ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Για πολλούς η οροφή
μοιάζει με καταστροφή
το “ταβάνι” σ ότι κάνουν
είναι ο Άδης εν ζωή

Θέλει πάντα υπομονή
κι από πέτρα αντοχή
για να σπάσεις το ταβάνι
και να βγούνε οι ουρανοί

Το ταλέντο σου δε φτάνει
για να σπάσεις το ταβάνι
για να σπάσεις το ταβάνι
πνιξ το ΕΓΩ σου στο μελάνι

Για πολλούς η οροφή
μοιάζει με μιαν εκδοχή
του θανάτου του Οδυσσέα
στης αγάπης το κλουβί

Μα όταν είχε βαρεθεί
της Ιθάκης το πουλί
έκλεψε "Ωραία Ελένη"
την ελεύθερη ζωή

Το ταλέντο σου δε φτάνει
για να σπάσεις το ταβάνι
για να σπάσεις το ταβάνι
πνιξ το ΕΓΩ σου στο μελάνι

ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ!

Φίλος, διαρκώς παραπονιέται ότι εκ των προτέρων γνωρίζει την κατάληξη που θα έχει το στόρι κάθε σχέσης του. Το χρεώνει αυτό σ ένα ειδικό ταλέντο που θεωρεί ότι διαθέτει και το οποίο του επιτρέπει, όπως λέει, να μαντεύει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τις απολήξεις των πραγμάτων. Αντίθετα, παραδέχεται ότι δεν πολυκαταλαβαίνει τι συμβαίνει στο ξεκίνημα μιας καινούργιας του γνωριμίας, στο ξεκίνημα οτιδήποτε καινούργιου. Δυσκολεύεται δηλαδή να καταλάβει αν, φερ ειπείν, η κοπέλα που βρίσκεται τώρα απέναντί του και τον τυλίγει με τα μάτια της, νιώθει κάτι αληθινό γι αυτόν ή αν απλώς τον εξαπατά το μυαλό του. Ειλικρινά, έχει πρόβλημα ο Σπύρος με τα ξεκινήματα, διότι και τις προάλλες ήμουνα μάρτυρας ενός περιστατικού όπου όλοι προσπαθούσαν να τον πείσουν για το προφανές: ότι η Μαίρη, μια κοπέλα που του μιλούσε όλο το απόγευμα, τον γούσταρε τρελά.

Εκείνος όμως όχι μόνο δεν το έβλεπε αλλά στον αντίποδα του πασιφανούς διέβλεπε με ακρίβεια και πως το υποτιθέμενο τέλος μιας σχέσης μ αυτή την κοπέλα θα ήταν η εγκατάλειψή του στα κρύα του λουτρού. Πριν από λίγες ημέρες, επιστρέφοντας από τον κινηματογράφο, και περνώντας από το στέκι όπου ήταν μαζεμένη όλη η παρέα, ένιωσα ξαφνικά ότι το πρόβλημα του Σπύρου άρχισε να επιδεινώνεται. Αυτό έγινε ως εξής: Αναφέροντάς τους πια ταινία είχα πάει να δω διέκρινα ότι όλοι τους καιγόταν από μια ειλικρινή περιέργεια να μάθουν τι έγινε στο τέλος.. Εκτός από τον Σπύρο.

Μαθαίνουμε τις προηγούμενες ημέρες ότι γνωρίζοντας ο Σπύρος, λόγω του έμφυτου χαρίσματός του, το τι γίνεται στο φινάλε των ταινιών, δεν πηγαίνει πια στον κινηματογράφο παρά μονάχα για να απολαύσει τα πρώτα 15 λεπτά κάθε ταινίας. Τον συμπονούμε, αλλά και σωπαίνουμε απότομα μόλις εκείνος παίρνει το λόγο με μια κοφτή κίνηση του χεριού του που υποδηλώνει ότι δεν άφήνει περιθώρια για δεύτερες κουβέντες. Θέλει να τους δείξει με αυτό τον τρόπο, ότι αυτό που ζητάνε να μάθουν είναι άνευ σημασίας, καθώς μπορεί να τους το πει και ο ίδιος χωρίς μάλιστα να έχει δει την ταινία. Γι αυτόν αξίζει να ειπωθεί τι διαδραματίστηκε στην αρχή της ταινίας. Κι όταν τελικά του το αποκαλύπτω, παραδέχεται γοητευμένος.- Είδες; Ούτε που πήγε το μυαλό μου…