Αριστοκράτης, Βρετανός ηθοποιός επιστρέφει στη γενέτειρά του, έπειτα από δεκαετίες, για να συμπαρασταθεί στη σύζυγο του νεκρού αδελφού του. Γρήγορα συνειδητοποιεί πως, ούτε τα ψυχικά τραύματα που φέρει από το θάνατο της μητέρας του, ούτε και ο τρόμος που σκορπά στην περιοχή η ειδεχθής δραστηριότητα ενός απόκοσμου πλάσματος, είναι ικανά να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης των παγωμένων σχέσεων με τον πατέρα του.
Η μυθολογία των ταινιών για την κατάρα των «λυκάνθρωπων» κρατάει σχεδόν από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 και επεκτείνεται με επιτυχία μέχρι τις ημέρες μας. Βασική αιτία της μακρόχρονης αυτής πορείας αποτελεί η γοητεία που εξακολουθεί να ασκεί στους θεατές η προσπάθεια του ανθρώπου να σπάσει τα δεσμά της κατάρας που τον έχει μετατρέψει σε αιμοδιψές θηρίο και να παραδώσει την ψυχή και το σώμα του στην λύτρωση που του προσφέρει μόνο η αγάπη.
Στον “Λυκάνθρωπο” του Joe Johnston, ο Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) υποφέρει από τα δικά του προσωπικά αδιέξοδα προτού ακόμα συναντήσει το δυσοίωνο πεπρωμένο του. Κι αυτή η συνθήκη τον κάνει μελαγχολικό και ιδιαίτερα μυστηριώδη.
Καταφθάνοντας στο πατρικό του με ψυχικές αποσκευές γεμάτες πληγές και ερωτήματα από μια παιδική ηλικία, φορτωμένη με ανεξήγητες απώλειες, βία και μεταφυσικές αναμνήσεις, ο Lawrence αντιλαμβάνεται την έλλειψη φιλοξενίας που συναντά στον τόπο του ως απότοκο της μεγάλης απουσίας του. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά, καθώς η απειλή του θανάτου που πλανιέται πάνω από την μικρή πόλη έχει μετατρέψει τους κατοίκους της σε “τυφλωμένους” κυνηγούς εξιλαστήριων θυμάτων, παραδομένους ολοκληρωτικά στον «αυτόματο» πιλότο του αισθήματος της αυτοσυντήρησης.
Ο Lawrence καταλαβαίνει γρήγορα ότι ο ίδιος φόβος που τον είχε σημαδέψει στα πιο τρυφερά του χρόνια έχει τώρα καταλαγιάσει πάνω στα πόμολα, τα έπιπλα και τα αραχνιασμένα πατώματα του πατρικού του και μοιράζεται με τη σύζυγο του νεκρού αδελφού του την ανάγκη τους για αγάπη, κατανόηση και ασφάλεια.
Χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως, είναι έτοιμος από καιρό να βιώσει την κατάρα του γεμάτου φεγγαριού και η πορεία του φαίνεται προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που πατάει το πόδι του στο πατρικό του. Σταδιακά διαμορφώνεται γύρω του ένα ντεκόρ απειλητικών προσμονών που θα τον φέρουν αντιμέτωπο με την κατάρα που τον περιτριγυρίζει από τα παιδικάτα του. Τελικά η αγάπη είναι η μόνη λύτρωση.
Απολύτως συνεπές στη βασική ιδέα του μύθου το φιλμ του Joe Johnston χαρακτηρίζεται από μια ευεργετική οικονομία στα εφέ και πιστώνεται την επιτυχημένη αναπαράσταση της κλασικής ατμόσφαιρας των παλιών ταινιών.
Διαθέτει υψηλές κατασκευαστικές αξίες και εξαιρετικό ρυθμό, που αν δεν έσπανε κάπου στην τρίτη πράξη θα μιλούσαμε για μια εξαιρετικά επιτυχημένη ταινία.
Παρότι άκουω πολύ χλιαρές τοποθετήσεις για την ταινία, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι μου άρεσε και πως την θεωρώ συμπαθητική για το είδος που αντιπροσωπεύει.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6,5/10
