ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΦΙΛΑΘΛΟΥ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μετά το θαύμα της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου του 2004 στην Πορτογαλία από την εθνική μας ομάδα, έχει φτάσει πιθανότατα η ώρα για τον μέσο Έλληνα φίλαθλο να κατακτήσει κι αυτός το δικό του τρόπαιο, που δεν είναι άλλο από την ωριμότητα, και την διατήρηση της αξιοπρέπειας του, μέσω της αποφυγής των μηδενιστικών αφορισμών απέναντι σε ανθρώπους που αποθέωνε μέχρι χθες, όταν του έφερναν σωρηδόν ασύλληπτες για τα εγχώρια δεδομένα ποδοσφαιρικές επιτυχίες.

Σ αυτή τη φάση μάλιστα ίσως μια πιθανή αθλητική αποτυχία, που θα έδινε την ευκαιρία στους Έλληνες φιλάθλους να αποδείξουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να αγαπούν και να στηρίζουν τους Έλληνες αθλητές και τα μέλη της ελληνικής αποστολής ακόμα και όταν δεν καταφέρνουν να τους φέρουν επιτυχίες, είναι πιθανότατα σημαντικότερη ακόμα και από μια ενδεχόμενη επιτυχία που θα μας έκανε ακόμα περισσότερο εθνικά περήφανους για όλους τους λάθος λόγους.

Πρέπει επιτέλους, το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός να πάψει να είναι το άλλοθι της αδράνειάς μας, αυτής της μοιρολατρικής κατάστασης του οπαδισμού, που μας εμποδίζει να βελτιωθούμε σαν κοινωνία και λαός και να πάρει τελικά τη θέση που έχει σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Αυτήν, δηλαδή, που πολύ πετυχημένα οριοθετεί μια σέρβικη παροιμία, όταν χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο, ως ένα από τα σπουδαιότερα δευτερεύοντα πράγματα της ζωής.

Άρα, το να είμαστε μετρημένοι στον τρόπο με τον οποίο πανηγυρίζουμε τις επιτυχίες κάποιων που δεν είμαστε εμείς, αλλά και στον τρόπο που κρίνουμε τελικά τους ίδιους όταν δεν καταφέρνουν να δικαιώσουν τις προσδοκίες μας, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό και το μέτρο της απόστασης που έχουμε να διανύσουμε από τις αναπτυγμένες κοινωνίες.

Ακόμα μάλιστα κι αν η απόδοση της εθνικής μας στην πρεμιέρα της στο EURO 2008 δεν ήταν η αναμενόμενη και δικαιολογημένα προκάλεσε προβληματισμό ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίστηκε το συγκεκριμένο παιχνίδι, εξακολουθεί να παραμένει μια πολυτέλεια και φυσικά μια πολύ μεγάλη επιτυχία η δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος σε μια τέτοια διοργάνωση και ως εκ τούτου ούτε ντροπή θα πρέπει να αισθανόμαστε, αλλά ούτε και αγανάκτηση για μια προσπάθεια που δεν ευοδώθηκε.

Ακόμα κι αν η συνέχεια δεν είναι αντάξια των προσδοκιών μας, θα πρέπει κάποια στιγμή σαν φίλαθλοι και Έλληνες πολίτες να αντιληφθούμε, ότι αν αποζητάμε χαρές στη ζωή μας και ευκαιρίες για να αισθανόμαστε αληθινά υπερήφανοι, καλό είναι να φτιάχνουμε τις προσωπικές μας επιτυχίες κι όχι να εξαρτόμαστε μια ζωή για αυτές από τρίτους που έτυχε να ευλογηθούν με το προνόμιο ενός ταλέντου και την ψυχή ενός μαχητή.

Σήκωσέ το, Έλληνα φίλαθλε, λοιπόν, το… τιμημένο το επίπεδό σου και σύντομα θα μάθεις να εκτιμάς το ουσιαστικό και να βλέπεις τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις.

ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Γιατί πρέπει πάντα να αντιδρούμε σαν κράτος και πολιτεία κατόπιν εορτής; ή καλύτερα κατόπιν τραγωδίας; Μέχρι πότε θα πρέπει να μας δείχνουν οι τραγικές αποτυχίες και οι ανεπάρκειες του συστήματός μας το σωστό δρόμο και μέχρι πότε θα εξαγγέλλονται αλλαγές- επικοινωνιακής σκοπιμότητας- λίγες μόλις ημέρες μετά από κάποιο τραγικό συμβάν, που έχει ήδη εκθέσει μεγάλο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού και έχει αφήσει κυρίως πίσω του θύματα και ζωές συντετριμμένες;

Είναι μερικά από τα ερωτήματα που παραδοσιακά τίθενται χωρίς να βρίσκουν απάντηση στη χώρα μας.

Υπάρχει μια παροιμία που λέει πως ο σοφός ο άνθρωπος μαθαίνει από τα παθήματα των άλλων ενώ ο ανόητος από τα δικά του.

Στην περίπτωσή μας ο ανόητος απλώς έχει συνηθίσει να αισθάνεται ιδιαίτερα χαλαρός εν ώρα υπηρεσίας, είτε κουβαλάει επάνω του περίστροφο είτε μια τσάντα με υπουργικά έγγραφα.

Ο στόχος είναι η κατάληψη της θέσης και από τη στιγμή που έχει εκπληρωθεί, οι αληθινές απαιτήσεις του εκάστοτε επαγγέλματος μετριάζονται στη συνείδηση του βολεμένου υπαλλήλου.

Σε θέσεις μάλιστα κλειδιά όπου το βάρος της ευθύνης θα έπρεπε να κρατάει σε διαρκή επαγρύπνηση τους υπαλλήλους συναντάμε συχνά τέτοια χαλάρωση και απρονοησία που μας κάνει να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να παραδώσαμε τελικά τη δυνατότητα στα πρόβατα να φυλάγουν τους λύκους.

Η ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι γελοία μέσα στην τραγικότητα της. Οι παραλείψεις των αστυνομικών που μετέφεραν τον τοξικομανή δράστη, φαίνεται, από τα πρώτα στοιχεία, ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην διετέλεσή του εγκλήματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε, πως η ασφάλεια των πολιτών βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια αδύναμων, δειλών, αγύμναστων, ανεκπαίδευτων αστυνομικών, που πάνε κάθε πρωϊ στη δουλειά τους με νοοτροπία υπαλλήλου γραφείου και όχι ανθρώπου της δράσης.

Ιδιαίτερη αναφορά, τέλος, πρέπει να γίνει στην τηλεφωνήτρια του κέντρου "Άμεσης Δράσης" που λαμβάνοντας ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα την ώρα που εκείνη απειλούνταν από τα δράστη του φονικού, της ζήτησε να τηλεφωνήσει εκ νέου βάζοντας μπροστά τον κωδικό της περιοχής της.

Μετά από τέτοια περιστατικά τα λόγια πλέον περιττεύουν, ενώ οι σαρωτικές αλλαγές που εξαγγέλθηκαν στην ΕΛΑΣ μας θυμίζουν γνωστά τροπάρια του παρελθόντος.