Εσύ ξεμάκραινες ή αυτοί;

Μέσα στη νύχτα δυο σκυλιά

σαν  το γιαλό που πάει στραβά

το ένα αιώνιο σαν τη γη

το άλλο εφήμερο πολύ

το ένα άγιο και γοργό

το άλλο άγριο και αργό

 

Κι άμα σε έψαξα πολύ

γλυκέ και άγριε εαυτέ μου

μικρέ, θλιμμένε, υποκριτή

και υπερβατικέ θεέ μου

είναι γιατί αυτή η πληγή

να βρεις πορεία δε σ αφήνει

από τη μια αιμορραγεί

κι από την άλλη ξάφνου κλείνει

να δεις ποιος είσαι από τους δυο

ποτέ στ αλήθεια δε σ αφήνει

 

σα στουμπωμένοι ναργιλέδες

των αναμνήσεων οι μπαχτσέδες

γλυκά πεπόνια ζουμερά

χαρακωμένα σαραγλιά

καλοκαιριάτικοι μεζέδες

βασιλικοί και κατιφέδες

πόσα βλαστάρια ξεγεννά  

το κατακάθι απ τους καφέδες;

 

εσύ  ξεμάκραινες ή αυτοί;

λίγο μιλάς, και δε σ ακούνε;

μήπως το πρόβλημα είσαι εσύ;

που θέλεις να σ ακολουθούνε;

διεγερμένοι αριθμοί, πλήθη που δε σε αγαπούνε;

Αλγόριθμοι αυταρχικοί, αφέντες που σε υπηρετούνε;

Κι έγινε πια η επιρροή, το πεπρωμένο όσων ζούνε;

με μια μονάχα επιλογή, να βγουν, να δουν και να τους δούνε;