Το ψάρεμα από τη γέφυρα του Γαλατά, δεν μοιάζει με καμιά άλλη διασκεδαστική απασχόληση. Μια
καθημερινή μάχη ενάντια στο χρόνο και τις πιθανότητες που δίνει, να
εξομαλύνεις έστω προσωρινά την
καθημερινή αγωνία της επιβίωσης, συντελείται εκεί από την αυγή έως τη δύση του
ήλιου. Πρόσωπα σκαμμένα, σώματα γερμένα, ρούχα φθαρμένα, άνθρωποι και ψάρια σε μια μάχη αέναη για λίγο περισσότερο χώρο. Εκεί,
κάτω από το φως του ήλιου, και σε
οποιαδήποτε φάση της βασιλείας του,
μαθαίνεις να συμμερίζεσαι την άδικη μοίρα των ψαριών, που πληρώνουν ακριβά τα
λάθη τους, τη δραματική ένταση στις κινήσεις
των ανθρώπων, που σκοτώνουν την ώρα τους παρακολουθώντας την ιεροτελεστία του ψαρέματος και τη μαγευτική πομπή των περαστικών που κινούνται πέρα δώθε ,
προς τον ήλιο και αντίθετα, σχεδόν υπνωτισμένοι από την άσβεστη νύστα του μεσημεριού, αναζητώντας το λιγότερο που δικαιούνται, λίγο χώρο να μπορούν να κινηθούν ελεύθερα και μια
ελάχιστη βιώσιμη προσωπική νησίδα ζωής, να μπορούν ν ατενίζουν το καθρέφτισμα του κόσμου. Μια
θέση σ ένα παγκάκι, ή ένα πέτρινο τραπεζάκι του δήμου, που να κοιτά προς τη θάλασσα,
ή μια γωνίτσα πάνω στη μεγάλη γέφυρα ώστε να μπορούν να παρακολουθούν με την ησυχία τους τον κόσμο που επιστρέφει σπίτι του με το πλοίο της γραμμής, μοιάζει την ώρα του ηλιοβασιλέματος μ ένα κανονικό βασίλειο των σκιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου