λιμάνι που με βρήκες, έξω από αυτά τα γραφεία και πάντα λέω μέσα μου: να δεις που έφτασε επιτέλους η ώρα να φορολογηθούν αυτοί οι κλέφτες του ελληνικού ιδρώτα, οι εφοπλιστές. Όχι με φανατισμό, όμως. Όχι με μίσος ή επιθετικότητα pia.  Μόνο, έτσι για την κουβέντα.