Η καταπακτή

Αν είσαι λιοντάρι να τρως, αν είσαι αρνί να σε τρώνε, γίνεται η ζωή, όταν υπακούει στα ένστικτα  ανθρώπων και  ζώων, που δε μαθαίνουν άλλο από το να τρώνε, να πίνουν, ν αναπαράγονται και να πεθαίνουν.

Και στο ενδιάμεσο ν αποκτούν εχθρούς   για να δικαιολογήσουν την ασταθή ύπαρξη της ταυτότητάς τους, και να αιτιολογήσουν την αδυναμία τους να δημιουργήσουν έναν κόσμο σημερινό όχι παλιό και ξεπερασμένο.

Έτσι μεγαλώνουμε  Έλληνες και Τούρκοι σα γείτονες εξ ανάγκης κι εχθροί από καθήκον,  που  ο ένας κατά βάθος συμπαθεί  τον άλλο και στην τραγωδία είναι ο πρώτος που προστρέχει για βοήθεια.

Κι όταν ανοίγει η καταπακτή και μπαίνουμε , για να συναντήσουμε τους παλιούς εχθρούς μας μέσα στο ημίφως της καταστροφής, βλέπουμε στους ίδιους ραγισμένους καθρέφτες των ερειπωμένων υπογείων  τον δικό μας εαυτό, να μαλακώνει για λίγο το άγριο μάτι του, να ξεθωριάζει την κρίση του  και μια άλλη κρίση πιο ανθρώπινη να ξεπροβάλλει από τα βάθη του, σα να έχουμε πιει λιγάκι παραπάνω, κι όταν χρειάζεται να βοηθήσουμε τον δήθεν εχθρό μας να βλέπουμε στα βάσανά του τον προάγγελο των δικών μας βασάνων .

Μα όταν μια μέρα η καταπακτή κλείσει πάλι, κι οι σκοπιμότητες αρχίσουν να επιβάλλουν το δικό τους νόμο, όπως συμβαίνει  μ όσους πρόλαβαν  και βγήκαν αλλαγμένοι και πιο συνειδητοί μέσα απ τα υπόγεια, οι φωνές της συμφιλίωσης θ αρχίσουν να ασθμαίνουν, κόντρα στο θόρυβο της παλιάς έχθρας που στο μεταξύ θα αρχίσει  και πάλι να φουντώνει μέσα από τα ερείπια της προσωρινής συναδέλφωσης, κι ο κόσμος να γίνεται ξανά τακτικός κι όλα να τοποθετούνται εκεί που τά χαμε ξεχάσει πριν κι η καρδιά και το συναίσθημα που δε θά ναι πια τόσο απαραίτητα και αποδεκτά όταν αρχίσει το χάος να οργανώνεται σε κάποια τάξη, να  χρειάζονται κάποια  μικρή μουσική υποβοήθηση για να θυμηθούν τις πιο μεγάλες πρόσφατες δόξες τους . Κι ύστερα, ο νους των ανθρώπων θα ξαναστρίψει  μεμιάς κι όλα θα ξαναγίνουν θόρυβος, έχθρα και μίσος πάλι. Κι η μηχανή θ αρχίσει να λαδώνεται ξανά, κι οι άνθρωποι   να παίρνουν τις ίδιες θέσεις στα ίδια χαρακώματα και σύντομα να ξεχνούν ότι έστω για μια στιγμή ο ένας είχε αγκαλιάσει τα παιδιά του άλλου σα να ήταν δικά του παιδιά.