ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΕΛΕΗΣΟΥΜΕ

Οι σκέψεις του ζητιάνου είναι ποίηση
που στάζει στο νιπτήρα του μυαλού του
σκορπίζει στα σιφόνια του η μύηση
της αδιαφορίας του αδελφού του

Αγάπη να ελεήσουμε
του βιαστικού του πλήθους
κι άμα δε τη γνωρίσουμε
ποιήματα ν αφήσουμε
κι αγάπη από στίχους

Γραφή σημαίνει: νους σ επανεκκίνηση
αρρώστια που δεν ζητά να υγιάνει
μια άκυρη διαρκώς στο στίβο εκκίνηση
σε μία κούρσα που ο πρώτος χάνει

Αγάπη να ελεήσουμε
του βιαστικού του πλήθους
κι άμα δε τη γνωρίσουμε
ποιήματα ν αφήσουμε
κι αγάπη από στίχους

ΧΙΛΙΟΙ ΕΥΚΟΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΑΝΤΑ Σ ΈΝΑ ΔΥΣΚΟΛΟ

Το παραμύθι με το λύκο και τον ψεύτη βοσκό λίγο πολύ το γνωρίζουμε όλοι. Κατά κάποιο τρόπο μας θυμίζει λιγάκι τους εαυτούς μας και την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, μέσα στην οποία επί δεκαετίες τα κόμματα καλλιεργούσαν συνθήματα, προσδοκίες και εφάρμοζαν αναποτελεσματικά προγράμματα λιτότητας. Ο κόμπος, όμως, σήμερα μοιάζει να έχει φτάσει στο χτένι, όχι μόνο επειδή οι χρηματαγορές πιέζουν για να υιοθετήσουμε τις πολιτικές τους, αλλά κυρίως επειδή το υπάρχον ελληνικό οικονομικό μοντέλο έχει χρεοκοπήσει και πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο, σύγχρονο και αποδοτικό, που θα σηματοδοτήσει το προσπέρασμα του κακού μας εαυτού για την κατάκτηση ενός άλλου επιπέδου ζωής. Φαινομενικά η κρίση αυτή μπορεί πραγματικά να αποδειχθεί ως το εφαλτήριο μιας νέας σχέσης με το κράτος, την ΕΕ, τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κυριολεκτικά όμως τα μέτρα που θα κληθούν να εφαρμόσουν οι πολίτες θα είναι αρκετά επώδυνα, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, καθώς τα προβλήματα συσσωρεύονται από κάθε προηγούμενη φορά που αρνούμαστε να προβούμε σε αλλαγές και να εκλέξουμε συνετούς διαχειριστές του εθνικού μόχθου.

Αλλαγές που πρέπει πάντα να λαμβάνουν υπόψη τους ένα κομμάτι του ελληνικού λαού με εξασθενημένη καταναλωτική και εθνική πίστη, τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες που δημιουργεί η αναξιοκρατία και η έλλειψη κανόνων στην αγορά, αλλά κυρίως την ανάγκη μεταρρύθμισης των εργασιακών περιβαλλόντων που πρέπει να γίνουν πιο ελκυστικά για τους εργαζόμενους, ώστε να μη βρίσκεται διαρκώς η σκέψη τους στην συνταξιοδότηση. Η αξιοκρατία, η απόδοση ενδιαφέροντος και κινήτρων στον εργαζόμενο για την δουλειά του, η δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών εργασίας, η εξατομίκευση των περιπτώσεων, η αντιμετώπιση παρασιτικών και αντιπαραγωγικών νοοτροπιών μπορούν να αποτελέσουν την απάντηση στα ταμπού που μας έχουν καθηλώσει σε μια πραγματικότητα χωρίς προοπτική και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αισιοδοξίας.

Κι αν τελικά οι απλοί πολίτες κληθούν να εφαρμόσουν μέτρα, για μια νέα εκκίνηση, για ένα καλύτερο, κοινωνικά δίκαιο και ανθρώπινο αύριο, θα το κάνουν μόνο όταν δουν ότι θα πληρώσουν το μάρμαρο των ελλειμμάτων οι υπαίτιοί τους κι όσοι κερδοσκόπησαν κατά την διάρκειά της κρίσης Παράλληλα οι κυβερνώντες πρέπει να προτάξουν τα στήθη τους στις ανοίκειες επιθέσεις των αγορών και να διεκδικήσουν τη συστράτευση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των δημιουργών της κρίσης. Και φυσικά να αναλογιστούν πριν από οποιαδήποτε απόφασή τους την τεράστια ευθύνη που έχουν επωμιστεί για την ακριβή διαχείριση και τη δημιουργική αξιοποίηση των θυσιών του πολίτη όπως και τον υψηλό κίνδυνο να κατεδαφιστεί εν τη γενέσει της μια φιλόδοξη προσπάθεια από τον πρώτο επίορκο που θα θελήσει να αποδείξει ότι η άσχημη πλευρά του Έλληνα δεν αλλάζει ποτέ.