ΜΙΝΑΜΑΤΑ

Ο διάσημος φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ (Τζόνι Ντεπ) έχει παραδώσει πνεύμα στο αλκοόλ και τις καταχρήσεις, με την καριέρα του αλλά και την προσωπική του ζωή να βρίσκονται σε κατιούσα πορεία. Την ώρα που ο περίγυρός του έχει κουραστεί να τον ακούει να επαναλαμβάνει τη φράση «έχω τελειώσει πια» τον επισκέπτεται μια νεαρή κοπέλα από την Ιαπωνία, η οποία προσπαθεί να τον πείσει να την ακολουθήσει στη χώρα της προκειμένου να καταφέρει με τη δύναμη του φωτογραφικού φακού του να αναδείξει ένα περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται εδώ και πολλά χρόνια στη μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη «Μιναμάτα». Εκεί όπου τα ύδατα της περιοχής έχουν καταστραφεί από τοξικά απόβλητα με τις επιπτώσεις στην υγεία των νεογέννητων να είναι συγκλονιστικές.

Η πρώτη γεύση που σου αφήνει το σινεμά του Άντριου Λέβιτας είναι αυτή της καθαρότητας. Ένα σινεμά τόσο ανεπιτήδευτο, ακριβώς επειδή είναι τόσο συνετά οργανωμένο που είναι σχεδόν αδύνατο να του έχει ξεφύγει κάποια από τις σημαντικές παραμέτρους της αφήγησης.

Δημιουργεί, ή καλύτερα ανασυνθέτει και αναδεικνύει την περσόνα ενός διφορούμενου χαρακτήρα που ξεδιπλώνεται αργά, οδυνηρά-σαν ομολογία αποσπασμένη μετά από βασανιστήρια- μιλώντας για την αξεπέραστη δύναμη της  φωτογραφίας, που κατά κάποιο τρόπο πυροδοτεί την γέννηση του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος. Την τέχνη της φωτογραφίας που υποστηρίζει κάθε αγώνα απελευθέρωσης από οτιδήποτε μπορεί να στέκεται εμπόδιο μπροστά στην ελεύθερη βούληση.

Μέσα στην παρατεταμένη βασανιστική κι όμως λυτρωτική σιωπή του σκοτεινού του θαλάμου ο Γιουτζίν Σμίθ παρακολουθεί τη συγκλονιστική περιπέτεια των διχασμένων ανθρώπων ενός χωριού, που πρέπει να νικήσουν τους φόβους τους, την κρατική αναλγησία και το βίαιο πέρασμα στην άναρχη ανάπτυξη, προετοιμάζοντας την αποκάλυψη του εγκλήματος και ολοκληρώνοντας τη διαδρομή τους μέχρι την τιμωρία.

Συνειδητοποιώντας τελικά ότι καμιά μορφή αποκατάστασης μιας αδικίας δεν μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων όσο η ύπαρξη ενός ξεκάθαρου κι αδιαμφισβήτητου σκοπού.