Δεν είναι από τις ιστορίες που ακούει κανείς πολύ συχνά. Είναι όμως από τις ιστορίες που παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον επειδή διαδραματίζονται πάνω στην κόψη του ξυραφιού, εκεί όπου το ανθρώπινο «εμείς» αρχίζει να γίνεται ένα δυσλειτουργικό «εγώ», που αδυνατεί να διαχειριστεί τον εαυτό του, λόγω της απώλειας κάποιου ανθρώπου.
Το να βάλει τα πράγματά της σε μία τάξη τα θα ήταν για δεκαετίες ολόκληρες για εκείνη το απόλυτο ζητούμενο.
Για όσα χρόνια μάλιστα ζούσε με τον άντρας της κι εκείνος υπέμενε στωικά την απρόσκοπτη συνήθειά της να μην πετάει ποτέ τίποτα, να αποθηκεύει τα πάντα, να γεμίζει χώρους με αντικείμενα που δε θα χρησιμοποιηθούν ποτέ, εκείνη θεμελίωνε αυτήν της την συνήθεια με χαρακτηριστικά δεύτερης φύσης.
Σήμερα, όμως, που μιλάμε και καθώς διασχίζει πλέον τη όγδοη δεκαετία της ζωής της και συνεχίζει να μιλάει στον άντρα της που έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια, προσφωνώντας τον πάντοτε, «αγάπη μου», η κατάσταση μοιάζει νομοτελειακά να έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Για να καλύψει λοιπόν όλες αυτές τις ενδεχόμενες αλλά και τις μελλοντικές ανάγκες της σε χώρο έπρεπε πρώτα να μετατρέψει σε αποθήκη το μεγάλο της σαλόνι . Εκεί τώρα βλέπει κανείς κουτιά και χαρτοκιβώτια με περιεχόμενο πάσης φύσεως: αλάτια, ζάχαρη, όσπρια και αλεύρι, δημητριακά, μανταλάκια, κονσέρβες και άλλα πολλά, ότι χρειάζεται κανείς για μια δύσκολη ώρα ή έναν πόλεμο. Έλα όμως που ακόμη και τώρα σε κάθε μια αγορά της, συνεχίζει να αγοράζει κι ένα τεμάχιο για το αναδυόμενο στοκ της αποθήκης.Έλα που, σιγά σιγά αρχίζει να μην υπάρχει πια θέση ούτε για τα ρούχα που πρόκειται να χρησιμοποιήσει άμεσα, και τα οποία σχεδόν ποτέ δε βρίσκει, μιας και όλες οι ντουλάπες της έχουν γεμίσει από παλιά ρούχα μιας άλλης εποχής, που δεν επιτρέπεται να τα αγγίξει κανείς, μέχρι να φτάσει η παραμυθένια περίσταση, που θα μπορούν πλέον με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιηθούν.
Αλλά σα να μην έφτανε ούτε αυτό η ηλικιωμένη γυναίκα έβαλε τώρα πλώρη να μετατρέψει άλλο ένα δωμάτιο του σπιτιού της σε εναλλακτική αποθήκη. Αποφασίζει λοιπόν να αλλάξει τη χρήση της κρεβατοκάμαράς της και από δω και πέρα ν αρχίσει να κοιμάται στο μικρό καναπέ που έχει στην κουζίνα. Από τη στιγμή δε που το αποφασίζει και μέχρι τα νέα χαρτοκιβώτια να αρχίζουν να τοποθετούνται μ ένα μαγικό τρόπο στην πρώην κρεβατοκάμαρα της, η πρώτη αποθήκη, δηλαδή το πρώην σαλόνι, αρχίζει να βλέπει τις ντάνες με τα κιβώτια να αναπτύσσονται καθ ύψος πια.
Όλα θυσία απέναντι στο αίσθημα ασφάλειας που της προσφέρει η αδιάκοπη αποθήκευση αχρείαστων πραγμάτων, είναι το νόημα όλων αυτών.
Το σύνδρομο, ωστόσο, της «δύσκολης ώρας» δε χορταίνει ούτε με την ακύρωση ενός ακόμη δωματίου. Έτσι, κι αφού επιβεβαιωμένα υπάρχει αρκετός χώρος και στο καθιστικό, αλλά και στο μικρό χολ του σπιτιού, η πλήρης αξιοποίησής τους φαίνεται να αποτελεί μονόδρομο για την ηλικιωμένη γυναίκα.
Σε λίγο, κι αφού σ όλο το σπίτι της θα έχει μετατρέψει τρία δωμάτια σε αποθήκες, οι μόνοι διαθέσιμοι, λειτουργικοί χώροι που της έχουν απομείνει είναι η μικρή κουζίνα (προς το παρόν βέβαια κι αυτή), η τουαλέτα, που και αυτή ωστόσο έχει μπουκώσει από απορρυπαντικά, σαμπουάν, σαπούνια , εντομοκτόνα κτλ, ικανά να καλύψουν τις ανάγκες κάποιου τουλάχιστον για μια δεκαετία, και φυσικά ένας μικρός διάδρομος που για να πούμε του σταβού το δίκιο έχει ανοιχτεί με μεγάλη στωικότητα σα μια εντοιχισμένη, μικρή «Εγνατία Οδός» που περιελίσσεται επιδέξια ανάμεσα σε χάρτινα βουνά αχρησιμοποίητων πραγμάτων .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου