Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες στην ιστορία της «περιηγητικής» οικονομίας μέχρι να θεμελιωθεί ο κλάδος του τουρισμού σε βάσεις τέτοιες ώστε να μπορεί να αποφέρει σε ορισμένες χώρες ισχυρές προοπτικές ανάπτυξης και πλούτου.
Από τότε όμως που συνέβη αυτό, κατά την περίοδο δηλαδή που αρχίζει η έκρηξη των μετακινήσεων και ελαχιστοποιείται ο χρόνος προσπέλασης μιας χώρας, μέσα από την δραματική εξέλιξη της αεροναυπηγικής, οι χώρες που αντιμετωπίζουν τον τουρισμό ως θεμελιώδους σημασίας κομμάτι της βιομηχανίας τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνες που διαθέτουν, πολύ καλή οργάνωση σε συνδυασμό μ ένα βαθμό ειλικρίνειας και διάθεσης για επενδύσεις στον τομέα του τουρισμού και εξαντλητικής αξιοποίησης των υποδομών τους.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν χώρες όπου ο φυσικός και ιστορικός τους πλούτος λειτουργούν από μόνοι τους ως κράχτες με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τους τουρίστες λίγο πολύ ως δεδομένους και να μην καταβάλουν την απαιτούμενη προσπάθεια για να τους προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας.
Στην ευρύτερη περιοχή μας, η Τουρκία είναι η χώρα που τα τελευταία χρόνια δεσπόζει στην πρώτη κατηγορία, κερδίζοντας την μια παρτίδα μετά την άλλη στην πώληση των τουριστικών πακέτων, αποδεικνύοντας ότι η σοβαρή παροχή υπηρεσιών αποτελεί για τους τουρίστες από μόνη της ένα ελκυστικό δέλεαρ, κι ένα θέλγητρο εφάμιλλο των σημαντικών τουριστικών αξιοθέατων.
Στη χώρα μας, αντίθετα, η πολιτική για τον τουρισμό περιορίζεται σε σπασμωδικές κινήσεις και δαπανηρές επικοινωνιακές στρατηγικές αμφιβόλου αξίας, που προάγουν το περιτύλιγμα και αφήνουν ανέγγιχτο το περιεχόμενο, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό τον εφησυχασμό που προκύπτει από την διαπίστωση της βέβαιης εξασφάλισης μιας ελάχιστης, αλλά ικανοποιητικής επιτυχίας.
Εδώ, όπως και σε δεκάδες άλλους τομείς αφήνουμε το μύθο να δουλεύει περισσότερο από εμάς και επαναπαυόμαστε στις δάφνες που χάρισαν διαχρονικά στη χώρα το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο.
Μια βιομηχανία φάντασμα, λοιπόν, χωρίς οργανωμένες δομές, αρχή και τέλος, και με αναξιοποίητη την συντριπτική πλειοψηφία των δυνατοτήτων της είναι ο ελληνικός τουρισμός.
Αλλά και οι εκπρόσωποί του, που αυτές τις ημέρες χύνουν με τους κουβάδες τα κροκοδείλια δάκρυά τους, βλέποντας για άλλη μια φορά, έναν ακόμη κλάδο να «απαγάγει» το στρουμπουλό αλλά κακοθρεμμένο τους τέκνο, για να πιέσει την κοινωνία και να εκβιάσει την κυβέρνηση , θα πρέπει να μας εξηγήσουν ποια ακριβώς θεωρούν πως είναι τελικά η σημασία της ανάπτυξης του τουριστικού προϊόντος για την Ελλάδα, με μια φοροδιαφυγή, η οποία, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία κυμαίνεται μεταξύ 70 και 80% στους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς του Αιγαίου.
Ένας τουρισμός λοιπόν για τις τσέπες των λίγων δεν είναι ούτε και πρόκειται να γίνει εθνική υπόθεση. Πραγματικός πυλώνας ανάπτυξης που θα συστρατεύσει το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού στην εξυπηρέτηση των παραμέτρων του θα γίνει εφόσον δημιουργήσει δουλειές και προσθέσει δραματικά περισσότερα έσοδα στον κρατικό κορβανά. Κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από ένα μελετημένο και ειλικρινές σχέδιο, που θα προκαλέσει εμπιστοσύνη στους τουρίστες, θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα διασφαλίσει τη διάχυση των οφελών του προϊόντος σε όλη την κοινωνία.
