Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Η Ελληνική Ημέρα της Ανεξαρτησίας (ΣΧΟΛΙΟ)

Ο φόβος ότι η μη επίλυση του ελληνικού θέματος μπορεί να προκαλέσει τη δημιουργία νέας κρίσης πλανάται σαν σκιά πάνω από τη σύνοδο της G7 στη Δρέσδη, με τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου να ενθαρρύνει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να «μετακινηθούν» από τις θέσεις τους ακόμη κι αν χρειαστεί να πάρουν κάποιες πολύ σκληρές αποφάσεις. Για τον Αμερικανό αξιωματούχο προέχει το συμφέρον της παγκόσμιας οικονομίας, υπονοώντας ότι αυτό αργά ή γρήγορα  θα μεταβληθεί σε συμφέρον όλων. Δηλαδή των ισχυρών. Βέβαια, ο ίδιος, αλλά και συνολικά η Αμερικανική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έχουν πάρει τουλάχιστον στο προσκήνιο   ξεκάθαρη θέση έναντι των δύο πλευρών. Παρασκηνιακά, όμως, είναι φανερό ότι υπάρχει πλήρης και απόλυτη ταύτιση  με το λογιστικό πνεύμα  που κυριαρχεί στο  ΔΝΤ,  αυτό που  απαιτεί από τη χώρα μας να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα, όσο υπερβολικά κι αν ακούγονται, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα αποφύγει και την παραμικρή πιθανότητα να γυρίσει ξανά στα ελλείμματα. Οπότε, αν συνυπολογίσει κανείς στα λεγόμενα του κ Λιου και όλες εκείνες τις δογματικές προσηλώσεις του ΔΝΤ σε ζητήματα όπως ο ελληνικός ΦΠΑ ή τα εργασιακά και η διευθέτηση των εργατικών συμβάσεων, θα καταλήξει μάλλον στο συμπέρασμα ότι οι φόβοι που εκφράζονται σχετικά με την παγκόσμια οικονομία είναι περισσότερο ένα ακόμη εργαλείο πίεσης προς την ελληνική πλευρά επειδή , τελικά, κανένας από τους διεθνείς παίκτες δεν θα διακινδύνευε την επιστροφή μιας νέας κρίσης στο όνομα της μεταρρύθμισης του ελληνικού ΦΠΑ. Η άποψή μου είναι ότι η Ελλάδα σ αυτή τη δύσκολη καμπή της διαπραγμάτευσης θα έπρεπε να τολμήσει να κάνει όλα εκείνα που μια σοβαρή και κανονική χώρα θα έπρεπε να κάνει από μόνη της  προκειμένου να εξασφαλίσει την επανεκκίνηση της οικονομίας της και την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού της συστήματος. Να αλλάξει μόνη της εκείνες τις αδικίες που το ίδιο το σύστημα επέτρεψε να διευρυνθούν στις δομές της όπως οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στα 40 και τα 45 που αποδυναμώνουν διαπραγματευτικά τη χώρα μας, να απελευθερώσει την αγορά εργασίας της, να απλοποιήσει τους όρους του παιχνιδιού στην  οικονομία. Γιατί τελικά όσο συνεχίζεται ο συγχρωτισμός μας με τους δανειστές πάνω στη βάση της ανάγκης μιας χώρας να εξασφαλίσει την αναγκαία για τη λειτουργίας της χρηματοδότηση τόσο ενισχύεται η δυνατότητα επιβολής τους στα εσωτερικά μας πράγματα.
Πιστεύω, ότι η Ελλάδα έχει μόνο ένα δρόμο μπροστά της κι αν θέλει να τον διανύσει επιτυχώς, θα πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα των  χωρών που τα κατάφεραν ενώ βρίσκονταν σε πρόγραμμα μνημονιακό, βάζοντας ως μοναδικό τους στόχο την απεμπλοκή τους από την επιρροή των δανειστών. Η μέρα, λοιπόν, που θα δανειζόμαστε από τις αγορές με χαμηλό επιτόκιο για να αποπληρώσουμε το ΔΝΤ και το να διώξουμε μια και καλή από τη χώρα μας, όπως κατάφερε να κάνει η φτωχή Πορτογαλία,  θα είναι η δίκη μας νέα ελληνική ημέρα της ανεξαρτησίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου