Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΑΓΑ ΜΟΥ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

….σημαίνει η συναίνεση στην παρούσα φάση, τονίζει ο Μάκης Μαίλης, σχολιάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού και δεν έχει άδικο. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει άλλωστε η επίκληση μιας συναινετικής πολιτικής προσέγγισης σε περιόδους ισχνών αγελάδων όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η πολιτική εξουσία προσβλέπει στην υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων μονάχα όταν πρόκειται να μεριστούν οι ζημιές; Φυσικά και η συναίνεση πρέπει να αποτελεί, σε μια δοκιμαζόμενη κοινωνία το ζητούμενο, αλλά το ερώτημα είναι επί ποιας βάσεως; Να συναινέσουν σε τι ακριβώς τα πολιτικά κόμματα και οι πολίτες; Στις απαιτούμενες θυσίες που θα μας οδηγήσουν εκ νέου στην προ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ασυδοσία; Και για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό οι πολίτες; Μήπως για να αποφύγουν τα χειρότερα; Είναι δυνατόν ετούτο να είναι το μόνο όραμα και κίνητρο τους; Και επιπλέον, που βρίσκονταν αλήθεια όλοι ετούτοι που σήμερα αποζητούν για μια ακόμη φορά από τα λαϊκά στρώματα να επιδείξουν πνεύμα ομοψυχίας, όταν οι τεράστιες κερδοφορίες τραπεζών και επιχειρήσεων δεν έφερναν ανάλογες ανταμοιβές στους εργαζόμενους; Η κυβέρνηση κατά κοινή ομολογία έχει χάσει το παιχνίδι της εμπιστοσύνης. Υπήρξε νωθρή και ανεπαρκής από τις πρώτες κιόλας ημέρες της θητείας της και σε καμιά περίοδο δεν έδειξε ότι είναι ικανή να επέμβει για να μετασχηματίσει δημιουργικά μια κατάσταση. Όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση, έτσι κι αυτή του Κώστα Καραμανλή, θα αφήσει λογικά ένα σχετικό έργο, αλλά παράλληλα και τη γνωστή παρακαταθήκη ενίσχυσης των απαξιωτικών πεποιθήσεων της κοινωνίας για τον ρόλο της πολιτικής, των θεσμών και των κομμάτων. Κι αυτό θα ήταν το σημαντικότερο έργο που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της μια κυβέρνηση, που ήρθε για να πάει τα πράγματα ένα βήμα πιο μπροστά: Να αναδείξει δηλαδή ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών στους εκπροσώπους τους. Επειδή, όμως, απέχουμε πολύ ακόμα από αυτό, θα πρέπει, προς ώρας, να παραδεχτούμε και να διεκδικήσουμε, ότι πράγματι έχει φτάσει η ώρα να σφίξουν κάποιοι περισσότερο τα λουριά τους. Κι αυτοί δεν είναι οι εργαζόμενοι.
Για να γίνει πραγματικότητα αυτό οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να πιέσουν προς την κατεύθυνση αναζήτησης λύσεων, η καλύτερα μιας νέας φιλοσοφίας για τον τρόπο με τον οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται εφεξής τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που δεν θα αποκλείει τους ίδιους από τα κέρδη και τις δυνάμεις της κερδοφορίας από τις ζημιές. Επειδή στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι πολίτες και με τα δυο τους χέρια μάλιστα έχουν προσυπογράψει ένα άτυπο δόγμα που αναφέρει σε αδρές γραμμές πως οι λύσεις που αναζητούνται για την αντιμετώπιση των συνεπειών μιας οικονομικής κρίσης από τους παγκόσμιους πολιτικούς και οικονομικούς θέσμους, κινούνται στο πλαίσιο του τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε χωρίς να πλήξουμε την κερδοφορία και το κεφάλαιο. Καθώς, σύμφωνα με την χρεοκοπημένη λογική τους αυτά με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Άρα το ερώτημα παραμένει: ο εργαζόμενος έφτιαξε την κερδοφορία ή η κερδοφορία τον εργαζόμενο; Μια απάντηση που έχει δοθεί προ αμνημονεύτων χρόνων…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου