Ρωγμές

Η μικρή Μαρία πήγαινε στο νηπιαγωγείο, όταν η μητέρα της παρατήρησε ότι το παιδί κάθε μήνα «αγαπούσε» κι  ένα άλλο αγοράκι.

-Έλα τώρα, όλα τα παιδιά έτσι είναι σ αυτή την ηλικία, της έλεγε η νονά του παιδιού, γελώντας.

Η μητέρα, όμως, δεν ήταν καθόλου έτσι, ούτε σ αυτή ούτε σε καμιά άλλη ηλικία, οπότε η ατυχής σύγκριση γέμιζε μαύρες σκέψεις το μυαλό της.

«Το παιδί μου θα γίνει συναισθηματικά ασταθές και ακαταστάλακτο» έλεγε η μάνα, απασχολώντας το μυαλό της  περισσότερο απ ότι θα θεωρούσε κανείς λογικό.

Κάποια στιγμή μάλιστα είπε στη μικρή Μαρία ότι δε θέλει πια να της λέει  ποιον αγαπάει τώρα μέσα στην τάξη, πληγώνοντας με τη στάση της το μονάκριβό της παιδί.

Ο σύζυγός της, από την άλλη,  που δεν τα έπαιρνε στην αρχή όλα αυτά  πολύ στα σοβαρά,   κατάλαβε πολύ γρήγορα  ότι η κατάσταση είχε αρχίσει να μεταβάλλεται σ ένα μικρό άγχος για τη σύζυγό του. Κι ότι αυτό που για εκείνους ήταν ένα τρυφερό αστείο για εκείνη ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Κι αναρωτιόταν τότε: "αν  η σύζυγός μου έχει αρχίσει να ταλαιπωρεί το μυαλό της με τέτοια μικροπράγματα, τι άλλο θα μπορούσε να επακολουθήσει;".

Γι αυτό, πάντα προσπαθούσε  να ελαφρύνει κάπως την κατάσταση, λέγοντας με χιουμοριστική διάθεση: «μα αν το παιδί δε χαρεί τη ζωή του τώρα που είναι ακόμα νήπιο πότε θα τη χαρεί, όταν πάει δημοτικό και αρχίσουν οι υποχρεώσεις του;»

Όμως το χιούμορ του δεν την έκανε να γελάει πια. Γιατί ήταν σα να θεωρούσε εκείνη ότι από δω και πέρα κάθε αστείο αποτελεί μια προσβολή προς την ακεραιότητα  κάθε στιγμής, που θα έπρεπε εφεξής κι από τη στιγμή που έχει γεννηθεί ένα παιδί, να έχει το βάρος της σοβαρότητας, επειδή κάθε πράξη ελαφρότητας αποτελεί   μια απειλή ισάξια του εφησυχασμού. Και για να το  κάνουμε πενηνταράκια, για εκείνην ένας σωστός γονιός ήταν ένα πλάσμα που θά πρεπε  διαρκώς να βρίσκεται στην «τσίτα», κάτι που οπωσδήποτε δεν ίσχυε για τον άντρα της.

Έτσι, μέσα από τις διαφορετικές τους αυτές προσεγγίσεις, ξεκίνησαν να δημιουργούνται οι πρώτες ρωγμές μεταξύ τους.  Συνέπεια του ότι, πριν απ το γάμο τους,  δεν είχε προλάβει να γνωρίσει καλά ο ένας τον άλλο . Δείγμα του  ότι το συγγενικό κάρμα λειτουργεί ακόμα μια χαρά, όταν ο παλιός, γνώριμος, μηχανικός  ενστικτώδης  αλλά δοκιμασμένος τρόπος, υποσυνείδητα θεωρείται ακόμη ο απόλυτα προτιμητέος και λειτουργικός.