Μόνο μι’ αγάπη θ’ άντεχα

Πόσες φορές, σε μια ζωή

η ελπίδα κάτι τάζει

και η κλεψύδρα απ την αρχή

γεμίζει και αδειάζει

 

κι ύστερα όλα ξαφνικά

νόημα αποκτούνε

κι όλα φωτίζονται ξανά

τι λέμε, τι εννοούμε

 

κι αναπολούμε τους γονείς

νέους και μονοιασμένους

μα όχι τόσο ευκρινείς

ή τόσο ευτυχισμένους

 

σαν το μελί κρασί οι στιγμές

στάζουν στους αμπελώνες

μες στην κλεψύδρα οι ζωές,

παγιδευμένες, μόνες

 

μες το πετσί από καιρό

του νέου σου του ρόλου

μ έναν καινούργιο εαυτό

που δεν τον ξέρεις διόλου

 

η αμμουδιά η παιδική

αδειάζει και γεμίζει

και η κλεψύδρα πάντα εκεί

το χρόνο να σκορπίζει

 

μόνο μι αγάπη θ άντεχα

απ όλα τα καψόνια

που έρχεται αναπάντεχα

κι ανθίζει μες τα χιόνια

 

πόσες φορές μία στιγμή

κράτησε κάποια χρόνια

ξεπέρασε μία ζωή

και έζησε αιώνια