Νέες ταινίες: Έκπληκτη η Βασίλισσα Ελισσάβετ μόλις πληροφορήθηκε την βράβευση της Έλεν Μίρεν στα Όσκαρ και τη προσωπική αφιέρωση που της έκανε, ένιωσε τόσo μεγάλη χαρά και συγκίνηση που θέλησε να μοιραστεί την στιγμή με κάποιες παλιές φίλες της. Που να τις βρει όμως τώρα πια. Η παρέα είχε διαλυθεί από καιρό, κι η καθεμιά από τις φίλες της βρισκόταν τώρα κάπου μακριά μαζί με την οικογένειά της. Άλλη σε οικογενειακό τάφο στο Μάντσεστερ, άλλη σε οικογενειακό τάφο στο Λονδίνο, και άλλη σε οικογενειακό τάφο στο Σαουθάμπτον.
Τότε, η Βασίλισσα επέλεξε να επισκεφτεί τον οικογενειακό τάφο της αγαπημένης της φίλης Μαργαρίτας που ήταν δέκα λεπτά, μόλις, από το σπίτι της.
Στάθηκε μπροστά στο μνήμα της παλιάς της φίλης και η «κουβέντα» δεν άργησε να καταλήξει στη βραδιά των Όσκαρ.
«Ε, αναμφισβήτητα μεγάλος κερδισμένος της βραδιάς ήταν ο Σκορτσέζε.
Όλοι του έλεγαν ότι θα είναι ο βέβαιος νικητής αλλά εκείνος μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευε πως κάτι θα χαλάσει και θα το χάσει πάλι. Μου είπαν μάλιστα ότι ετοίμασε δύο καταληκτικές ομιλίες: Την πρώτη για την περίπτωση που θα το κέρδιζε και την δεύτερη, για τις κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενου του θερμοκηπίου, όπως του συνέστιησε ο Αλ Γκορ, ώστε να δικαολογήσει με «πράσινο» τρόπο την αγανάκτησή του
Όμως, Μαργαρίτα μου, υπάρχουν και κάποιες φήμες.
Λένε, λοιπόν, οι κακές γλώσσες πως ο Σκορτσέζε έπιασε ένα ένα τα μέλη της Ακαδημίας και τους είπε: «Αν με ψηφίσεις θα βολέψω κάπου το παιδί σου».
Αχ, Μαργαρίτα μου, βόλεψε τόσα παιδιά ο κακόμοιρος που η επόμενή του ταινία αναμένεται να είναι υπερπαραγωγή εποχής με 15.000 κομπάρσους και 400 πρωταγωνιστές.
Οι ειδικοί, μάλιστα, Μαργαρίτα μου, εκτιμούν ότι, εξαιτίας αυτής της βράβευσης, μέσα στο επόμενο τρίμηνο αναμένεται μείωση της ανεργίας στις ΗΠΑ κατά 3,5%.
Τι να σου πω: υπήρχε τέτοια λαμπρότητα στην βραδιά των Όσκαρ, τόσες πολλές ταινιίες:
«Dreamgirls», «Hαppy Feet» , «Letters from Iwo Jima» «The Departed».
Υπήρχαν φυσικά και κάποιες που δεν καταλάβα τι σήμαιναν: «El Laberinto del Fauno» «Das Leben der Anderen» «Das Fraulein». Αυτά τα κακά αγγλικά δεν κατάφερα να τα συνηθίσω ακόμα.
Αλλά η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, Μάργκαρετ, ήταν όταν παρέλαβε το Όσκαρ η Έλεν Μίρεν και μου το αφιέρωσε. Να άκουγες τα λόγια της, Μάργκαρετ! Είπε αυτολεξεί:’ Αφιερώνω το Όσκαρ που κέρδισα στην βασίλισσα, γιατί αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα το κατακτούσα ποτέ’. Δεν είναι συγκινητικό; Τέτοια έκφραση αναγνώρισης;
Όχι σαν τον γάιδαρό τον πρωταγωνιστή της γερμανικής ταινίας «Η Πτώση» που δεν ευχαρίστησε τον Χίτλερ».
Η ΤΑΙΝΙΑ
Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα και του συντρόφου της Ντόντι Φαγιέντ σε τροχαίο δυστύχημα στο Παρίσι, το καλοκαίρι του 1997, προκαλεί αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα της Αγγλίας και πρωτοφανή αμφισβήτηση της μοναρχίας.
Παράλληλα, όμως, αποδεικνύεται, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον «φρέσκο» πρωθυπουργό, Τόνι Μπλερ, να επιδείξει τις ικανότητές του στη διαχείριση κρίσεων και κυρίως στην ερμηνεία των διαθέσεων της κοινής γνώμης, να ωριμάσει πολιτικά, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και κυρίως, να κερδίσει την πολυπόθητη γι αυτόν εμπιστοσύνη και συμπάθεια της Βασίλισσας Ελισσάβετ που μόλις λίγο καιρό πριν, στην πρώτη τους επίσημη συνάντηση, τον είχε αντιμετωπίσει σαν νεόφερτο «μαθητούδι».
Ο Στήβεν Φρίαρς, τοποθετεί την κάμερά του ακριβώς στο επίκεντρο ενός «θεσμικού» σεισμού, για να φωτίσει τα αγκυλωμένα παρακλάδια και τις απολιθωμένες παραμέτρους της μοναρχίας, στρέφοντας μια εταστική ματιά στα θεμέλια ενός κατεστημένου, που, γερνώντας, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερα από τους ανθρώπους.
Τα ενήλικα μέλη της βασιλικής οικογένειας δείχνουν όχι μόνο να μην συμμερίζονται την θλίψη του λαού για τον θάνατο της Νταϊάνας, αλλά να θεωρούν και υπερβολικές τις οποιεσδήποτε εκδηλώσεις «αποχαιρετισμού» της πριγκίπισσας, που δεν συνάδουν με το πρωτόκολλο και την βασιλική παράδοση
Αν και παρακολουθούν στενά την τηλεοπτική κάλυψη των γεγονότων, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τον κοινωνικό σφυγμό και αδιαφορούν επιδεικτικά για το λαϊκό αίσθημα, έως ότου αυτό, τελικά μεταφραστεί σε μια γλώσσα που κατανοούν απόλυτα. Αυτή, των στατιστικών, των δημοσκοπήσεων και των αριθμών, που απειλούν πλέον φανερά τη δημοτικότητά τους και επαναφέρουν στο προσκήνιο συζητήσεις περί εκσυγχρονισμού του συντάγματος και αλλαγής του ευρύτερου πολιτικού πλαισίου.
Λιγάκι πιο ευαίσθητη από τους υπόλοιπους εμφανίζεται η Ελισάβετ. Λυπάται για το θάνατο της «μητέρας των εγγονών της», και βρίσκεται σε μια κατάσταση φοβικής αμηχανίας, φανερά μπλοκαρισμένη και αδύναμη να χειριστεί την κρίση. Έτοιμη, τελικά, να παραδώσει τον βασιλικό θρόνο στο γιο της Κάρολο που εμφανίζεται συγκλονισμένος μεν από τον θάνατο της «αφόρητα δημοφιλούς» πρώην γυναίκας του, ανήσυχος δε, περισσότερο για την προσωπική του απήχηση στο λαό και για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη απορρόφηση των «εκσυγχρονιστικών κραδασμών»..
Την ίδια ώρα που το παλάτι θεωρεί μείζονος σημασίας θέμα την προστασία του πρωτοκόλλου, στην Νταουνινγκ στριτ, ο άπειρος Τόνι Μπλερ, καρφώνεται από νωρίς το πρωϊ μπροστά σε μια τηλεόραση, παρακολουθώντας συνεχώς ειδήσεις προκειμένου να ερμηνεύσει σωστά τον σφυγμό της κοινής γνώμης και βαυκαλίζεται μπροστά στην επιτυχία που του αποδίδουν τα πρωτοσέλιδα, για την διαχείριση της πολύπλοκης κατάστασης .
Παράλληλα, στην καθημερινή τηλεφωνική συνομιλία του με τη Βασίλισσα, προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να την πείσει , να προβεί, έστω και καθυστερημένα, σε κάποιες κινήσεις που να φανερώνουν θλίψη για το χαμό της κοσμαγάπητης πριγκίπισσας .
Ο Στήβεν Φρίαρς με αφορμή το τραγικό περιστατικό του Παρισιού παρουσιάζει μια ταινία που φαίνεται αρκετά «διαβασμένη» με ξεκάθαρη διάθεση να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην αιχμηρότητα και το συναίσθημα, ώστε να είναι οξύς όσο μπορεί να αιτιολογήσει.
Με σκηνοθεσία λιτή, αφήγηση ρευστή, εξαιρετικές εναέριες λήψεις και σκηνικά που αποδίδουν την αυθεντική ατμόσφαιρα του χώρου όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα, ο Βρετανός σκηνοθέτης, οπτικοποιεί το εξαιρετικό σενάριο του Peter Morgan, δίχως να ξεφεύγει από το προσωπικό του πρωτόκολλο και μας δίνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο για ένα πολιτικό σύστημα που καταφέρνει ανεξήγητα να επιβιώνει χωρίς να προσαρμόζεται στα δεδομένα ενός κόσμου που αλλάζει συνεχώς.
Μας μιλάει ακόμα για την πολιτική επιβίωση, το θέσφατο του πρωτοκόλλου, την δύναμη των ΜΜΕ, αλλά και την «τηλεοπτική» μνήμη των ανθρώπων που εκτείνεται στα χρονικά όρια που ένα θέμα εξακολουθεί να ενδιαφέρει εμπορικά τους υπευθύνους των καναλιών. Μας παρουσιάζει, τέλος, τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σαν ανθρώπους που «παπαγαλίζουν» καλογραμμένες ομιλίες με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της συμπάθειας του πλήθους.
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης κατάφερε για μια ακόμη φορά, να επιλέξει τους κατάλληλους και οπτικά ηθοποιούς και να τους να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες, μεταμορφώνοντας τους με μεγάλη πειστικότητα, σε ήρωες που προσομοιάζουν στους αληθινούς πρωταγωνιστές των γεγονότων.
Ίσως, λιγότερο, στην περίπτωση του Καρόλου που θα πρέπει να αισθάνεται ελαφρώς κολακευμένος.
από τον ηθοποιό που τον ερμήνευσε…
ΧΑΡΗΣ: Ωραία! Βρήκες τον Κάρολο για να γίνεις «αιχμηρός». Σ αρέσουν οι εύκολοι στόχοι; Κατά τα άλλα ένα ατέλειωτο ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΜΑ. Στην κριτική σου ΣΤΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ τα πάντα. «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» το σενάριο «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» τους χαρακτήρες «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» την σκηνοθεσία…
ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ: Αχ, αποκοιμήθηκα. Τελικά τι έγινε; Έχασα το τέλος.
ΧΑΡΗΣ: Θα σας το πω εγώ μεγαλειότατη: Ο κριτικός ολοκλήρωσε το κείμενο του και το έστειλε στο site που εργάζεται. Στην συνέχεια σηκώθηκε όρθιος και αναφώνησε με στόμφο: «Ο…. ΚΥΚΛΟΣ* ερρίφθη».
*Ο Κύβος ερρίφθη (Ιστορική έκφραση που αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα»…
Αλλά, ο Φρίαρς δεν αφήνει έξω από το πεδίο της κριτικής του τον μέσο βρετανό. Αυτόν, που είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ασκήσει κριτική και να κατηγορήσει με επιχειρήματα τα καλοζωισμένα μέλη της βασιλικής οικογένειας αλλά σιωπά και υποκύπτει, στα εσωτερικά κελεύσματα μιας βιολογικής πλέον γοητείας, όταν κάποια στιγμή βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιο από αυτά.
Αυτόν που οδήγησε στην εξουσία τον «εκσυγχρονιστή», «μοντέρνο», «προοδευτικό» Τόνι Μπλερ, που επαγγελλόταν προεκλογικά ριζικές αλλαγές για να αλλάξει, τελικά, τον ίδιο.
Τον μέσο Βρετανό που φαίνεται να διψάει για αλλαγές, αλλά στην κρίσιμη ώρα της επιλογής ξεδιψάει με ένα «δροσερό τσάι».
Τότε, η Βασίλισσα επέλεξε να επισκεφτεί τον οικογενειακό τάφο της αγαπημένης της φίλης Μαργαρίτας που ήταν δέκα λεπτά, μόλις, από το σπίτι της.
Στάθηκε μπροστά στο μνήμα της παλιάς της φίλης και η «κουβέντα» δεν άργησε να καταλήξει στη βραδιά των Όσκαρ.
«Ε, αναμφισβήτητα μεγάλος κερδισμένος της βραδιάς ήταν ο Σκορτσέζε.
Όλοι του έλεγαν ότι θα είναι ο βέβαιος νικητής αλλά εκείνος μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευε πως κάτι θα χαλάσει και θα το χάσει πάλι. Μου είπαν μάλιστα ότι ετοίμασε δύο καταληκτικές ομιλίες: Την πρώτη για την περίπτωση που θα το κέρδιζε και την δεύτερη, για τις κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενου του θερμοκηπίου, όπως του συνέστιησε ο Αλ Γκορ, ώστε να δικαολογήσει με «πράσινο» τρόπο την αγανάκτησή του
Όμως, Μαργαρίτα μου, υπάρχουν και κάποιες φήμες.
Λένε, λοιπόν, οι κακές γλώσσες πως ο Σκορτσέζε έπιασε ένα ένα τα μέλη της Ακαδημίας και τους είπε: «Αν με ψηφίσεις θα βολέψω κάπου το παιδί σου».
Αχ, Μαργαρίτα μου, βόλεψε τόσα παιδιά ο κακόμοιρος που η επόμενή του ταινία αναμένεται να είναι υπερπαραγωγή εποχής με 15.000 κομπάρσους και 400 πρωταγωνιστές.
Οι ειδικοί, μάλιστα, Μαργαρίτα μου, εκτιμούν ότι, εξαιτίας αυτής της βράβευσης, μέσα στο επόμενο τρίμηνο αναμένεται μείωση της ανεργίας στις ΗΠΑ κατά 3,5%.
Τι να σου πω: υπήρχε τέτοια λαμπρότητα στην βραδιά των Όσκαρ, τόσες πολλές ταινιίες:
«Dreamgirls», «Hαppy Feet» , «Letters from Iwo Jima» «The Departed».
Υπήρχαν φυσικά και κάποιες που δεν καταλάβα τι σήμαιναν: «El Laberinto del Fauno» «Das Leben der Anderen» «Das Fraulein». Αυτά τα κακά αγγλικά δεν κατάφερα να τα συνηθίσω ακόμα.
Αλλά η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, Μάργκαρετ, ήταν όταν παρέλαβε το Όσκαρ η Έλεν Μίρεν και μου το αφιέρωσε. Να άκουγες τα λόγια της, Μάργκαρετ! Είπε αυτολεξεί:’ Αφιερώνω το Όσκαρ που κέρδισα στην βασίλισσα, γιατί αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα το κατακτούσα ποτέ’. Δεν είναι συγκινητικό; Τέτοια έκφραση αναγνώρισης;
Όχι σαν τον γάιδαρό τον πρωταγωνιστή της γερμανικής ταινίας «Η Πτώση» που δεν ευχαρίστησε τον Χίτλερ».
Η ΤΑΙΝΙΑ
Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα και του συντρόφου της Ντόντι Φαγιέντ σε τροχαίο δυστύχημα στο Παρίσι, το καλοκαίρι του 1997, προκαλεί αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα της Αγγλίας και πρωτοφανή αμφισβήτηση της μοναρχίας.
Παράλληλα, όμως, αποδεικνύεται, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον «φρέσκο» πρωθυπουργό, Τόνι Μπλερ, να επιδείξει τις ικανότητές του στη διαχείριση κρίσεων και κυρίως στην ερμηνεία των διαθέσεων της κοινής γνώμης, να ωριμάσει πολιτικά, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και κυρίως, να κερδίσει την πολυπόθητη γι αυτόν εμπιστοσύνη και συμπάθεια της Βασίλισσας Ελισσάβετ που μόλις λίγο καιρό πριν, στην πρώτη τους επίσημη συνάντηση, τον είχε αντιμετωπίσει σαν νεόφερτο «μαθητούδι».
Ο Στήβεν Φρίαρς, τοποθετεί την κάμερά του ακριβώς στο επίκεντρο ενός «θεσμικού» σεισμού, για να φωτίσει τα αγκυλωμένα παρακλάδια και τις απολιθωμένες παραμέτρους της μοναρχίας, στρέφοντας μια εταστική ματιά στα θεμέλια ενός κατεστημένου, που, γερνώντας, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερα από τους ανθρώπους.
Τα ενήλικα μέλη της βασιλικής οικογένειας δείχνουν όχι μόνο να μην συμμερίζονται την θλίψη του λαού για τον θάνατο της Νταϊάνας, αλλά να θεωρούν και υπερβολικές τις οποιεσδήποτε εκδηλώσεις «αποχαιρετισμού» της πριγκίπισσας, που δεν συνάδουν με το πρωτόκολλο και την βασιλική παράδοση
Αν και παρακολουθούν στενά την τηλεοπτική κάλυψη των γεγονότων, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τον κοινωνικό σφυγμό και αδιαφορούν επιδεικτικά για το λαϊκό αίσθημα, έως ότου αυτό, τελικά μεταφραστεί σε μια γλώσσα που κατανοούν απόλυτα. Αυτή, των στατιστικών, των δημοσκοπήσεων και των αριθμών, που απειλούν πλέον φανερά τη δημοτικότητά τους και επαναφέρουν στο προσκήνιο συζητήσεις περί εκσυγχρονισμού του συντάγματος και αλλαγής του ευρύτερου πολιτικού πλαισίου.
Λιγάκι πιο ευαίσθητη από τους υπόλοιπους εμφανίζεται η Ελισάβετ. Λυπάται για το θάνατο της «μητέρας των εγγονών της», και βρίσκεται σε μια κατάσταση φοβικής αμηχανίας, φανερά μπλοκαρισμένη και αδύναμη να χειριστεί την κρίση. Έτοιμη, τελικά, να παραδώσει τον βασιλικό θρόνο στο γιο της Κάρολο που εμφανίζεται συγκλονισμένος μεν από τον θάνατο της «αφόρητα δημοφιλούς» πρώην γυναίκας του, ανήσυχος δε, περισσότερο για την προσωπική του απήχηση στο λαό και για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη απορρόφηση των «εκσυγχρονιστικών κραδασμών»..
Την ίδια ώρα που το παλάτι θεωρεί μείζονος σημασίας θέμα την προστασία του πρωτοκόλλου, στην Νταουνινγκ στριτ, ο άπειρος Τόνι Μπλερ, καρφώνεται από νωρίς το πρωϊ μπροστά σε μια τηλεόραση, παρακολουθώντας συνεχώς ειδήσεις προκειμένου να ερμηνεύσει σωστά τον σφυγμό της κοινής γνώμης και βαυκαλίζεται μπροστά στην επιτυχία που του αποδίδουν τα πρωτοσέλιδα, για την διαχείριση της πολύπλοκης κατάστασης .
Παράλληλα, στην καθημερινή τηλεφωνική συνομιλία του με τη Βασίλισσα, προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να την πείσει , να προβεί, έστω και καθυστερημένα, σε κάποιες κινήσεις που να φανερώνουν θλίψη για το χαμό της κοσμαγάπητης πριγκίπισσας .
Ο Στήβεν Φρίαρς με αφορμή το τραγικό περιστατικό του Παρισιού παρουσιάζει μια ταινία που φαίνεται αρκετά «διαβασμένη» με ξεκάθαρη διάθεση να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην αιχμηρότητα και το συναίσθημα, ώστε να είναι οξύς όσο μπορεί να αιτιολογήσει.
Με σκηνοθεσία λιτή, αφήγηση ρευστή, εξαιρετικές εναέριες λήψεις και σκηνικά που αποδίδουν την αυθεντική ατμόσφαιρα του χώρου όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα, ο Βρετανός σκηνοθέτης, οπτικοποιεί το εξαιρετικό σενάριο του Peter Morgan, δίχως να ξεφεύγει από το προσωπικό του πρωτόκολλο και μας δίνει ένα ενδιαφέρον σχόλιο για ένα πολιτικό σύστημα που καταφέρνει ανεξήγητα να επιβιώνει χωρίς να προσαρμόζεται στα δεδομένα ενός κόσμου που αλλάζει συνεχώς.
Μας μιλάει ακόμα για την πολιτική επιβίωση, το θέσφατο του πρωτοκόλλου, την δύναμη των ΜΜΕ, αλλά και την «τηλεοπτική» μνήμη των ανθρώπων που εκτείνεται στα χρονικά όρια που ένα θέμα εξακολουθεί να ενδιαφέρει εμπορικά τους υπευθύνους των καναλιών. Μας παρουσιάζει, τέλος, τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σαν ανθρώπους που «παπαγαλίζουν» καλογραμμένες ομιλίες με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της συμπάθειας του πλήθους.
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης κατάφερε για μια ακόμη φορά, να επιλέξει τους κατάλληλους και οπτικά ηθοποιούς και να τους να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες, μεταμορφώνοντας τους με μεγάλη πειστικότητα, σε ήρωες που προσομοιάζουν στους αληθινούς πρωταγωνιστές των γεγονότων.
Ίσως, λιγότερο, στην περίπτωση του Καρόλου που θα πρέπει να αισθάνεται ελαφρώς κολακευμένος.
από τον ηθοποιό που τον ερμήνευσε…
ΧΑΡΗΣ: Ωραία! Βρήκες τον Κάρολο για να γίνεις «αιχμηρός». Σ αρέσουν οι εύκολοι στόχοι; Κατά τα άλλα ένα ατέλειωτο ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΜΑ. Στην κριτική σου ΣΤΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ τα πάντα. «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» το σενάριο «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» τους χαρακτήρες «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ» την σκηνοθεσία…
ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ: Αχ, αποκοιμήθηκα. Τελικά τι έγινε; Έχασα το τέλος.
ΧΑΡΗΣ: Θα σας το πω εγώ μεγαλειότατη: Ο κριτικός ολοκλήρωσε το κείμενο του και το έστειλε στο site που εργάζεται. Στην συνέχεια σηκώθηκε όρθιος και αναφώνησε με στόμφο: «Ο…. ΚΥΚΛΟΣ* ερρίφθη».
*Ο Κύβος ερρίφθη (Ιστορική έκφραση που αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα»…
Αλλά, ο Φρίαρς δεν αφήνει έξω από το πεδίο της κριτικής του τον μέσο βρετανό. Αυτόν, που είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ασκήσει κριτική και να κατηγορήσει με επιχειρήματα τα καλοζωισμένα μέλη της βασιλικής οικογένειας αλλά σιωπά και υποκύπτει, στα εσωτερικά κελεύσματα μιας βιολογικής πλέον γοητείας, όταν κάποια στιγμή βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιο από αυτά.
Αυτόν που οδήγησε στην εξουσία τον «εκσυγχρονιστή», «μοντέρνο», «προοδευτικό» Τόνι Μπλερ, που επαγγελλόταν προεκλογικά ριζικές αλλαγές για να αλλάξει, τελικά, τον ίδιο.
Τον μέσο Βρετανό που φαίνεται να διψάει για αλλαγές, αλλά στην κρίσιμη ώρα της επιλογής ξεδιψάει με ένα «δροσερό τσάι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου