Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

BODDY (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Τα τρία χρόνια που οδήγησαν στο καλοκαίρι του 1968 στις ΗΠΑ είχαν σημαδευτεί από βία, ατελείωτες διαδηλώσεις, σκληρή καταστολή και πόλεμο.

Ότι συνέβαινε, δηλαδή, σε γενικές γραμμές και στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι ΗΠΑ οδηγούνται σε προεδρικές εκλογές με τον διεκδικητή της προεδρίας, γερουσιαστή Robert Kennedy, να μην υπολείπεται σε γοητεία από τον δολοφονημένο αδελφό του, Τζον.

Φέρνοντας στην ζωή του καθημερινού πολίτη μια νέα πνοή ελπίδας και αισιοδοξίας, αγγίζοντας την καρδιά του εγκαταλελειμμένου, αποκομμένου από τον κοινωνικό ιστό μετανάστη, ο Bobby, με την ανθρωπιστική του ρητορική και την καλλιέπεια της πολιτικής του σκέψης, υπόσχεται ένα μέλλον καλύτερο, πιο ανεκτικό, πιο δημοκρατικό, με λιγότερο πόνο και πόλεμο, σε ένα κόσμο που διψάει για αλλαγή και κοινωνική μεταβολή.

Η κατάρα, όμως της διάσημης αμερικανικής οικογένειας, αλλά και της αμερικανικής πολιτικής σκηνής κατ επέκταση πέρασε εκείνο το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1968 από το πολυτελή Ambassador Hotel του Λος Άντζελες.

Εκεί όπου, την ημέρα της αποφασιστικής ψηφοφορίας, παρακολουθούμε την ζωή 22 διαφορετικών ανθρώπων, που συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην οργάνωση της γιορτής που πρόκειται να πραγματοποιηθεί το βράδυ, για να αναγγελθούν , παρουσία του Robert Kennedy, τα αποτελέσματα που θα βγάλει η "κρίσιμη" κάλπη της Καλιφόρνια.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Emilio Estevez είχε στα χέρια του, μια ιστορία έτοιμη, τοποθετημένη ιστορικά σε έναν συγκεκριμένο χώρο, αρκετά γνωστή στο ευρύ κοινό και γεμάτη συναισθηματική φόρτιση και μνήμες.

Κατάφερε παρόλα αυτά να την ξαναζωντανέψει, να την κάνει καινούργια, σχεδόν άθικτη στο χρόνο, φωτίζοντας κάποιες άγνωστες, ασήμαντες ιστορικά αλλά και τόσο γοητευτικές δραματουργικά πτυχές της.

Τις ζωές 22 περσόνων, από σάρκα και αίμα, βουτηγμένων άλλοτε στη φτώχεια και άλλοτε στη ματαιοδοξία, ανθρώπων που εργάζονται σκληρά, είτε για να επιβιώσουν είτε για να διατηρήσουν τα πολυτελή κεκτημένα τους, ψυχών βασανίζονται από ενοχές, πάθη και αδυναμίες, ανέχονται την σωματική και ψυχολογική καταπίεση των ανώτερών τους και θυσιάζουν, αυτές τις ατέλειωτες ώρες, ο καθένας από αυτούς, κάτι πολύ προσωπικό, προκειμένου να είναι όλα στην εντέλεια, για τη βραδινή φιέστα και το απαιτητικό κάλεσμα της ιστορίας.

Κεντρικός άξονας της ταινίας του Estevez είναι η καταλυτική επίδραση των πολιτικών εξελίξεων στις ζωές καθημερινών ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν συναισθηματικά από τον πολιτικό που τους δίνει την ελπίδα και πεθαίνουν ψυχικά μαζί του.

Η ιστορία της δολοφονίας του γερουσιαστή Kennedy από τις σφαίρες ενός 24χρονου Παλαιστινίου και η πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής αποτελούν μόνο το όχημα για το πέρασμα του κινηματογραφικού φακού από την αραχνιασμένη γεμάτη σκιές ιδιωτική ζωή των ανθρώπων στην λαμπερή αψεγάδιαστη δημόσια εικόνα τους.

Εξωτερική λαμπρότητα και εσωτερική ένταση. Πλούσια κινηματογράφηση αλλά και πλεονασμός αστέρων, που σαρκώνουν σαφώς προσδιορισμένους χαρακτήρες. σε μικρούς, ωστόσο, ουσιαστικούς ρόλους,

Με φόντο την πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη σκέψη και τη φωνή του Ρόμπερτ Κένεντι, ο Εστέβεζ αποκαλύπτει την ζωή των υπαλλήλων και των διοικητικών στελεχών του υπέρλαμπρου ξενοδοχείου, σαν να πρόκειται για μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπου κάθε όροφος αντιπροσωπεύει μια διαφορετική κοινωνική τάξη η οποία και αναμένει κάτι ξεχωριστό από το επόμενο ξημέρωμα.

Κινείται με μεγάλη ευχέρεια από το συλλογικό στο προσωπικό και από το πολιτικό στο καθημερινό πλησιάζοντας κάποιες φορές στις παρυφές του κοινωνικού ρεαλισμού, διατηρώντας όμως τελικά μια ξεκάθαρα εμπορική οπτική.

Στην κορύφωση της ταινίας ο Εστέβεζ, αποδεικνύει ιδιαίτερα επεξεργασμένο σκηνοθετικό ένστικτο καταφέρνοντας με πειστικότητα να γεωμετρίσει το χάος των πρώτων στιγμών μετά τους πυροβολισμούς στην κεντρική αίθουσα Ambassador Hotel.

Γενικά, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα.

Πολύ καλά κατασκευασμένη, με σενάριο πυκνό, γραμμική αφήγηση και ξεκάθαρη δομή, αλλά αρκετά "μελωμένη" συναισθηματικά.

Μια προσέγγιση περισσότερο αφαιρετική ίσως να την ανέβαζε ένα επίπεδο, ίσως όμως και η γοητεία της να βρίσκεται ακριβώς σ αυτή την ματαιοδοξία, σ αυτό το "περισσότερο απ ότι χρειάζεται".

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που αξίζει κανείς να τη δει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου