Ελεγεία

Ξεχάσαμε τον εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα του έρωτα.  Αυτόν που αναδεικνύεται μέσα από συχνά βίαιες, οριακές ή σκοτεινές καταστάσεις. Την εξιλέωση που δεν έρχεται ποτέ και τον σπαραγμό!

Θυμόμαστε τις γιορτές του που είναι προσωπεία. Τα παράσημα σε καιρούς ειρήνης, που είναι τα δώρα τους. Το εμπόριο που χαρακτηρίζει τις  σχέσεις τους. Το μεταποιημένο  φως τους που μας περιλούζει. Τη διασκορπισμένη τέφρα, που είναι οι αναμνήσεις του, όταν συνωστίζονται για 24 ώρες μπροστά σε μια πολύβουη έξοδο.

Ημέρα των ερωτευμένων, λοιπόν,η σημερινή. Και μια λαμπρή ευκαιρία, για να συμβεί τί ακριβώς; Τι αξιοθαύμαστο πρόκειται να συντελεστεί κάτω από την επιδερμίδα των πραγμάτων, που να κρύβει μέσα του έστω και κάποια ελάχιστα ψήγματα αλήθειας; Εκτός και αν,  η αλήθεια δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο!

Μακάρι να γινόταν, να είχε περιφρουρηθεί ως μια ημέρα προσωπικής μνήμης διαφορετική, εννοείται, για τον κάθε ένα . Ή, ως μια πρόσκληση ενδιαφέροντος σε κάτι μελλοντικό, άγνωστο και ανερμήνευτο. Μα κυρίως, ως μια τρανή ευκαιρία για όλους εκείνους που δεν έκοψαν ποτέ τον ομφάλιο λώρο από όσους δεν τους αγάπησαν αρκετά , να βυθιστούν στην αναπόληση κάποιας λησμονημένης ή και ανύπαρκτης ακόμα εμπειρίας.