Την επέκταση της λειτουργίας του Μετρό κατά δύο ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, ζητά η κίνηση "Γενιά των 700 Ευρώ" που διοργανώνει μάλιστα γι αυτό το λόγο και συμβολική διαμαρτυρία στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα, το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου, από 23:30 έως 02:00.
Στην ιστοσελίδα μάλιστα της κίνησης (G700), στην οποία συμμετέχουν νέοι ηλικίας 25-35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για την γενιά τους και για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, μπορείτε να βρείτε εκτός από νομικές συμβουλές γύρω από πιθανά προβλήματα στο χώρο εργασίας και ειδήσεις που αφορούν τις δράσεις που αναλαμβάνουν οι εμπνευστές αυτού του κινήματος, όπως και μια μικρή δημοσκόπηση στην οποία μπορείτε να συμμετέχετε καταθέτοντας και τη δική σας άποψη πάνω στο ερώτημα αν "συμφωνείτε με την επέκταση της λειτουργίας του μετρό κατά δύο ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ".
Προηγήθηκαν αυτού του κειμένου, αρκετά δημοσιεύματα εφημερίδων, που το τελευταίο διάστημα υπογραμμίζουν με ιδιαίτερη έμφαση μια ελπιδοφόρα κινητικότητα στις τάξεις των ανθρώπων που διεκδικούν μια ζωή αντάξια των ικανοτήτων τους και των προσπαθειών που έχουν καταβάλλει μέχρι σήμερα.
Των νέων ανθρώπων δηλαδή που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ακριβώς στην πιο δημιουργική καμπή της προσωπικής τους διαδρομής σε ένα κοινωνικό πλέγμα αναξιοκρατίας, παραοικονομίας και αντικινήτρων.
Η επέκταση λοιπόν της λειτουργίας του μετρό και μετά τα μεσάνυχτα, για την οποία, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Αντώνης Καρκαγιάννης, αντιδρά το συνδικάτο των εργαζομένων στο μετρό, μόνο ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας και διευκόλυνση για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να πληρώσουν βενζίνες, ταξιτζήδες κτλ θα μπορούσε να επιφέρει.
Δυστυχώς, όμως, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται, πόσο δύσκολα θα συνδράμει στον αγώνα κάποιας άλλης επαγγελματικής κατηγορίας, μια επαγγελματική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν μπει σε κάποιο "αυλάκι". Προτάσσοντας μάλιστα αρκετές φορές τη συνδικαλιστική της δράση ως τοίχο στην προσπάθεια που καταβάλουν άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση, να βελτιώσουν κάτατι τις δικές τους συνθήκες διαβίωσης. Με κανένα κόστος επί της ουσίας για κανέναν.
Δικαιολογώντας μάλιστα, εν πολλοίς, με αυτήν τους την στάση, και την άποψη εκείνη που αναφέρει πως, ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, αποτελεί ίσως μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα εκείνων των εργαζομένων που έχουν μικρότερης κλίμακας συνδικαλιστική εκπροσώπηση και φυσικά των ανέργων, παρά για τις "τσέπες" της τάξης των εργοδοτών.
Στην ιστοσελίδα μάλιστα της κίνησης (G700), στην οποία συμμετέχουν νέοι ηλικίας 25-35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για την γενιά τους και για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, μπορείτε να βρείτε εκτός από νομικές συμβουλές γύρω από πιθανά προβλήματα στο χώρο εργασίας και ειδήσεις που αφορούν τις δράσεις που αναλαμβάνουν οι εμπνευστές αυτού του κινήματος, όπως και μια μικρή δημοσκόπηση στην οποία μπορείτε να συμμετέχετε καταθέτοντας και τη δική σας άποψη πάνω στο ερώτημα αν "συμφωνείτε με την επέκταση της λειτουργίας του μετρό κατά δύο ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ".
Προηγήθηκαν αυτού του κειμένου, αρκετά δημοσιεύματα εφημερίδων, που το τελευταίο διάστημα υπογραμμίζουν με ιδιαίτερη έμφαση μια ελπιδοφόρα κινητικότητα στις τάξεις των ανθρώπων που διεκδικούν μια ζωή αντάξια των ικανοτήτων τους και των προσπαθειών που έχουν καταβάλλει μέχρι σήμερα.
Των νέων ανθρώπων δηλαδή που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ακριβώς στην πιο δημιουργική καμπή της προσωπικής τους διαδρομής σε ένα κοινωνικό πλέγμα αναξιοκρατίας, παραοικονομίας και αντικινήτρων.
Η επέκταση λοιπόν της λειτουργίας του μετρό και μετά τα μεσάνυχτα, για την οποία, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Αντώνης Καρκαγιάννης, αντιδρά το συνδικάτο των εργαζομένων στο μετρό, μόνο ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας και διευκόλυνση για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να πληρώσουν βενζίνες, ταξιτζήδες κτλ θα μπορούσε να επιφέρει.
Δυστυχώς, όμως, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται, πόσο δύσκολα θα συνδράμει στον αγώνα κάποιας άλλης επαγγελματικής κατηγορίας, μια επαγγελματική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν μπει σε κάποιο "αυλάκι". Προτάσσοντας μάλιστα αρκετές φορές τη συνδικαλιστική της δράση ως τοίχο στην προσπάθεια που καταβάλουν άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση, να βελτιώσουν κάτατι τις δικές τους συνθήκες διαβίωσης. Με κανένα κόστος επί της ουσίας για κανέναν.
Δικαιολογώντας μάλιστα, εν πολλοίς, με αυτήν τους την στάση, και την άποψη εκείνη που αναφέρει πως, ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, αποτελεί ίσως μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα εκείνων των εργαζομένων που έχουν μικρότερης κλίμακας συνδικαλιστική εκπροσώπηση και φυσικά των ανέργων, παρά για τις "τσέπες" της τάξης των εργοδοτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου