Η αιώνια τρυφεράδα

Ένας κύκνος απονήρευτος

πέτρωσε στη ράχη μου

ένας ήλιος αβασίλευτος

καίει στο στομάχι μου

 

περπατάω σαν καμήλα

ήλιος,  λάμπουνε τα μήλα

λιάζονται οι αμυγδαλιές

στου Κισσάβου τις αυλές

 

κι όταν σβήσει η ζωή μας

θα την πάρουμε μαζί μας

σαν κεράκι δίχως φλόγα

στην ατέλειωτη υπόγα

 

κι όταν η ζωή μας σβήσει

θα μας αναλάβει η φύση

μέσα μας θα τριγυρνάμε

και θ ανθίζουμε όπου πάμε

 

θα μυρίζουμε τα βράδια

σαν τα μελωμένα αχλάδια

θα μας λούζει στη λιακάδα

η αιώνια τρυφεράδα