Το πως καταφέρνουν τελικά οι συνέταιροι της ωμής κρατικής βίας να εκτροχιάζουν την ουσιαστική συζήτηση σχετικά με τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής εξέγερσης και να μας βάζουν να συζητούμε σχετικά με το αν πρέπει να ανασυνταχθεί η αστυνομία και να λειτουργήσουν μ ένα διαφορετικό τρόπο οι δυνάμεις της καταστολής είναι ένα θέμα που οδηγεί φυσιολογικά σε πικρές διαπιστώσεις. Το πώς καταφέρνουν δε να συντηρητικοποιούν μετά από κάθε εμφάνισή τους στο προσκήνιο την κοινωνία, και να αποδυναμώνουν παράλληλα την ισχύ του εργατικού-μαθητικού κινήματος, τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας στις σπασμένες βιτρίνες και φουντώνοντας τα φοβικά σύνδρομα του λαού, που απαιτεί πια περισσότερη αστυνόμευση για να προστατευθεί από αυτούς που απαιτούν την κατάργησή της, παραμένει ένα μυστήριο που οδηγεί ξεκάθαρα σε δεξιόστροφες αξίες και ακόμα μεγαλύτερο εφησυχασμό της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που αν θέλει να λέγεται ώριμη, δεν μπορεί και δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει την ουσία των εξελίξεων που τρέχουν, παρασυρμένη είτε από έναν οχετό σκανδαλολογίας είτε από την ιδιότυπη βεντέτα αντιεξουσιαστών-δυνάμεων ασφαλείας, που αφορά μόνο τους ίδιους αν και προκαλεί συνήθως θύματα μακριά από το δίπολο προσωπικού μίσους και φανατισμού που τους διακατέχει για τον άλλο πόλο.
Βέβαια η δράση αυτού του δίπολου γίνεται αφορμή, εκτός από το να μην αναζητάμε τους τρόπους με τους οποίους θα δημιουργήσουμε επιτέλους ορίζοντα και προοπτική σε μια χώρα που βυθίζεται στην απαισιοδοξία, στην ανία, στην έλλειψη κινήτρων και ενδιαφέροντος και για να αποκαλυφθεί επιπλέον περίτρανα η αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων της χώρας ακόμα και στη βάση των ελαχίστων αυτονόητων. Αντίθετα, ο καθένας χρησιμοποιεί την κατάσταση για να διακρίνει την επαλήθευση των ισχυρισμών και πεποιθήσεών του με συνέπεια να απομακρυνόμαστε σαν κοινωνία από τα ψύχραιμα συμπεράσματα που θα μας πήγαιναν ένα βήμα παρακάτω.
Η πρόσφατη αποχαλίνωση βίας στους δρόμους των μεγάλων ελληνικών πόλεων μας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και κάτι ακόμα: Ότι, δηλαδή, στον σκληρό πυρήνα των κουκουλοφόρων, προστέθηκαν περιμετρικά και δυνάμεις της κοινωνίας αγανακτισμένες από την παγίωση της απαισιοδοξίας και την τελμάτωση των ελπίδων της νέας γενιάς, που μάζεψαν και εκτόξευσαν μια πέτρα από το δρόμο, όχι επειδή μισούν παθολογικά τους «μπάτσους» αλλά επειδή πετροβολούνται ψυχολογικά από τότε που θυμούνται τους εαυτούς τους. Όσον αφορά δε το πλιάτσικο που διαπιστώθηκε σε είδη πολυτελείας, ακριβά ρολόγια και κινητά, τηλεοράσεις «πλάσμα», κοσμήματα κτλ, ή την παράδοση στις φλόγες, θεάτρων, βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών επιβεβαιώνει ότι στόχος των «εξεγερμένων» αντιεξουσιαστών ήταν η πρόκληση μιας πολύ δυναμικής αναμέτρησης με τους ένστολους, που τείνει τελικά να αντικαταστήσει και τα ψήγματα κάθε άλλης πεποίθησής τους.
Τέλος, από την πλευρά της κυβέρνησης αποκαλύφθηκε ότι αυτά που πραγματικά θέλανε να προστατεύσουνε από τη μανία των αντιεξουσιαστών (βλ. Υπουργεία, κοινοβούλιο, επιχειρηματικούς στόχους κτλ) τελικά τα προστατεύσανε, μια απίστευτα κυνική παραδοχή που δυστυχώς πέρασε στα πολύ ψιλά.
Το βέβαιο είναι ότι για μια ακόμη φορά το «δια ταύτα» μιας σημαντικής περιπέτειας του σύγχρονου ελληνικού κράτους θα αντικατασταθεί από άναρθρα ουρλιαχτά ή καλά αρθρωμένες φωνές πολιτικής σκοπιμότητας και κομματικού συμφέροντος.
Άλλωστε είναι από χρόνια διαπιστωμένο ότι ούτε εθνική στρατηγική υπάρχει εδώ ούτε βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον. Αντ αυτών, υφαίνονται πρόχειρες στρατηγικές στο πόδι και επικοινωνιακά τεχνάσματα για την πρόκληση μιας όσο το δυνατόν μικρότερης πολιτικής φθοράς από μια δυσάρεστη κατάσταση. Έρχεται ανά μία βδομάδα και η αξιολόγηση αυτών των μικροπολιτικών μέσω των δημοσκοπήσεων για να διαπιστώσουν οι πολιτικές δυνάμεις αν τραβούν προς τον σωστό δρόμο, τα αποκομμένα από την κοινωνία κόμματα, φυσικά, και όχι η χώρα ή ο λαός της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου