Έξω από το σπίτι ηρεμία

Βρισκόμαστε «επί ποδός» ενός άγνωστου πολέμου απέναντι σε μια αόρατη και δυνητικά θανάσιμη απειλή.  Εξίσου άγνωστο και το διακύβευμά του. Η επιστημονική κοινότητα αναλαμβάνει το ρόλο που της αρμόζει. Να κατανοήσει  και να ερμηνεύσει τον άγνωστο ιό. Να διευθύνει κάθε πιθανή προσπάθεια για την ανόρθωση ενός αποτελεσματικού φράγματος απέναντί του.  Οι υπόλοιποι, εν μέσω επιστημονικών και άλλων συνομωσιολικών θεωριών,  απλώς πειθαρχούμε στις επιταγές της, ανακαλύπτοντας τα όρια της προσωπικής μας ευθύνης. 

Ισορροπώντας  ανάμεσα στο φόβο και την απόλαυση του φόβου ο νεότερος πληθυσμός ανιχνεύει τα όρια μεταξύ πραγματικού και ψηφιακού.

Όντας στο επίκεντρο της διαχείρισης δύο ευαίσθητων ηλικιακών ομάδων, οι μεσαίες ηλικίες μοιάζει να ανησυχούν περισσότερο. Από την άλλη, οι ηλικιωμένοι, που  συχνά ταλαντεύονται ανάμεσα στο φόβο και την αψήφιστη διαχείρισή του κάποιες φορές δείχνουν περισσότερο φοβισμένοι απ ότι πραγματικά νοιώθουν. Λες και  ο τρόμος έχει γίνει   ένα είδος χρέους που οφείλουν να εκπληρώσουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Γνωρίζοντας πως κάποια  των ημερών, κι ετούτο  το φαινόμενο θα κάνει τον κύκλο του και θα χαθεί  βαθιά στη συλλογική μνήμη, δημιουργώντας λαμπρά πεδία δόξης για νέες κερδοφορίες, μοιάζει κάποιες φορές να απολαμβάνουν το γεγονός ότι έχουν ξαναβρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας. Βλέποντας  από την άλλη τον Μπόρις Τζόνσον, αρνούμενο προς το παρόν να λάβει δραστικά μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης της επιδημίας, να απευθύνει προκαταβολικά συλλυπητήρια προς όλους όσοι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουν νωρίς, κάποιοι  ξαναανακαλύπτουν τον ευρωπαϊσμό τους, καθώς  αντιλαμβάνονται έστω και υποτυπωδώς την ύπαρξη μιας ευρωπαϊκής συντεταγμένης προσπάθειας  αντιμετωπίσεως του άγνωστου φαινομένου.  

Η τηλεόραση τους φυσικά δεν κλείνει ποτέ. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι τους, ξαφνικά ηρεμούν. Κρατώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις, συζητούν μεταξύ τους και αναφέρονται στο ρόλο των δημοσιογράφων που μεγαλοποιούν τα πράγματα. Στα λάθη που έκανε η Ιταλία και δεν επαναλάβαμε εμείς. Στην υπερβολή των μέτρων που ανταποκρίνονται στις διαστάσεις ενός προβλήματος που θα θέλαμε να αποφύγουμε.

 Έξω από το σπίτι όλοι οι άνθρωποι ηρεμούν. Τουλάχιστον μέχρι να τους πλησιάσει κανείς αρκετά.  Περιμένοντάς τους, πάραυτα,  η τηλεόραση  εξακολουθεί να μένει ανοιχτή. Γιατί κάποια στιγμή όλοι  είναι υποχρεωμένοι να γυρίσουν πίσω σε αυτήν . Να μείνουν στο σπίτι, να συνεχίσουν να ενημερώνονται. Να παρακολουθούν στενά τις καμπύλες των στατιστικών δεδομένων. Πολύς συμπιεσμένος τρόμος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Υπό το δόγμα του σοκ και δέος, ελάχιστοι μόνο μπορούν να αναλογιστούν ότι από το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης μέχρι σήμερα  έχουν περάσει μόνο μερικές εβδομάδες. Ακόμα λιγότεροι αναρωτιούνται σχετικά με το πώς θα είναι ο κόσμος τις  αμέσως επόμενες ημέρες από την περιπέτεια. Δεν είναι ακόμα σαφές για  πολλούς πως οι πολλές διαχυτικότητες μεταξύ μας πρόκειται να περιοριστούν. Πως  οι αποστάσεις μεταξύ  μας θα παγιωθούν έστω ασυνείδητα, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Πως μία των ημερών οι αγκαλιές και τα φιλιά θα φαντάζουν ως ξεχωριστές στιγμές της προσωπικής μας ανθολογίας.