Το λιτό και απέριττο στήσιμο των παραστάσεων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος τείνει να μετατραπεί σε αμφισβήτηση της θεατρικής συνθήκης, απουσία ατμόσφαιρας και φτηνιάρικη προσέγγιση που μερικές φορές, στο όνομα της πολυπόθητης για την πόλη επιβίωσης του οργανισμού, βαφτίζεται άποψη . Μόλις ανοίγει η αυλαία της μεγάλης σκηνής του θεάτρου να είσαι βέβαιος ότι θα συναντήσεις δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η απουσία σκηνικών και αντικειμένων που εμένα προσωπικά έχει αρχίσει να με απογοητεύει. Στην πραγματικότητα έχω κουραστεί να προσπαθώ να συνθέσω μέσα μου την ατμόσφαιρα ενός έργου, βλέποντας χαρακτήρες να γεμίζουν αόρατα φλυτζάνια με αόρατες τσαγιέρες. Το δεύτερο είναι η επανάληψη σκηνοθετικών μοτίβων. Τί σημαίνει αυτό; ότι στις παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου είτε θα βλέπεις ηθοποιούς- αθλητές να τρέχουνε αλλόφρονες απαγγέλοντας τα λόγια τους, είτε ηθοποιούς-υπαλλήλους να κάθονται σε μια σειρά από καρέκλες μέχρι να έρθει η σειρά τους για να πούνε τα δικά τους λόγια προτού επιστρέψουν ξανά σε αυτές.
Στη σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου αναγνωρίζεις τους ηθοποιούς-υπαλλήλους να κοντοστέκονται στις καρέκλες τους περιμένοντας υπομονετικά να πουν τα λόγια τους. Με αυτό τον τρόπο ο σκηνοθέτης επιμηκύνει τη μαθηματική διάσταση του χρόνου για να παρουσιάσει στιγμιότυπα και χαρακτήρες από διαφορετικές περιόδους της ζωής του ήρωα. Δεν μπορείς ωστόσο να μην του αναγνωρίσεις ότι καλλιεργεί μια όμορφη και διακριτική κλιμάκωση, της ιστορίας, που καταλήγει σε μια εσωτερικά και αυθεντικά φορτισμένη συναισθηματική κορύφωση. Άρα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ένας βασικός στόχος της σκηνοθεσίας επιτυγχάνεται.
Στο Da ο Λέοναρντ καταπιάνεται με την πολυτάραχη σχέση που αναπτύσσεται συχνά ανάμεσα στον πατέρα και το γιο μια σχέση που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ανταγωνιστικότητα που κυριαρχεί στη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης. Εφαλτήριο για αυτή τη διερεύνηση στέκεται η δύσκολη επιστροφή του γιου σ ένα περιβάλλον που τον κρατούσε φυλακισμένο, μέσα σε συνθήκες ψυχικής αποστέγνωσης.
Με αφορμή, λοιπόν, την κηδεία του πατέρα του ένας γιος επιστρέφει στη γενέτειρά του για να αντιμετωπίσει όλους εκείνους τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει αφήσει με το παρελθόν του. Η αντιφατική προσωπικότητα του πατέρα του δεσπόζει σε όλες τις πτυχές της επίπονης αυτής προσπάθειας. Η δε συνειδητοποίηση πως ο κοινωνικός του περίγυρος παραμένει αναλλοίωτα ανιαρός και μίζερος, τον βοηθά να ψευτο-επικοινωνήσει με τον πατέρα του, καθώς όπως φαίνεται είτε αυτός είναι νεκρός είτε ήταν ζωντανός, μεγάλη διαφορά δεν έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου