Οι ντόπιοι

Ένας καλός φίλος μου ετοιμάζεται να φιλοξενήσει μια δική του φίλη από τη Γερμανία, με την οποία έρχεται σε τακτική επικοινωνία εδώ και καιρό  και μου ζητάει να βοηθήσω λιγάκι την κατάσταση.

Η γυναίκα, η οποία έχει έρθει κατά το παρελθόν αρκετές φορές στη Θεσσαλονίκη, θέλει αυτή τη φορά να απομακρυνθεί λίγο από την καρτ ποστάλ του κέντρου και να δει  πως ζούνε οι άνθρωποι της πόλης στην πραγματικότητα.

-Λόκαλς λόκαλς, λέει συνέχεια, μου λέει ο καλός φίλος μου.

-Λόκαλς θέλει; Λόκαλς θα της δείξω, λέω εγώ.

Για αρχή επιλέγω να την πάω στο πεζοδρόμιο της οδού Καλλιθέας από την πλευρά που ανήκει στο Δήμο Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει το χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι δεν καθαρίζεται  ποτέ από τις ακαθαρσίες των σκύλων.

Μετά την πηγαίνω μέσα σ ένα  παραδοσιακό καφενείο, όπου κάτω από ένα τεράστιο σύννεφο καπνού συνυπάρχουν αρμονικά καπνιστές και μη καπνιστές, αγνοώντας υποδειγματικά  τις προβλέψεις του αντικαπνιστικού νόμου.

Συνεχίζουμε με την περίφημη οδό Καλλιθέας, όπου περιμένουμε να δούμε την προσπάθεια του αστικού λεωφορείου να πάρει τη στροφή, μέσα από επιδέξιους ελιγμούς διάρκειας 15 λεπτών, για να αποφύγει ένα διπλοπαρκαρισμένο όχημα.

 Ακολουθεί η επίσκεψή μας σε κάποιο από τα παραδοσιακά δρομάκια των δυτικών συνοικιών με τις νοικοκυρές να τινάζουν  χαλιά και φλοκάτες πάνω από τα κεφάλια των περαστικών, έθιμο που έλκει την καταγωγή του από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα.

-Από εδώ είναι ωραία να περάσεις  καλοκαίρι της λέω. Με τους λόκαλς να ποτίζουν τα λουλούδια τους και να πλένουν τα μπαλκόνια τους είναι πολύ δροσιστικά γι αυτούς που περνούν από κάτω.

Μετά, ακούγοντας φωνές χαράς από την οδό Αγάθωνος  πάμε να δούμε τι συμβαίνει.

-Γιατί χαίρονται έτσι αυτοί οι άνθρωποι; ρωτάει η κοπέλα εντυπωσιασμένη.

-Επειδή σήμερα είναι η μέρα που περνάει ο οδοκαθαριστής του Δήμου Θεσσαλονίκης , και έχει γίνει πια μια μικρή παράδοση, μια φορά το τρίμηνο, οι κάτοικοι να ψήνουν κάτι πρόχειρα και να πίνουν ένα κρασάκι στο δρόμο, για να το γιορτάσουν.

Τέλος, επιστρέφοντας στο σπίτι του καλού μου φίλου, εξαντλημένοι από το περπάτημα, αλλά γεμάτοι αξέχαστες εμπειρίες και χορταστικές εικόνες,  περνούμε δίπλα από μια νεοαναγειρόμενη πολυκατοικία όπου ξαφνικά ακούμε ένα δυνατό θόρυβο και τρομάζουμε. Να τι είχε συμβεί.  Ένας λόκαλ εργάτης είχε μόλις ρίξει από τον τελευταίο όροφο της  τριώροφης οικοδομής ένα τεράστιο μπόγο γεμάτο τσιμέντα και πέτρες, ο οποίος είχει σκάσει με πάταγο μέσα στην καρότσα του δήμου, ακριβώς δίπλα μας .

-Βάστα ρε μπούρδα καραβάγκο, το φελέκι σου.

-Συγγνώμη παιδιά, δε σας είδα είπε ο εργάτης, ενώ ετοιμαζόταν να ρίξει τον επόμενο μπόγο του.

- Τι είπε; ρώτησε η κοπέλα.

-Μας ζητά συγγνώμη,  είπα εγώ.

-Α, είναι πολύ ευγενικός, είπε η κοπέλα.

-Ευγενέστατος, είπα εγώ.