Αν θέλεις να σε ακούσουν, φώναξε! Αν θέλεις να σε καταλάβουν, σώπασε

Κάποιοι άνθρωποι ενδιαφέρονται πολύ, κάποιοι πολύ περισσότερο, ενώ άλλοι αδιαφορούν εντελώς. Ένας τρόπος για να βρεις το που ανήκει ο καθένας  είναι να τον βάλεις  στη δοκιμασία της προσαρμογής σε μια περίοδο κρίσης. Οποιασδήποτε κρίσης.

Τότε, θα δεις να ξεπροβάλλουν απίστευτες αρετές και ανομολόγητες αδυναμίες. Οι πραγματικές ταυτότητες των ανθρώπων δηλαδή.

Όμως…

… αν οι μισοί τουλάχιστον άνθρωποι θέλουν να πάνε προς  μια κατεύθυνση,  ενώ οι άλλοι μισοί έχουν αποφασίσει να πάνε προς μιαν άλλη, ποια επιλογή οφείλει να ακολουθήσει μια συντεταγμένη πολιτεία;

Εδώ είναι το πρόβλημα. 

 Γιατί, υπάρχουν άνθρωποι, ιδιαίτερα θορυβώδεις μάλιστα, που διαμαρτύρονται διαρκώς λέγοντας ότι η φωνή τους δεν φτάνει επαρκώς έως τα mainstream δίκτυα επικοινωνίας, άρα και της πολιτικής τάξης και άλλοι που εκφράζονται  με ευαισθησία, χαμηλόφωνα. 

Όμως, η φωνή ούτε εκείνων φτάνει επαρκώς  στα mainstream δίκτυα. Αυτοί, μπροστά στην πεποίθηση μιας κοινωνίας που θεωρεί πως η απουσία κραυγής σημαίνει απουσία άποψης,  μιλούνε συνήθως  την ώρα της κάλπης.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται θορυβωδώς, αν και παραμένουν σιωπηλοί και αμετακίνητοι σε μια θέση τους, επειδή αισθάνονται ότι δεν λαμβάνονται αρκετά σοβαρά υπόψιν οι όποιες επιφυλάξεις τους. Σ αυτές τις περιπτώσεις,  το μάρμαρο συνήθως το πληρώνει το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον τους.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα mainstream δίκτυα ζούνε μέσα στη δική τους παραδοξότητα, προβάλλοντας με χαρακτηριστική υπερδιέγερση την παγιωμένη παραδοξότητα της εποχής.

Στην ουσία, αρέσκονται να προβάλλουν το θορυβώδες και το κραυγαλέο  των αγανακτισμένων πολιτών  σ ένα κοινό που πορεύεται διακριτικά και χαμηλόφωνα. Το δικό τους αμήχανο κοινό, τυπικά.

Εδώ όμως βρίσκεται η παγίδα. Διότι, αν υποθέσει κανείς ότι περιορίζοντας την κριτική μεγιστοποιείς την απάθεια, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αποσιώπησης των απόψεων που εμφορούν  εκείνους που η ιδιοσυγκρασία και ο αυτοσεβασμός που τους χαρακτηρίζουν δεν τους επιτρέπει να ανέβουν στα κάγκελα.

Για πολλούς συμπολίτες μας η σύγχυση της εποχής στάθηκε αφορμή να αυτοπροσδιοριστούν σχεδόν παραπλανητικά.  Γιατί, πάνω που λες ότι τα δύο στρατόπεδα που γέννησε η εποχή είναι ξεκάθαρα και προφανή συναντάς τέτοιες αντιφάσεις που μπλέκεσαι σ έναν ατελείωτο λαβύρινθο σκέψεων:  ένα παράδειγμα είναι η συνύπαρξη σκεπτικιστών  εμβολιασμένων και υπερασπιστών των εμβολίων ανεμβολίαστων κάτω από την ίδια στέγη.

 Ορισμένες φορές η σημερινή κατάσταση  θυμίζει σχεδόν  απελπιστικά τους εμφύλιους πολέμους του παρελθόντος , όταν οι φτωχοί και αγράμματοι χωρικοί τοποθετούνταν σε κάποιο από τα δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα, όχι πάντα σύμφωνα με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική προέλευση , αλλά με αποκλειστικό γνώμονα την ιδεολογία εκείνου που  τους προσέγγισε και τους εξανάγκασε πρώτος.

Αλλά φαίνεται πως  είναι η μοίρα των ανθρώπων να εμφανίζονται  πάντα διχασμένοι μπροστά στις δραματικές προκλήσεις της εποχής τους. Ίσως επειδή τα πάντα σχετίζονται με τη διαφορετική ικανότητα προσαρμογής που διαθέτει ο καθένας μας, η οποία επηρεάζει τον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας.

Κι αυτή η πεποίθηση είναι που κάνει τόσο μακρινή την αναγκαιότητα σύμπνοιας μπροστά στη μητέρα των μαχών,  δηλαδή την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.