Δεν τους χωρούσε όλους τ΄όνειρό του

-Τι το φοράς αυτό το σκούφο, του είπε η γυναίκα του, έξω κάνει κατακλυσμό, δε βλέπεις?

-Δε με πειράζει η βροχή. Πάω να χαλάσω τη συμφωνία.

-Ποια συμφωνία θες να χαλάσεις βρε τρελέ; Αυτή που μας έπεσε από τον ουρανό;

Άνοιξη 1980. Ο Γ. έψαχνε για χρόνια έναν αγοραστή για να ξεφορτωθεί το χωράφι του κι όταν επιτέλους τον βρήκε ήταν σα να του έπεσε λαχείο, επειδή ο υποψήφιος αγοραστής όχι μόνο ήθελε να αξιοποιήσει στο έπακρο εκείνο το χωράφι, αλλά του έδινε κι ένα ποσό που δε μπορούσε ούτε να διανοηθεί εκείνη τη στιγμή.

Όμως ένα βράδυ είδε ένα παράξενο όνειρο και παράξενα είναι όλα τα όνειρα που καθορίζουν τη ζωή και τις αποφάσεις των ανθρώπων που δεν πιστεύουν καθόλου στα όνειρα.

 

Είδε ότι είχε έρθει ένας νεαρός γλυκομίλητος Αμερικανός, ο οποίος μιλούσε σπαστά Ελληνικά και του είχε προσφέρει σχεδόν τα τετραπλάσια χρήματα για εκείνο το μικρό χωράφι από όσα του πρόσφερε ο πραγματικός υποψήφιος αγοραστής.

Υπό την επίδραση του ονείρου και παραδομένους στις σκέψεις του ο άντρας πήγε την επόμενη κιόλας μέρα και χάλασε την καλή συμφωνία που είχε συνάψει.

Θέλοντας και δε θέλοντας είναι η αλήθεια. Ξέροντας και δεν ξέροντας. Πιστεύοντας και μη πιστεύοντας στο όνειρο που είδε.

Φυσικά Αμερικανός αγοραστής με σπαστά Ελληνικά που να προσφέρει τόσα πολλά χρήματα για ένα παλιοχώραφο δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Έμεινε όμως για πάντα η ρετσινιά, ότι αυτός που δεν πίστευε κι εξακολουθούσε να μη πιστεύει στα όνειρα, για μια φορά το έκανε κι έφαγε το κεφάλι του.

Γιατί εκείνα τα χρήματα που του προσέφερε ο πραγματικός αγοραστής θα μπορούσαν τα επόμενα 30 χρόνια να του λύσουν ένα σωρό προβλήματα.

Όπως ήταν φυσικό εκείνο το όνειρο επηρέασε πολύ τις σχέσεις του με τα γυναίκα του, η οποία κάποια στιγμή τον εγκατέλειψε, αλλά και τις σχέσεις του  με τα παιδιά του, τα οποία είχαν συνηθίσει να πιστεύουν ότι ο πατέρας τους είχε ένα σάκο γεμάτο με χρήματα που ανήκαν σε εκείνα αλλά προτίμησε να τα πετάξει στο γκρεμό.

 

Ο ίδιος συνήθιζε να μη λέει τίποτα. Ούτε παραδεχόταν το λάθος του, ούτε δεν το παραδεχόταν. Καμιά φορά το χρόνο μόνο πήγαινε κι έβλεπε το χωράφι του που είχε σχεδόν εξαφανιστεί κάτω από κάτι χόρτα που είχαν γίνει σωστά δέντρα.

Ώσπου μια μέρα, κι ενώ πλησίαζε τα ενενήντα του, ο ηλικιωμένος άντρας πηγαίνει στο χωράφι του και βλέπει ότι κάποιος το είχε καθαρίσει από τα χόρτα και το είχε περιποιηθεί με τόση αγάπη σαν να ήταν ο ίδιος του ο ιδιοκτήτης.

Ήταν ένας νεαρός κοκκινομάλης, ολόιδιος με τον Αμερικανό που είχε δει στο όνειρό του και είχε στήσει τις κυψέλες του, γιατί ήταν μελισσοκόμος.

Ο ηλικιωμένος άντρας, ωστόσο, δεν τον αποπήρε καθόλου που έστησε έτσι τις κυψέλες του χωρίς να πάρει την άδεια του απλώς τον ρώτησε να μάθει από πού κρατάει η σκούφια του και τι γυρεύει να κάνει στο χωράφι του.

-«Είμαι Αμερικανός του είπε ο νεαρός με σπαστή ελληνική προφορά και τα παράτησα όλα για να έρθω στην Ελλάδα και να βρω την ηρεμία μου.  Αποφάσισα να γίνω μελισσοκόμος και μπόρεσα να βρω το νόημα που έψαχνα  σε όλη τη ζωή μου. Με συγχωρείτε πολύ που δεν μπόρεσα να σας ειδοποιήσω όμως όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα ποτέ κάποια πληροφορία για εσάς. Αν θέλετε τα μαζεύω και φεύγω, αυτή τη στιγμή, αν πάλι θέλετε θα μπορούσα να σας δίνω, για τη χρήση του χωραφιού σας, ένα μικρό ενοίκιο».

 

Ο ηλικιωμένος άντρας τον κοίταζε με κατάπληξη μεγάλη. Δεν πίστευε ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή που θα συναντούσε τον νεαρό Αμερικανό που είχε δει στο όνειρό του. Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πως ο λόγος που πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια, είχε χαλάσει εκείνη την πολύ καλή συμφωνία με τον υποψήφιο αγοραστή  δεν ήταν η απληστία του και ο πόθος του για περισσότερα χρήματα, αλλά η ευγενική φυσιογνωμία του νεαρού Αμερικανού και ο γλυκός τρόπος γεμάτο σεβασμό με τον οποίο του είχε μιλήσει στο όνειρό του.

-Δε χρειάζομαι ενοίκιο, του είπε ο ηλικιωμένος. Χαλάλι σου το χωράφι.  Θα σου το χαρίσω  να το κάνεις ό,τι θέλεις. Εγώ ούτε το θέλω ούτε μπορώ να το φροντίσω. Μου φτάνει να ξέρω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που με υπολογίζει και μου μιλάει με σεβασμό.