Δεν ξέρω καν
, αν είναι αλήθεια
ή απ τα
γνωστά σου παραμύθια
πως τη
νεότητα μισούσες
και μες στα
νιάτα ασφυκτιούσες
κι έψαχνες
χρόνια δίχως φρένα
σαν κάτι
τρελαμένα τρένα
κι έψαχνες
χρόνια δίχως στάσεις
γιατί
βιαζόσουνα να φτάσεις
σε κάτι
χρόνια κουρασμένα
που λες και φτιάχτηκαν
για σένα
σ έσκισε ο έρωτας σαν βέλος
μα επαληθεύτηκες στο τέλος
τώρα που
ασπρίσαν τα μαλλιά σου
νιώθεις την
εποχή δικιά σου
θέλεις να
δείχνεις πιο μεγάλος
δεύτερος δεν
υπάρχει άλλος
τα πιο παλιά
σου τα διαγράφεις
τις μαύρες
τρίχες άσπρες βάφεις
πρώτη φορά
νιώθεις ωραίος
και δε σου
λείπει πού σουν νέος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου