Οι εκφραστές των συναισθηματικών εξάρσεων, που κατέτειναν πάντα στην απειλή κάποιας απεργίας, η οποία θα νέκρωνε για μερικές εβδομάδες τον παραγωγικό ιστό της χώρας δεν νοιάστηκαν ποτέ για το κοινωνικό σύνολο, το συμφέρον του οποίου πάντα επικαλούνταν χρησιμοποιώντας την ανοχή των Ελλήνων ως προπέτασμα στις μάχες του “κατεβασμένου διακόπτη” που έδιναν οι εμπνευστές της δημιουργίας ενός κράτους-λαφύρου, που γιγαντωνόταν με γεωμετρική πρόοδο στις πλάτες των υπόλοιπων Ελλήνων.
Το «ηθικό χρέος» δε που επικαλείται ο Γενικός Γραμματέας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ Κώστας Κατσαρός, προαναγγέλλοντας τον νέο ανένδοτο των εργαζομένων στη ΔΕΗ, αυτοαναιρείται μπροστά στην αποτυχία υλοποίησης ενός άλλου χρέους. Πιο μεγάλου και πιο «ηθικού». Της καταγγελίας και της παρεμπόδισης των πελατειακών προσλήψεων που έκανε το κράτος εδώ και δεκαετίες. Γι αυτό, η επίκληση της ηθικής εδώ μοιάζει με ένα ακόμα από εκείνα τα σύντομα ανέκδοτα που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας.
Η αλήθεια είναι ότι, ο πολίτης πια δεν αποζητά αυτόκλητους υπερασπιστές των συμφερόντων του αλλά μία ξεκάθαρη συνθήκη για το κάθε πρόβλημα που προκύπτει ξεχωριστά. Μια συνθήκη που θα του επιτρέπει να ζει χωρίς να πληρώνει για να συντηρεί ομάδες καλοπληρωμένων άεργων και επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Αλλά και η προαναγγελία ενός αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού, με κατεβάσματα διακοπτών και αδιαφορία για τα προβλήματα που τέτοιες κινητοποιήσεις θα προκαλέσουν στα νοικοκυριά και τις παραγωγικές μονάδες, θα μπορούσε να προκαλέσει μόνο ένα πικρό μειδίαμα στις άκρες των χειλιών μας, όταν σχετίζεται με κοινωνικούς αγώνες και εργασιακά δικαιώματα.
Θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των Ελλήνων, βυθίζοντας την χώρα στο σκοτάδι, λένε στην ουσία οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, καταφέρνοντας να συγκεράσουν δύο εχθρικές λογικές σε μια τρίτη που υπερασπίζεται το στενό συντεχνιακό τους συμφέρον.
Άλλωστε ο φόβος των αλλαγών στην Ελλάδα υπήρξε πάντοτε καταλυτικός και παροιμιώδης. Και πάνω σ αυτόν το φόβο λοιπόν του χειρότερου πατούσαν τα κλαδικά συμφέροντα για να διατηρήσουν άθικτο το βολικό καθεστώς μέσα στο οποίο δραστηριοποιούνταν.
Σε τέτοιες περιόδους σύγχυσης όμως και απύθμενων αμφιβολιών η επίκληση τελικά των ηθικών διλημμάτων φαίνεται να λειτουργεί μονάχα προσωρινά. Και αυτό γιατί όπως φαίνεται η σημερινή εποχή δεν μοιάζει με καμιά άλλη της σύγχρονης ιστορίας μας και η αναζήτηση αντιστοιχιών βουλιάζει εξ αρχής στο κινούμενο έδαφος πάνω στο οποίο κινούνται τα πάντα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ελληνικός λαός απαιτεί πια λύσεις που θα προάγουν το συλλογικό συμφέρον και δεν είναι πλέον καθόλου διατεθειμένος, ούτε να τρομοκρατηθεί από την επίκληση ιδεολογικών φαντασμάτων αλλά ούτε και να κουβαλήσει πια στην καμπούρα του, εκβιαστικά προνόμια και συντεχνιακά τερτίπια. Απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις σε ζητήματα όπως, πόσο μας κοστίζει αυτή η ΔΕΗ για τις συγκεκριμένες υπηρεσίες που παρέχει και τι άλλες καλύτερες λύσεις, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο value for money στον τομέα της ενέργειας.
