Τελικά στην πολιτική όλα τα πράγματα ρυθμίζονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη βγαίνει κανένας απολύτως χαμένος. Η ημέρα της εκλογής για τη ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ πλησιάζει και η ανησυχίες, ειλικρινείς ή σικέ, αναφορικά με το μέλλον του κινήματος, πυκνώνουν. Ωστόσο, στο τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται μια επιφανειακή ηρεμία και μια διάθεση να καταλαγιάσουν λιγάκι οι τόνοι της αντιπαράθεσης, καθώς σταδιακά θα αρχίσει να επικρατεί η λογική της πολιτικής αυτοσυντήρησης που θα μετατρέψει προοδευτικά και τους τρεις διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ σε νικητές, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Η διαδικασία εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ σαφώς είναι πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα και όπως οτιδήποτε άλλο εμφανίζεται στη ζωή μας για πρώτη φορά, προκαλεί δικαιολογημένα ανησυχίες και φόβους σχετικά με τις συνέπειες που μπορεί να έχει το συγκεκριμένο εγχείρημα στα πολιτικά μας πράγματα.
Θεωρώ, ωστόσο, υπερβολικούς, τουλάχιστον στην συγκεκριμένη συγκυρία, τους όποιους φόβους έχουν διατυπωθεί για διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, καθώς πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν θα ευνοούσε, ούτε τους "πληγωμένους" του κόμματος, ούτε τα αντίπαλά κόμματα, αλλά ούτε και γενικότερα το πολιτικό μας σύστημα.
Στην τελική ευθεία πριν από την 11η Νοεμβρίου, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου, επιχειρεί να παγιώσει το ηγετικό του προφίλ που μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να αποκτήσει μόλις τους τελευταίους δύο μήνες, να ενισχύσει την αύρα του Ευρωπαίου πολιτικού, πάνω στην οποία βασίζει πολλά και τέλος να συνοψίσει τη θεματική της εσωκομματικής προεκλογικής του εκστρατείας στο πνεύμα του "ηττηθήκαμε στις εθνικές εκλογές κυρίως λόγω προσωπικών στρατηγικών και αμαρτιών του παρελθόντος και ότι πλέον υπάρχει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για να γίνουν οι αλλαγές που δεν έγιναν τα προηγούμενα 3,5 χρόνια".
Από την πλευρά του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος φαίνεται να διαισθάνεται ότι τα περί εσωτερικής υπονόμευσης δεν βρίσκουν ιδιαίτερη απήχηση στο κοινό του κινήματος και ρίχνει όλο το βάρος των προσπαθειών του στην επικοινωνία ενός πιο προσιτού και ανθρώπινου πολιτικού, ενισχύοντας παράλληλα την πρωτογενή ηγετική του στόφα αλλά και τη θέση του μέσα στον ίδιο του το χώρο, προσθέτοντας γρανάζια στους μηχανισμούς του κινήματός του, που αν δε του φανούν άμεσα χρήσιμα θα αποδειχτούν σίγουρα στο μέλλον.
Η 11η Νοεμβρίου πλησιάζει, και το διακύβευμα αυτής της εκλογής, φαντάζει πιο καθοριστικό στο στόμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, την ώρα που οι δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν πιο ικανό για την διεκδίκηση της πρωθυπουργίας αλλά κατά παράδοξο τρόπο όχι και προτιμότερο από τον κ. Παπανδρέου για την προεδρία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Ο δυναμικός πολιτικός από τη Θεσσαλονίκη, μεταμορφωμένος από αυτοδημιούργητο ισχυρό παράγοντα σε μια αποδεκτή ηγετική μορφή, παίρνει αυτή την εποχή ένα πολύ σημαντικό μάθημα ζωής, που μόνο οφέλη μπορεί να του αποφέρει στο μέλλον. Μπαίνει κατά κάποιο τρόπο στις θέσεις των απλών ανθρώπων της βιοπάλης που διεκδικούν καθημερινά με το σπαθί τους και τις ιδιαίτερες δεξιότητές που απέκτησαν κάποια θέση στον ήλιο, πέφτοντας συχνά πάνω στον τοίχο της αναξιοκρατίας, των προσωπικών σχέσεων και της οικογενειοκρατίας.
Αλλά κυρίως μαθαίνει σε πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο, ότι για τους ψηφοφόρους ανά τον κόσμο και ίσως λιγάκι περισσότερο για αυτούς της πατρίδας μας, δεν αρκεί να εμπιστευθούν κάποιον πολιτικό. Έχει μεγαλύτερη σημασία να τον συμπαθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου