Ένας ηλικιωμένος γεννιέται

Είναι η δημογραφική ομάδα των «παραμερισμένων παππούδων και γιαγιάδων  σε ρόλο παιδιού». Η συχνά αυτοπαγιδευμένοι στις προκαταλήψεις και τις  εμμονές μιας ολόκληρης ζωής. Οι εκτός απασχόλησης που δε σταμάτησαν ποτέ να εργάζονται για να προσφέρουν. Που αγαπούσαν, χωρίς να είναι large σε ενσυναίσθηση.  Η πρώτη γενιά Ελλήνων που αμφισβητεί  τις σύγχρονες παιδαγωγικές θεωρίες ενώ ανατρέφει τα εγγόνια της  με  διαφορετικό υπόδειγμα από το γονεϊκό παράδειγμα που έδειξε. Που δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη, που δεν ελπίζει σε τίποτα, που δεν έχει όραμα, που δε συγχωρεί τους αντιπάλους της. Που δεν έχει κατανοήσει πόσο σημαντικός είναι ο τρόπος που μιλάς στα παιδιά σου.  Που, ως μπαμπάδες και μαμάδες ,έπρεπε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να σε ξελασπώσουν.

   Που σπάνια αντιλαμβανόταν οτιδήποτε δεν είχε πρακτικό χαρακτήρα. Που συχνά καλούνταν ούτε λίγο ούτε πολύ να εγγυηθούν πως τα τέκνα τους δεν είναι κακομαθημένα βρωμόπαιδα ή απλώς εκ περιτροπής βάνδαλοι που έγραψαν ένα σύνθημα σε κάποιο τοίχο. Που καθάριζαν για σένα εκεί που δε το περίμενες, που σώπαιναν όταν ήσουν βέβαιος ότι θα ξεσπούσαν πάνω σου  όλη την οργή τους . Που έτρεμαν όταν σκέφτονταν ότι το παιδί δεν θα ήταν υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Που κατάφερναν να είσαι θυμωμένος μαζί τους, ενώ ήξερες ότι σου έχουν δώσει τα πάντα. Που σου έδιναν συνήθως  συμβουλές  επιβίωσης ξεπερασμένες από την πραγματικότητα.

 Η εμπειρία μιας επιδημίας σε αλλάζει για πάντα. Τόσο απλά. Μια νέα νοοτροπία κτίζεται, μια νέα συνειδητότητα συγκροτείται , μια νέα ταυτότητα μορφοποιείται. Δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι μια δύσκολη γέννα , αυτή του ηλικιωμένου. Είναι μια ευκαιρία  να ρίξουμε μια συμπονετική αλλά διεισδυτική ματιά στην ψυχική ζωή τους που δε θα κρατήσει για πολύ. Είναι το εδώ και τώρα που έχουμε στη διάθεσή μας ώστε, να καταλάβουμε τους φόβους τους, ακόμα κι όταν μας φαίνονται υπερβολικοί. Και να περιγράψουμε με ακρίβεια και ευαισθησία στα παιδιά τη βιωματική διαδρομή που μετατρέπει  μια μητέρα σε γιαγιά. Ένα πατέρα σε παππού.  Για να καταλάβουν  πόσο σημαντικό πράγμα είναι  να έχουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες κοντά τους. Αυτή την αναστατωμένη γενιά που βρίσκεται παγιδευμένη σε μια ιστορική μετάβαση από παλιότερες σε νεότερες συνήθειες και αξίες στο επίκεντρο ενός περίεργου ιού. Που πασχίζει όσο μπορεί να εξισορροπήσει τις ξεπερασμένες χάρες της σε συνθήκες πολύ αντίξοες και άγνωστες. Πού κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει ότι δεν έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για την ευημερία των παιδιών της . Που κουβαλά στην κλειδωνιά της, τις ισορροπίες του μέλλοντος για όλες εκείνες τις προσδοκίες που συχνά θρυμματίζονται από την πραγματικότητα.