Νέες ταινίες. Η μετάλλαξη ενός ιού που δημιουργήθηκε από επιστήμονες για να θεραπεύσει ασθένειες προκαλεί μια καταστροφή, που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει ο πλανήτης. Το 80% των ανθρώπων πάνω στη γη έχουν εξαφανισθεί, ένα μικρό ποσοστό έχει μεταβληθεί σε λυσσασμένα όντα και ένα ακόμη μικρότερο έχει επιδείξει ανοσία προσπαθώντας να επιβιώσει.
Στο σημείο-μηδέν, στο κέντρο της εγκαταλελειμμένης Νέας Υόρκης ζει ο μοναδικός επιζών της τραγωδίας, ο συνταγματάρχης του Αμερικανικού στρατού και ερευνητής, Ρόμπερτ Νέβιλ.
Με μοναδική παρέα τον πανέξυπνο σκύλο του, ο Ρόμπερτ αφιερώνει το πρωινό του στην αναζήτηση κι άλλων επιζώντων, ενώ όταν πέφτει το φως και τα λυσσασμένα όντα βγαίνουν για να αναζητήσουν τροφή, αποσύρεται στο μικρό φρούριο που έχει εγκαταστήσει στο διαμέρισμά του, προκειμένου να συνεχίσει τα πειράματα για να βρει το αντίδοτο στον καταστροφικό ιό.
Απρόσμενα εφιαλτικό το σκηνικό μιας πόλης "πράσινης" από βλάστηση που φυτρώνει στα απάτητα πεζοδρόμια και τους αδειανούς δρόμους.
Ο δε συμβολισμός της μικρής ζούγκλας που αναρριχάται στην καρδιά της μισοπεθαμένης πόλης, εξαιρετικός.
Ο σκηνοθέτης Richard Matheson στρέφεται σε ένα αρκετά "παιγμένο" το τελευταίο χρονικό διάστημα θέμα, που δεν είναι άλλο, από την παράνοια που μπορεί να φέρει στον κόσμο ένας κατασκευασμένος από ανθρώπους ιός, τονίζοντας μας πως η φύση ξέρει να μεγιστοποιεί τις δυνατότητες τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών δημιουργημάτων της ανθρώπινης σκέψης.
Σκοπός του είναι να μας μιλήσει, διαμέσου ενός περιπετειώδους εφιάλτη, για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του πλανήτη που κυοφορείται στις μοναχικές ψυχές συνειδητοποιημένων ανθρώπων.
Ωστόσο, τίποτα δεν μας αιφνιδιάζει, σ αυτήν την καταστροφολογική μυθολογία, όσο η απουσία οποιασδήποτε ανατροπής, σε μια ιστορία, που κινείται γραμμικά και χωρίς καμιά διάθεση λοξοδρόμησης στην αγριευτική πορεία που από την αρχή χαράζει προς ένα τέλος που όλοι υποψιαζόμαστε αν και πάντα ελπίζουμε να διαψευστούμε.
Η αλήθεια είναι ότι στο σενάριο βρίσκουμε πολύ ενδιαφέροντα υλικά, αλλά όχι τόσα που να μπορούν να φέρουν την ταινία σε ένα άλλο επίπεδο.
Στο σημείο-μηδέν, στο κέντρο της εγκαταλελειμμένης Νέας Υόρκης ζει ο μοναδικός επιζών της τραγωδίας, ο συνταγματάρχης του Αμερικανικού στρατού και ερευνητής, Ρόμπερτ Νέβιλ.
Με μοναδική παρέα τον πανέξυπνο σκύλο του, ο Ρόμπερτ αφιερώνει το πρωινό του στην αναζήτηση κι άλλων επιζώντων, ενώ όταν πέφτει το φως και τα λυσσασμένα όντα βγαίνουν για να αναζητήσουν τροφή, αποσύρεται στο μικρό φρούριο που έχει εγκαταστήσει στο διαμέρισμά του, προκειμένου να συνεχίσει τα πειράματα για να βρει το αντίδοτο στον καταστροφικό ιό.
Απρόσμενα εφιαλτικό το σκηνικό μιας πόλης "πράσινης" από βλάστηση που φυτρώνει στα απάτητα πεζοδρόμια και τους αδειανούς δρόμους.
Ο δε συμβολισμός της μικρής ζούγκλας που αναρριχάται στην καρδιά της μισοπεθαμένης πόλης, εξαιρετικός.
Ο σκηνοθέτης Richard Matheson στρέφεται σε ένα αρκετά "παιγμένο" το τελευταίο χρονικό διάστημα θέμα, που δεν είναι άλλο, από την παράνοια που μπορεί να φέρει στον κόσμο ένας κατασκευασμένος από ανθρώπους ιός, τονίζοντας μας πως η φύση ξέρει να μεγιστοποιεί τις δυνατότητες τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών δημιουργημάτων της ανθρώπινης σκέψης.
Σκοπός του είναι να μας μιλήσει, διαμέσου ενός περιπετειώδους εφιάλτη, για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του πλανήτη που κυοφορείται στις μοναχικές ψυχές συνειδητοποιημένων ανθρώπων.
Ωστόσο, τίποτα δεν μας αιφνιδιάζει, σ αυτήν την καταστροφολογική μυθολογία, όσο η απουσία οποιασδήποτε ανατροπής, σε μια ιστορία, που κινείται γραμμικά και χωρίς καμιά διάθεση λοξοδρόμησης στην αγριευτική πορεία που από την αρχή χαράζει προς ένα τέλος που όλοι υποψιαζόμαστε αν και πάντα ελπίζουμε να διαψευστούμε.
Η αλήθεια είναι ότι στο σενάριο βρίσκουμε πολύ ενδιαφέροντα υλικά, αλλά όχι τόσα που να μπορούν να φέρουν την ταινία σε ένα άλλο επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου