Boy and the world (2013)

Boy and the world (2013). Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ότι  με την τεχνική του animation  μια ταινία απευθύνεται άμεσα στα ψήγματα παιδικότητας που όλοι  διατηρούμε  μέσα μας. Κάθε κίνηση ενός χαρακτήρα ή μιας κάμερας, κάθε μονταζιακή επιλογή, κάθε  αντικείμενο του σετ μοιάζουν να παραπέμπουν στις ιστορίες που αφηγούμασταν ως παιδιά, αξιοποιώντας, από τα υλικά  που υπήρχαν στο περιβάλλον μας τα πιο εκφραστικά για τη χειροποίητη κατά σκευή ενός χαρακτήρα, ενός σκηνικού και τελικά ενός ολοκληρωμένου και από κάθε άποψη τέλειου ολόδικού μας κόσμου.

Όμως, θα ήταν πιο ακριβές, αν προσθέταμε σε όλα αυτά και τη μαγεία που αρχίζει  στα, πρόθυρα της ενηλικίωσης, να χάνεται. Η καταναλωτική κουλτούρα φροντίζει ώστε η καταβύθιση των νέων ανθρώπων σε ένα κόσμο υποχρεώσεων και προβλημάτων να ξεκινήσει υπερβολικά νωρίς. Οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από τα παιδιά φέρουν συχνά ευθύνη. Πρωτίστως γιατί  βιάζονται. Δευτερευόντως, γιατί θεωρούν περισσότερο ασφαλές για τα παιδιά τους να εγκαταλείψουν έστω και πρόωρα τη θαλπωρή του οραματισμού και της φαντασίωσης. Έτσι,   όσα απασχολούν τους ενηλίκους γίνονται οι αιτίες για την απώλεια της αθωότητας των παιδιών τους.

Σύμφωνοι, οι γονείς πάντα απολάμβαναν να λένε πως  τα παιδιά τους  μοιάζουνε ωριμότερα από τα υπόλοιπα  της ηλικίας τους και το επιδείκνυαν. Τα μεγάλωναν και  συνεχίζουν να τα μεγαλώνουν  λες και είναι μικρογραφίες τους , κι αφού ζούνε μαζί τους μια δεύτερη σύντομη παιδική ηλικία και τα φέρνουν μέχρι τα κεφαλόσκαλα της νέας εποχής, τα αναβαπτίζουν μέσα σε σκοτούρες και ανησυχίες, υποβάλλοντάς τα σε μια βεβιασμένη μύηση  στα μυστικά της ενηλικίωσης, για να συνεχίσουν μετά την ολοκλήρωση αυτής της τελετουργίας να τους φέρονται για πάντα ως παιδιά.

Όμως, το παιδί που πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ale Abreu ζει ακόμα μακριά απ΄όλα αυτά.  Αναζητώντας τον χαμένο πατέρα του, κινείται αυθόρμητα και ανακαλύπτει τον πολύχρωμο κόσμο, απωθώντας κάθε προσταγή ενηλικίωσης . Ανακαλύπτει   έναν κόσμο κατεστραμμένο από την αδυναμία του ανθρώπου να αλλάξει τη ρότα της ζωής του και μαζί τη μοίρα του, αλλά όχι αφανισμένο. Θέματα ταμπού γι αυτή τη μελλοντική κοινωνία δεν υπάρχουν.  Οι πόλεις αναπτύσσονται καθ ύψος και μόνο με τη δύναμη της φαντασίας μπορεί κάποιος παρείσακτος να ξεπεράσει τα τείχη και τις περιφράξεις τους. Η συστηματοποιημένη παραγωγή μετατρέπει τον εργαζόμενο σε εργαλείο, που πετιέται όταν δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να μοιάζουν πια με τον πατέρα του παιδιού, κάνοντας  την εύρεσή του σχεδόν αδιανόητη. Το τοπίο, όπως το ξέραμε, αλλάζει ανεπιστρεπτί, οι πλούσιοι συνεχίζουν να βγάζουν χρήματα, οι φτωχοί να ζούνε μέσα σε σκουπιδότοπους. Που και που μόνο εμφανίζεται μια μπάντα χαρούμενων καρναβαλιστών που μοιάζουν να είναι οι μόνοι που απολαμβάνουν τη ζωή τους κινούμενοι στην περιφέρεια της κανονικότητας.

Δεν χρειάζεται να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή του πλανήτη για να γνωρίσει το ανθρώπινο είδος τη δυστοπία, μας δείχνει ο Ale Abreu.  Ακόμα και τώρα που γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί, το περιβάλλον βάλλεται από κάθε μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας,Οι συνέπειες δε θα γίνουν ποτέ  απολύτως αντιληπτές, ο αργός θάνατος του πλανήτη δε θα ολοκληρωθεί ποτέ. Και για όσους αναρωτιούνται γιατί  αυτή η κατ επείγουσα κατάσταση εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με τέτοια προκλητική χαλαρότητα, η ιστορία μας δείχνει ότι πάντα θα υπάρχουν προστατευόμενες νησίδες φυσικής παρουσίας για τους ισχυρούς , ενώ, πάντα θα απομένουν για τους φτωχούς και αδύναμους ο ουρανός, ο άνεμος και τα ηλιοβασιλέματα.

Η   ταινία animation «Boy and the World” του Ale Abreu ήταν υποψήφια για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας animation το 2013.