Βιομηχανία φάντασμα

Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες στην ιστορία της «περιηγητικής» οικονομίας μέχρι να θεμελιωθεί ο κλάδος του τουρισμού σε βάσεις τέτοιες ώστε να μπορεί να αποφέρει σε ορισμένες χώρες ισχυρές προοπτικές ανάπτυξης και πλούτου.

Από τότε όμως που συνέβη αυτό, κατά την περίοδο δηλαδή που αρχίζει η έκρηξη των μετακινήσεων και ελαχιστοποιείται ο χρόνος προσπέλασης μιας χώρας, μέσα από την δραματική εξέλιξη της αεροναυπηγικής, οι χώρες που αντιμετωπίζουν τον τουρισμό ως θεμελιώδους σημασίας κομμάτι της βιομηχανίας τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνες που διαθέτουν, πολύ καλή οργάνωση σε συνδυασμό μ ένα βαθμό ειλικρίνειας και διάθεσης για επενδύσεις στον τομέα του τουρισμού και εξαντλητικής αξιοποίησης των υποδομών τους.

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν χώρες όπου ο φυσικός και ιστορικός τους πλούτος λειτουργούν από μόνοι τους ως κράχτες με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν τους τουρίστες λίγο πολύ ως δεδομένους και να μην καταβάλουν την απαιτούμενη προσπάθεια για να τους προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας.

Στην ευρύτερη περιοχή μας, η Τουρκία είναι η χώρα που τα τελευταία χρόνια δεσπόζει στην πρώτη κατηγορία, κερδίζοντας την μια παρτίδα μετά την άλλη στην πώληση των τουριστικών πακέτων, αποδεικνύοντας ότι η σοβαρή παροχή υπηρεσιών αποτελεί για τους τουρίστες από μόνη της ένα ελκυστικό δέλεαρ, κι ένα θέλγητρο εφάμιλλο των σημαντικών τουριστικών αξιοθέατων.

Στη χώρα μας, αντίθετα, η πολιτική για τον τουρισμό περιορίζεται σε σπασμωδικές κινήσεις και δαπανηρές επικοινωνιακές στρατηγικές αμφιβόλου αξίας, που προάγουν το περιτύλιγμα και αφήνουν ανέγγιχτο το περιεχόμενο, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό τον εφησυχασμό που προκύπτει από την διαπίστωση της βέβαιης εξασφάλισης μιας ελάχιστης, αλλά ικανοποιητικής επιτυχίας.

Εδώ, όπως και σε δεκάδες άλλους τομείς αφήνουμε το μύθο να δουλεύει περισσότερο από εμάς και επαναπαυόμαστε στις δάφνες που χάρισαν διαχρονικά στη χώρα το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο.

Μια βιομηχανία φάντασμα, λοιπόν, χωρίς οργανωμένες δομές, αρχή και τέλος, και με αναξιοποίητη την συντριπτική πλειοψηφία των δυνατοτήτων της είναι ο ελληνικός τουρισμός.

Αλλά και οι εκπρόσωποί του, που αυτές τις ημέρες χύνουν με τους κουβάδες τα κροκοδείλια δάκρυά τους, βλέποντας για άλλη μια φορά, έναν ακόμη κλάδο να «απαγάγει» το στρουμπουλό αλλά κακοθρεμμένο τους τέκνο, για να πιέσει την κοινωνία και να εκβιάσει την κυβέρνηση , θα πρέπει να μας εξηγήσουν ποια ακριβώς θεωρούν πως είναι τελικά η σημασία της ανάπτυξης του τουριστικού προϊόντος για την Ελλάδα, με μια φοροδιαφυγή, η οποία, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία κυμαίνεται μεταξύ 70 και 80% στους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς του Αιγαίου.
Ένας τουρισμός λοιπόν για τις τσέπες των λίγων δεν είναι ούτε και πρόκειται να γίνει εθνική υπόθεση. Πραγματικός πυλώνας ανάπτυξης που θα συστρατεύσει το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού στην εξυπηρέτηση των παραμέτρων του θα γίνει εφόσον δημιουργήσει δουλειές και προσθέσει δραματικά περισσότερα έσοδα στον κρατικό κορβανά. Κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από ένα μελετημένο και ειλικρινές σχέδιο, που θα προκαλέσει εμπιστοσύνη στους τουρίστες, θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα διασφαλίσει τη διάχυση των οφελών του προϊόντος σε όλη την κοινωνία.

Κρίσιμο τεστ για την κυβέρνηση

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όπου ακόμα και οι δοκιμασμένες συνταγές δεν σημειώνουν την ίδια επιτυχία που είχαν στο παρελθόν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι ακόμα ικανές να προκαλέσουν κάποιες συνέπειες με πολλαπλασιαστική μάλιστα ισχύ για το μέλλον.

Δεν θα αναφερθώ τόσο στον κλάδο του τουρισμού, που τον θεωρούμε, τρομάρα μας, ως την βαριά μας βιομηχανία, και που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τον κλαίμε τον μακαρίτη από κινητοποιήσεις σαν αυτή των φορτηγατζήδων που έχουν σαν στόχο την πρόσκαιρη ξεθεμελίωσή του για την επίτευξη συντεχνιακών και άλλων πολιτικών συμφερόντων.

Θα αναφερθώ όμως περισσότερο στους φουκαριάρηδες τους τουρίστες, που παίρνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή ένα αεροπλάνο ή ένα πλοίο για να έρθουν στη χώρα μας και να περάσουν λίγες ημέρες ξέγνοιαστες, μακριά από το άγχος της δικής τους καθημερινότητας και που ταλαιπωρούνται άδικα σε λιμάνια, αεροδρόμια και δρόμους από κάποιους κλάδους Ελλήνων επαγγελματιών που διαθέτουν ισχυρούς μοχλούς πίεσης και επιλέγουν πάντα την κατάλληλη εποχή για να πιέσουν την κοινωνία και κατ επέκταση την πολιτεία προς την εξυπηρέτηση των ανέγγιχτων συμφερόντων τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως είναι δυνατόν η χώρα που επέλεξαν να αφήσουν μέρος του εισοδήματός τους μεταξύ χιλιάδων άλλων υποψήφιων προορισμών να τους υποδέχεται μ αυτό τον τρόπο και γιατί σε γειτονικές χώρες, εργαζόμενοι με σαφώς χειρότερες αμοιβές από την Ελλάδα, δεν χρησιμοποιούν τον τουρισμό, για να αποσπάσουν από τις κυβερνήσεις τους περισσότερα οφέλη.

Πιθανολογώ ότι στο μυαλό τους δεν χωράει σαν πρακτική η απόφαση κάποιων ανθρώπων να στεγνώσουν την αγορά από καύσιμα και να δυσχεραίνουν τις μετακινήσεις την ώρα που βρίσκονται στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες και που οι Έλληνες ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τις ολιγοήμερες διακοπές τους. Σ αυτές τις διαστάσεις δεν υπάρχει σαν πρακτική σε καμιά από τις χώρες τους, όπου το συνδικαλιστικό κίνημα καταφέρνει με λιγότερο ακραίες δράσεις να πετυχαίνει αυξήσεις εισοδημάτων και κατακτήσεις εργασιακών δικαιωμάτων που στην χώρα μας, των αδιάλειπτων κινητοποιήσεων, φαντάζουν υπερφυσικές.

Όμως, φυσικά, τα στενά συντεχνιακά συμφέροντα στην Ελλάδα πάντα ξέρουν τι κάνουν, πότε πρέπει να ενεργήσουν, και πώς να πιέσουν για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Από την άλλη, η περίπτωση των οδηγών φορτηγών και βυτιοφόρων ΔΧ, που εκτός από την τυπική αποστασιοποίηση από την εργασία τους προχωρούν και στον αποκλεισμό των δεξαμενών, την ώρα που συνεχίζεται η ταλαιπωρία των επιβατών στα αεροδρόμια λόγω καθυστερήσεων στις πτήσεις που προκαλεί η λευκή απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, αποτελεί ένα δυνατό τεστ για την κυβέρνηση, η οποία έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από ζητήματα που προκύπτουν για ορισμένους κλάδους με το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των εμπορευματικών οδικών μεταφορών.

Έτσι, οι απαντήσεις που καλείται να δώσει απέναντι στις αντιδράσεις των επαγγελματιών που θίγονται με την απελευθέρωση των μεταφορών θα πρέπει να συγκερνούν ένα αίσθημα αποκατάστασης ορισμένων αδικιών με την αποφασιστικότητα να μην υποκύπτει σε εκβιαστικές πρακτικές που χρησιμοποιούνται ως μοχλοί πίεσης που στραγγίζουν την οικονομία και αποδομούν την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τελικά, κάποιοι κλάδοι, που βολεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, σ ένα μοντέλο οικονομίας που τους εξασφάλιζε εισοδήματα με τον μικρότερο δυνατό ανταγωνισμό, πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως πρέπει κάποια στιγμή να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα, οι κανόνες λειτουργίας της αγοράς που ισχύουν σε όλες τις προηγμένες χώρες. Ώστε να δίδεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους η δυνατότητα να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο επάγγελμα της επιλογής τους.