Αμερικανός ντεντέκτιβ διερευνά με τη βοήθεια συνταξιούχου συναδέλφου του το ψυχολογικό προφίλ ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Ο βετεράνος αστυνομικός (Αλ Πατσίνο) δε θα αρκεστεί σε αυτό, αντίθετα θα μπει ακόμα πιο βαθιά μέσα στην υπόθεση, την οποία παρακολουθεί κατά πόδας και μια νεαρή ρεπόρτερ.
Ο μόνος λόγος που συνεχίζεις να βλέπεις μέχρι το τέλος την ταινία είναι ότι δεν σου αρέσει να αφήνεις πράγματα στη μέση και κυρίως ταινίες. Για να μην αποδεχτείς ότι έχεις αφήσει δύο ώρες από τη ζωή σου, να αυτοκτονήσουν μπροστά στα μάτια σου, περιμένεις μια ανατροπή, λίγο πριν το τέλος, ακόμα και εκβιαστική, η οποία δεν έρχεται ποτέ. Βέβαια, ίσως για κάποιους λόγους να θεωρείται ανατροπή το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης αφήνει στο τέλος κάποιο ανοιχτό παράθυρο για μια συνέχεια της ταινίας, κάτι που φαντάζει σχεδόν αδιανόητο.
Η ταινία του Τζόνι Μάρτιν με τον Αλ Πατσίνο σε έναν από τους πιο αυτοματοποιημένα διεκπαιρεωτικούς ρόλους της καριέρας του, μοιάζει να μη λειτουργεί ούτε με τη λογική ούτε με το συναίσθημα. Έχει αρκετά μειονεκτήματα με πιο σημαντικό απ όλα ότι είναι προβλέψιμη και αστήριχτη. Χωρίς αδιάσειστα κίνητρα και ξεκάθαρες αφετηρίες. Οι δύο ντεντέκτιβ σαν δύο αντικριστά σημεία (παραρμητικός-μεστωμένος) στην πορεία του ίδιου φαύλου κύκλου αναζητούν έναν τιμωρό που υπακούει μόνο στα αρχέγονα αντανακλαστικά του. Αφήνοντας μας τελικά χωρίς λύτρωση, δικαίωση ή κάθαρση, ακόμα κι όταν η πλοκή φτάνει στο τέλος της και τα αδύναμα ερωτήματα που θέτει η ταινία απαντιούνται με ένα τρόπο χιλιοειπωμένο, σχεδόν διαδικαστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου