Νέες ταινίες. Η Λαίδη Τσάτερλι αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της στην φροντίδα του ανάπηρου συζύγου της, Clifford, ενώ, ως μοναδική δυνατότητα απόδρασης από μια ανέραστη και στερημένη συναισθηματικά πραγματικότητα έχει τους ατελείωτους καθημερινούς της περιπάτους στο αχανές δάσος που περικλείει την πολυτελή έπαυλή της.
Η ερωτική στέρηση και η έλλειψη της ανδρικής φροντίδας έχουν αρχίσει να την αποδυναμώνουν και οργανικά όταν γνωρίσει καλύτερα τον επιστάτη του συζύγου της Parkin και αναπτύξει μαζί του μια, πρωτόγνωρη για την εμπειρία της, ερωτική σχέση.
Ο Pascale Ferran επιχειρεί να σκιαγραφήσει εκ νέου το πορτρέτο μιας γυναίκας θρύλου και μας διηγείται μια ιστορία για την ελευθερία του έρωτα, την καταπίεση των επιθυμιών και την αφροδισιακή δύναμη της φύσης.
Η ταινία αποπνέει ελευθερία και παράφορο πάθος.
Το φυσικό τοπίο, τόσο άγριο όσο και ρομαντικό, γίνεται ένα απροσπέλαστο για τους ανεπιθύμητους καταφύγιο, όπου μέσα του οι δυο ερμητικά κλεισμένες ψυχές των ηρώων, αποζητούν, την λύτρωση της απελευθέρωσης.
Αριστοτεχνικά κάδρα, επιβλητική φωτογραφία και προσεγμένο ντεκουπάζ συνθέτουν την αισθητική ποιότητα της ταινίας , ενώ το μοντάζ, σχεδόν αόρατο, ακολουθεί τους ρυθμούς της φύσης και απαλλάσσει την ταινία από κάθε ένταση, οδηγώντας τα συναισθήματα σε υπόγειες διαδρομές.
Σαν έναν ορμητικό χείμαρρο συναισθημάτων, που πειθαρχεί σε μικρά τακτοποιημένα αυλάκια αντιλαμβανόμαστε την ταινία του Pascale Ferran, όπου όλα κυλούν ήρεμα, χωρίς εξάρσεις, περιττές εντάσεις και εκρήξεις, με τους φυσικούς ήχους του δάσους να υπογραμμίζουν την νατουραλιστική διάθεση του σκηνοθέτη.
Η κάμερα αναζητάει το πετάρισμα του πουλιού, το σκίρτημα του ανέμου, την αλλαγή του χρώματος στον ουρανό με το ίδιο εταστικό βλέμμα που καταγράφει τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις των ηρώων σα να προσπαθεί να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά ως απόρροια του φυσικού περιβάλλοντος.
Ενός φυσικού περιβάλλοντος που λειτουργεί φιλόξενα, πατρικά, κατευναστικά, σαν την παραδοσιακή οικογένεια, στην οποία γνωρίζουμε πως μπορούμε να προστρέξουμε, ό,τι κι αν συμβεί.
Tαινία χαρακτήρων και δυνατών ερμηνειών, για την μοναξιά, την στέρηση του έρωτα και της αληθινής αγάπης, απουσίες, που καταλύουν διαχρονικά, κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
Η ερωτική στέρηση και η έλλειψη της ανδρικής φροντίδας έχουν αρχίσει να την αποδυναμώνουν και οργανικά όταν γνωρίσει καλύτερα τον επιστάτη του συζύγου της Parkin και αναπτύξει μαζί του μια, πρωτόγνωρη για την εμπειρία της, ερωτική σχέση.
Ο Pascale Ferran επιχειρεί να σκιαγραφήσει εκ νέου το πορτρέτο μιας γυναίκας θρύλου και μας διηγείται μια ιστορία για την ελευθερία του έρωτα, την καταπίεση των επιθυμιών και την αφροδισιακή δύναμη της φύσης.
Η ταινία αποπνέει ελευθερία και παράφορο πάθος.
Το φυσικό τοπίο, τόσο άγριο όσο και ρομαντικό, γίνεται ένα απροσπέλαστο για τους ανεπιθύμητους καταφύγιο, όπου μέσα του οι δυο ερμητικά κλεισμένες ψυχές των ηρώων, αποζητούν, την λύτρωση της απελευθέρωσης.
Αριστοτεχνικά κάδρα, επιβλητική φωτογραφία και προσεγμένο ντεκουπάζ συνθέτουν την αισθητική ποιότητα της ταινίας , ενώ το μοντάζ, σχεδόν αόρατο, ακολουθεί τους ρυθμούς της φύσης και απαλλάσσει την ταινία από κάθε ένταση, οδηγώντας τα συναισθήματα σε υπόγειες διαδρομές.
Σαν έναν ορμητικό χείμαρρο συναισθημάτων, που πειθαρχεί σε μικρά τακτοποιημένα αυλάκια αντιλαμβανόμαστε την ταινία του Pascale Ferran, όπου όλα κυλούν ήρεμα, χωρίς εξάρσεις, περιττές εντάσεις και εκρήξεις, με τους φυσικούς ήχους του δάσους να υπογραμμίζουν την νατουραλιστική διάθεση του σκηνοθέτη.
Η κάμερα αναζητάει το πετάρισμα του πουλιού, το σκίρτημα του ανέμου, την αλλαγή του χρώματος στον ουρανό με το ίδιο εταστικό βλέμμα που καταγράφει τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις των ηρώων σα να προσπαθεί να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά ως απόρροια του φυσικού περιβάλλοντος.
Ενός φυσικού περιβάλλοντος που λειτουργεί φιλόξενα, πατρικά, κατευναστικά, σαν την παραδοσιακή οικογένεια, στην οποία γνωρίζουμε πως μπορούμε να προστρέξουμε, ό,τι κι αν συμβεί.
Tαινία χαρακτήρων και δυνατών ερμηνειών, για την μοναξιά, την στέρηση του έρωτα και της αληθινής αγάπης, απουσίες, που καταλύουν διαχρονικά, κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου